Σταύρος Λυγερός: Μας οδηγούν ή σε υποταγή ή σε εξέγερση!

«Διαφοροποιημένη» σήμερα η Πόπη Τσαπανίδου από τη «γραμμή» ΣΚΑΪ, που προπαγανδίζει όλο το 24ωρο την τυφλή υποταγή στη μνημονιακή «σωτηρία», είχε καλεσμένο σήμερα το πρωί τον Σταύρο Λυγερό, ο οποίος είπε τα πράγματα ως έχουν: «Μας οδηγούν ή σε υποταγή, ή σε εξέγερση». Δείτε το βίντεο:

Αγιος Παντελεήμονας και «Χρυσή Αυγή», του Σταυρου Λυγερου

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος της «Χρυσής Αυγής» απέσπασε στον Δήμο Αθηναίων 5,3%, ενώ οι περιοχές που έχουν κατακλυσθεί από λαθρομετανάστες τού έδωσαν ποσοστά μέχρι και 20%! Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής. Την τελευταία δεκαετία έχω επανειλημμένως προβλέψει ότι οι αντιρατσιστικές κορώνες το μόνο που καταφέρνουν είναι να τροφοδοτούν πολιτικά τη σκληροπυρηνική ακροδεξιά. Οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα και όμορων περιοχών δεν προσβλήθηκαν, βεβαίως, από κάποιον μυστηριώδη ιό. Ούτε ξαφνικά μετατράπηκαν σε ακροδεξιούς. Την αιτία της εκλογικής στροφής εξήγησε με απλό και καθαρό τρόπο μία ηλικιωμένη κάτοικος. Εδώ και χρόνια οι κάτοικοι απευθύνουν δραματικές εκκλήσεις στον δήμο, στην κυβέρνηση και στα κόμματα, χωρίς να βρουν την παραμικρή ανταπόκριση. Οταν οι άλλοι περισσότερο ή λιγότερο αντιμετώπιζαν τις απελπισμένες - αγανακτισμένες διαμαρτυρίες τους σαν εκδηλώσεις ρατσισμού, η «Χρυσή Αυγή» έσπευσε να καλύψει το κενό, βάζοντας τη δική της απεχθή σφραγίδα. Τα

Λαθρομετανάστευση και στρουθοκαμηλισμός του Σταυρου Λυγερου

Σ’ ένα μήνα, οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου θα κληθούν να εκλέξουν δημάρχους και περιφερειάρχη. Ο δημόσιος διάλογος για ζωτικής σημασίας προβλήματα, όπως η λαθρομετανάστευση, η γκετοποίηση του ιστορικού κέντρου και η αυξημένη εγκληματικότητα είναι υποτυπώδης, παρότι αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα δεν έχει προηγούμενο, παγκοσμίως. Στην πραγματικότητα, η πρωτεύουσα μετατρέπεται σε μια ατύπως διχοτομημένη πόλη. Οι μετανάστες –κατά κανόνα λαθραίοι– συσσωρεύονται και «καταλαμβάνουν» ολόκληρες γειτονιές. Υπό την πίεση του φόβου, οι ντόπιοι κάτοικοι είτε μετακομίζουν είτε αντιδρούν δυναμικά, με αποτέλεσμα την πρόκληση επεισοδίων, όπως στον Αγιο Παντελεήμονα. Οσοι κατοικούν και εργάζονται σε απόσταση από τις γκετοποιημένες γειτονιές, αποφεύγουν συστηματικά να τις επισκέπτονται.

