Ο μεγάλος «θεός Κόνανος» ο Ανταγωνισμός. Και η μητέρα θεά Κυβέλη με τα σαράντα βυζιά η Ανταγωνιστικότητα.Η νέα ευρωπαϊκή ιδέα του τέταρτου Ράιχ, το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας ή Σύμφωνο για το Ευρώ. Στην ποδιά του σφάζονται και θα σφάζονται η ελευθερία, η παιδεία, η εργασία, η ευρωπαϊκή ταυτότητα, η αλληλεγγύη, τα ασφαλιστικά συστήματα -ώσπου
η αυταπάτη της ολιγαρχίας, ότι οι λαοί είναι αναλώσιμοι, να λάβει τέλος...
Για την ώρα οι δολοφόνοι μαζεύουν λεφτά -υπερσυσσώρευση κεφαλαίου γίνεται πάλι- κι όταν μιλάνε παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της κρίσης ως τις αιτίες της. Πάλι. Κι ο μικρός
Η στήλη έλαβε απ' τον αναγνώστη της «Ε» κύριον Στ.Κ. την παρακάτω επιστολή και σας την παραθέτει ως έχει: «Εχω εταιρικό τηλέφωνο της COSMOTE. Πριν από λίγο με κάλεσαν από το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών για να με ενημερώσουν ότι έχω πλέον μία υπάλληλο (την κυρία Α.) που προσωπικά μπορώ να απευθύνομαι σε αυτήν καθημερινά 08.00-18.00 και Σάββατα 08.00-16.00!!!
»Εφριξα και διαμαρτυρήθηκα στην κοπέλα που με κάλεσε (η οποία κι αυτή τα ίδια θα τραβάει), όχι για την εξυπηρέτηση, αλλά διότι βάζουν κι επίσημα τους ανθρώπους να δουλεύουν σταθερά 10ωρο! Και επιπλέον και τα Σάββατα! Αυτόδεν είναι δουλειά, είναι κάτεργο!
»Και το λένε κιόλας! Και το παινεύονται, ότι μας εξυπηρετούν, καταπατώντας κάθε εργασιακό δικαίωμα ωραρίου.
»Είμαι πρόθυμος να συμμετέχω σε όποια ενέργεια μπορεί να υποστηρίξει την κατάργηση της "επίσημης" παραβίασης του ωραρίου.
»Εστειλα και μήνυμα στον σύλλογο εργαζομένων της COSMOTE, ότι θα ήταν χρήσιμο να δοθεί ένας αριθμός, ώστε να στέλνουμε sms διαμαρτυρίας ή e-mail.
»Δεν θέλουμε η εξυπηρέτησή μας να γίνεται σκλαβιά για τους εργαζόμενους ούτε της Cosmote ούτε οποιασδήποτε άλλης εταιρείας. Ευχαριστώ. Στ.Κ.».
Η στήλη όχι μόνον προσυπογράφει την ως άνω επιστολή, αλλά αισθάνεται ιδιαίτερα ευτυχής, διότι, σ' αυτόν τον καιρό που βασιλεύει ο άθλιος ανταγωνισμός όλων προς όλους, ένας πολίτης παίρνει τον λόγο και δηλώνει ότι δεν θέλει να επωφελείται απ' τη μιζέρια του συμπολίτη του.
Οταν τέτοιες φωνές αρχίσουν να πληθύνονται, τότε ίσως ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας, τότε ίσως ν' αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα.
*****
Για την ώρα είμαστε καθηλωμένοι στην άλλη μας πλευρά, στο τοπίο όπου κυρίαρχο είναι το μοντέλο του ιδιώτη, του νεόπλουτου αγριορωμιού που γουστάρει και δέρνει.
Εξ όνυχος τον λέοντα, όταν μάλιστα ο όνυξ δεν είναι από «υαλί χρωματιστό» (όπως θα έλεγε ο Καβάφης) για να υπενθυμίζει το πρέπον από δόξες αλλοτινές, αλλά γυαλί χοντρό φυτεμένο σε μάντρες,
γυαλί ενέδρα, παγίδα, δολοφόνο, για να γραπώσει τον δυστυχή ή απλώς τον απρόσεκτο.
Κι εξηγούμαι: όπως επίσης μας γράφει η κυρία Μ.Κ.: «μένω στο Μαρούσι και πολλές φορές περπατάμε με τον σύζυγό μου για βόλτα στο Κεφαλάρι.
»Εχουμε παρατηρήσει από πολύ καιρό ότι στον κεντρικό δρόμο προς την πλατεία, στο σπίτι που έμενε ο Νικόλαος Πλαστήρας (υπάρχει ενδεικτική πλάκα) συμβαίνει το αδιανόητο από τους νυν ενοίκους. Στη μάντρα στο πλάι, αντί κάγκελων ή κάποιου άλλου φράχτη, υπάρχουν πολλά σπασμένα φυτευτά γυαλιά. Για να μακελευτεί κανονικά ο άτυχος κλέφτης ή ο περίεργος πιτσιρικάς που θα προσπαθήσει (όπως όλοι κάναμε παιδιά) να δει πάνω απ' τη μάντρα».
Γράφει κι άλλα η επιστολογράφος μας, όπως ότι «θα ήταν πιο τίμιο να βάλει κανείς ένα συρματόπλεγμα στη μάντρα του για να κρατήσει μακρυά τον κλέφτη κι όχι γυάλινες νάρκες, ξυράφια, για να τον μακελέψει», αλλά φωνή βοώσης εν τη ερήμω. Κι όχι μόνον, αλλά φωνή υβριζόμενη από εκείνους που πιστεύουν πως ό,τι είναι «νόμιμο είναι και ηθικό», που «αδιαφορούν για τον διπλανό, τον άλλο, τον "παρακατιανό", ακόμα και τον αλήτη».
Και τελειώνει την επιστολή της η κυρία Μ.Κ. με μία (παρ' όλα αυτά) συγκλονιστική έκκληση: «γράψτε κάτι, μήπως συνέρθει ο ιδιοκτήτης της μάντρας με τα σπασμένα γυαλιά, μήπως έλθει εις εαυτόν, μήπως...».
Ιδού η διαφορά: οι πολίτες (που ενδιαφέρονται) και οι ιδιώτες (που δεν αντιλαμβάνονται ούτε πόσον ευήθεις είναι)...
Αναρτήσεις