Η διαρκής συσσώρευση λαθρομεταναστών, που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να βρουν εργασία και όποτε βρίσκουν είναι «μαύρη» και κακοπληρωμένη, λειτουργεί σαν θερμοκήπιο για την ανομία και την ασυδοσία. Η κατάσταση είναι πια χαοτική. Η Πολιτεία έχει χάσει τον έλεγχο, αλλά συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν στρουθοκάμηλος. Στον δημόσιο διάλογο, η λαθρομετανάστευση προσεγγίζεται συνήθως αποκλειστικά με ηθικο-ανθρωπιστικούς όρους, οι οποίοι αφήνουν πολιτικό κενό, διευκολύνοντας την Aκροδεξιά να το καλύψει. Οι ανέξοδες και αυτάρεσκες αντιρατσιστικές ρητορείες περισσότερο τροφοδοτούν παρά καταπολεμούν τον ρατσισμό, επειδή έρχονται σε αντίθεση με τη δύσκολη πραγματικότητα, που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα. Αυτά, κυρίως, θίγονται από τη λαθρομετανάστευση όχι μόνο στο επίπεδο της απασχόλησης (λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού από τη «μαύρη» εργασία), αλλά και σε πτυχές της καθημερινής ζωής. Φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι εύποροι αριστεροί και φιλελεύθεροι αστοί έχουν την πολυτέλεια μιας τέτοιας ρητορικής, επειδή δεν συγχρωτίζονται με τους λαθρομετανάστες. Δεν κατοικούν στις ίδιες γειτονιές, δεν στέλνουν τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία, δεν χρησιμοποιούν καν τα δημόσια νοσοκομεία και, βεβαίως, δεν ανταγωνίζονται για τις ίδιες θέσεις εργασίας. Συνήθως, η μόνη σχέση που έχουν με λαθρομετανάστες είναι ότι χρησιμοποιούν γυναίκες για οικιακές βοηθούς και άνδρες για μικροδουλειές. Το πρόβλημα συνεχώς οξύνεται. Σχεδόν το 90% των μεταναστών που εισέρχονται λαθραία συνολικά στην Ε.Ε., είναι από την Ελλάδα. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους έχουν τελικό προορισμό άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ελάχιστοι, όμως, καταφέρνουν να φύγουν από τη χώρα μας. Εχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ πιο εύκολη η παράνομη είσοδος από την παράνομη έξοδο. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα αντιμετωπίζεται κατά κανόνα σαν χώρα–τράνζιτ, αλλά καταλήγει να γίνεται τελικός προορισμός, με αποτέλεσμα να λιμνάζει εδώ ο κύριος όγκος των μουσουλμάνων Αφροασιατών λαθρομεταναστών. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η οικονομική κρίση θα υποχρεώσει πολλούς μετανάστες να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Αυτοί, όμως, που φεύγουν από τη χώρα είναι κατά κανόνα νοικοκυραίοι από τα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη. Οι μάζες των μουσουλμάνων Αφροασιατών παραμένουν σε άθλιες συνθήκες, που τροφοδοτούν τη διογκούμενη διάχυτη εγκληματικότητα.

Η αθλιότητα της μισής αλήθειας, του Σταυρου Λυγερου

«Η απάντηση σε όλους αυτούς που μας ρωτάνε “πού τα φάγατε τα λεφτά” είναι μία: Σας διορίζαμε για χρόνια, τα φάγαμε μαζί, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος». Δεν πρόκειται για αυτοκριτική. Ο Θόδωρος Πάγκαλος χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό και το «μαζί» σαν όχημα για να ενοχοποιήσει την κοινωνία. Πιστός στη γραμμή της κυβέρνησης, αλλά πιο έξυπνος από τα κάθε λογής «παπαγαλάκια» της.

Η κοινωνία δεν είναι αθώα, αλλά «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Το πολιτικό σύστημα καλλιέργησε μία σχέση άρρητης συναλλαγής με τους πολίτες και σταδιακά διαμόρφωσε κλίμα εκατέρωθεν ένοχης ανοχής. Εξαγόραζε την ανοχή της κοινωνίας στα προνόμια και στην ατιμωρησία του, ανεχόμενο από την πλευρά του μορφές «λαϊκής παρανομίας», όπως η εκτεταμένη διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων, η φοροδιαφυγή, τα αυθαίρετα κ.λπ. Αναμφίβολα, ένα σημαντικό μέρος από το γιγαντιαίο ποσό που εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος διαχύθηκε στα μικρομεσαία στρώματα με διορισμούς - ρουσφέτια και με ποικίλες αντιπαραγωγικές παροχές. Ετσι εξασφαλίσθηκε η μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στον γκρεμό. Αυτή, όμως, είναι η μία όψη. Η άλλη όψη είναι ότι με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος τη μερίδα του λέοντος την έχουν ιδιοποιηθεί τα μεγάλα «ψάρια» της διαπλοκής, για τα οποία ο Πάγκαλος, βεβαίως, δεν λέει λέξη. Τώρα που ήλθε η ώρα του λογαριασμού, τα μικρομεσαία στρώματα θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια μικρή συμμετοχή στο «πάρτι» ή τουλάχιστον την ανοχή τους προς το κλεπτοκρατικό μοντέλο ανάπτυξης, που σήμερα καταρρέει. Σε αντίθεση με τα μεγάλα «ψάρια», τα μικρά δεν έχουν διεξόδους. Κατά μία έννοια, η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες. Αρνηθήκαμε την ευθύνη μας για τα κοινά. Εκφυλισθήκαμε σε ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων, είτε κλειστήκαμε αυτάρεσκα στον κάθε μικρόκοσμό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφήσαμε να καθορίζουν τις τύχες μας συνήθως θλιβεροί και ενίοτε άθλιοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, ορισμένοι εκ των οποίων σήμερα ανερυθρίαστα κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία. Η μισή αλήθεια του Πάγκαλου είναι χειρότερη από ψέμα. (πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Η νεοοθωμανική μεταπολίτευση, του Σταυρου Λυγερου

Η επικράτηση του «ναι» στο προχθεσινό δημοψήφισμα μπορεί θεσμικά να αφορά την αλλαγή του Συντάγματος, αλλά πολιτικά ανοίγει τον δρόμο για την ολοκλήρωση της μεταπολίτευσης, που σταδιακά συντελείται τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία. Η λαϊκή ψήφος επιτρέπει στην κυβέρνηση Ερντογάν να αλώσει τα δύο μέχρι τώρα απόρθητα οχυρά του μετακεμαλικού καθεστώτος: ευθέως το Συνταγματικό Δικαστήριο και εμμέσως τις ίδιες τις ένοπλες δυνάμεις.

Το καλοκαίρι, ο Ταγίπ Ερντογάν κέρδισε τη μάχη των προαγωγών στην κορυφή του στρατεύματος. Επιμένοντας να ασκήσει το θεσμικό δικαίωμά του, κατέλυσε την παράδοση να ορίζουν οι ίδιοι οι στρατηγοί την ηγεσία τους και η εκάστοτε κυβέρνηση να επικυρώνει αποφάσεις, που είχαν ληφθεί στο Γενικό Επιτελείο. Αυτή τη φορά, ο πρωθυπουργός τα «στύλωσε» και πέτυχε να αποκλείσει στρατηγούς, που είχαν εμπλακεί στις συνωμοσίες για την πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα, η μάχη των προαγωγών δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το πρελούδιο της αποφασιστικής μάχης του δημοψηφίσματος. Εχοντας διδαχθεί από την πείρα του 2007, οι στρατηγοί απέφυγαν να προκαλέσουν ρήξη στο ζήτημα των προαγωγών για να μη μετατρέψουν τον Ερντογάν σε σημαιοφόρο του εκδημοκρατισμού.

Χωρίς αυτό το «δώρο» και έχοντας απέναντί του όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ο Ερντογάν κέρδισε. Τη νίκη τού τη χάρισε η «βαθιά Τουρκία», η οποία νιώθει πολύ μεγαλύτερη οικειότητα με τους Νεοοθωμανούς παρά με το αποστεωμένο μετακεμαλικό κατεστημένο. Το δημοψήφισμα κρίθηκε επίσης από το γεγονός ότι το «ναι» ταυτίστηκε σωστά με το εγχείρημα χειραφέτησης της πολιτικής από την κηδεμονία της στρατογραφειοκρατίας.

Το πλεονέκτημα του Ερντογάν είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να λειτουργεί σαν πολιτικό σκέλος της στρατογραφειοκρατίας. Το γεγονός αυτό υποχρεώνει τα τμήματα της τουρκικής κοινωνίας, που θέτουν ως άμεση προτεραιότητα τον εκδημοκρατισμό, να συσπειρωθούν γύρω από τον πρωθυπουργό, παρά τη δυσαρέσκειά τους για άλλες πτυχές της πολιτικής του.

Από το 2002 που οι Νεοοθωμανιστές κέρδισαν τις εκλογές προσπαθούν να αποδυναμώσουν τον πολιτικό ρόλο των στρατηγών, χρησιμοποιώντας ως εμβρυουλκό την ευρωπαϊκή προοπτική. Το Γενικό Επιτελείο έχει πολιτικά αποδυναμωθεί. Η ασυλία που απολάμβανε μέχρι τώρα από τα ΜΜΕ έχει αρθεί. Οι στρατηγοί συνειδητοποιούν ότι η εξουσία τους ξηλώνεται και οι ίδιοι χάνουν έδαφος συνεχώς. Φοβούνται μήπως και βρεθούν στο σκαμνί.

Από την άλλη πλευρά, αν και τίποτα δεν μπορεί να αποκλεισθεί, το κλίμα δεν ευνοεί πραξικόπημα. Γι’ αυτό και σύσσωμο το κεμαλικό κατεστημένο έδωσε λυσσώδη μάχη για να απορριφθούν οι αλλαγές του Συντάγματος. Ουσιαστικά ήταν μάχη επιβίωσης, την οποία έχασαν με καθαρή διαφορά. Το 58% επιτρέπει στον Ερντογάν όχι μόνο να ολοκληρώσει την εξουδετέρωση του «βαθέος κράτους», αλλά και να σπάσει τον ιδιότυπο δυϊσμό εξουσίας της τελευταίας οκταετίας. Ταυτοχρόνως, αποτελεί μια καλή πολιτική υποθήκη για τις εκλογές του 2011.

Οι ιεροφάντες του Μνημονίου, του Σταυρου Λυγερου

Τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά η πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης παραμένει αταλάντευτη. Η εμμονή του Γιώργου Παπανδρέου δεν είναι απόδειξη ότι κινείται στον σωστό δρόμο. Ούτε πια επαρκεί το επιχείρημα - εκβιασμός «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Τα στοιχεία για την πορεία της οικονομίας εμφανίζουν άλλη εικόνα. Η κλιμάκωση της ύφεσης δείχνει να επιβεβαιώνει όσους εξ αρχής υποστήριζαν ότι η αναγόρευση του Μνημονίου σε ευαγγέλιο της κυβερνητικής πολιτικής οδηγεί σ’ αυτό που προσπαθεί να αποτρέψει, τη χρεοκοπία.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ανατροφοδοτούμενης ύφεσης, πρέπει να εφαρμοσθεί παραλλήλως ένα εθνικό σχέδιο εξυγίανσης και ανάπτυξης. Οι γραμμικές περικοπές του Μνημονίου ήταν ο εύκολος δρόμος. Ο δύσκολος είναι στοχευμένες παρεμβάσεις στο επίπεδο και των εσόδων και των δαπανών. Η κλεπτοκρατία, η σπατάλη και ο ανορθολογισμός είναι ακόμα τόσο εκτεταμένα φαινόμενα, που από τη δραστική καταπολέμησή τους μπορούν να εξοικονομηθούν τεράστια ποσά.

Εχει φθάσει πια η ώρα να πληρώσουν όσοι τα προηγούμενα χρόνια έκαναν πάρτι σε βάρος της πολιτείας και της κοινωνίας. Η χώρα ζει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ως εκ τούτου απαιτούνται νέα εργαλεία, τα οποία θα εξαντλούν τις μεγάλες και κατά κανόνα αναξιοποίητες δυνατότητες που διαθέτει η πολιτεία. Στο σημείο που έχουμε φθάσει, το ζητούμενο δεν είναι να πάνε μερικοί φυλακή. Ζητούμενο είναι τα κάθε είδους αρπακτικά να τεθούν τεκμηριωμένα αντιμέτωπα με το δίλημμα: ή να πληρώσουν ένα (ανάλογα με την περίπτωση) πολύ τσουχτερό πρόστιμο ή να μπουν φυλακή.

Η εξυγίανση μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά, αλλά το παιχνίδι θα κριθεί στο επίπεδο της ανάπτυξης. Καλοί οι αναπτυξιακοί νόμοι και το ΕΣΠΑ, αλλά εδώ χρειάζονται τολμηρές πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση των μεγάλων αναπτυξιακών δυνατότητων της χώρας, που σήμερα λιμνάζουν. Θα μπορούσαν να γίνουν πάρα πολλά χωρίς χρήματα, εάν υπήρχε πολιτική βούληση, επεξεργασμένο σχέδιο και ευελιξία για να επιλυθούν τα όποια οργανωτικά και θεσμικά προβλήματα. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Παπανδρέου αποδεικνύεται απρόθυμη ή ανίκανη να κινηθεί προς μία τέτοια κατεύθυνση. Πορεύεται με αποκλειστικό μπούσουλα το Μνημόνιο. Επειδή, μάλιστα, δεν υφίσταται εναλλακτική λύση εντός του πολιτικού συστήματος (η Ν.Δ. θα πληρώνει για αρκετό χρόνο ακόμα τις αμαρτίες της κυβέρνησης Καραμανλή), προκύπτει ένα μπλοκάρισμα. Ολα δείχνουν ότι βρισκόμαστε προς το τέλος της πρώτης φάσης, που στην κοινωνία κυριαρχούσε ο φόβος για το χειρότερο και η ελπίδα ότι με τα μέτρα θα ξεπεραστεί η κρίση. Η επόμενη φάση θα σφραγισθεί από την απόγνωση και όταν θα έχει συγκεντρωθεί η κρίσιμη μάζα, η απόγνωση θα αρχίσει να μετατρέπεται σε οργή. Τότε, μια αφορμή, ένα τυχαίο γεγονός θα είναι ικανό να προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη.

(πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Οι «φον Φούφουτοι» και οι «χαμαιλέοντες» του Σ.Λυγερού

Η Ελλάδα έχει τεθεί σε καθεστώς κηδεμονίας, αλλά είναι αλήθεια ότι ορισμένοι υπουργοί το παρακάνουν. Συμπεριφέρονται ενώπιον των υπαλλήλων του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης (κατά Πάγκαλο «φον Φούφουτοι») σαν «ψαρωμένοι» τμηματάρχες. Η εν λόγω συμπεριφορά, όμως, δεν έπρεπε να εκπλήσσει τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Ο ίδιος γνωρίζει από πρώτο χέρι τον χαμαιλεοντισμό του πολιτικού συστήματος. Πολιτικοί που εξέθρεψαν την κλεπτοκρατία, τη διαπλοκή, τη σπατάλη, τον παρασιτισμό και την ατιμωρησία μετατράπηκαν ταχύτατα σε απολογητές και σημαιοφόρους του Μνημονίου. Νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα, για να θυμηθούμε την κομμουνιστική ορολογία!

Οι πιο θρασείς, μάλιστα, από όσους ευθύνονται για την κατάντια της Ελλάδας κουνάνε ανερυθρίαστα το δάκτυλο στην κοινωνία. Οχι ότι οι πολίτες είναι αθώοι. Το ψάρι, όμως, βρωμάει από το κεφάλι. Ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και στους πολίτες λειτουργούσε για δεκαετίες μία σχέση άρρητης συναλλαγής. Οι παραδοσιακές πελατειακές σχέσεις ...........


μεταλλάχθηκαν και διαμόρφωσαν κλίμα εκατέρωθεν ένοχης ανοχής, που έχει διαβρώσει τις αξίες και έχει καθηλώσει αναπτυξιακά την Ελλάδα. Το πολιτικό σύστημα εξαγόραζε την ανοχή της κοινωνίας στη δική του ανικανότητα και στις δικές του αμαρτίες. Πώς; Ανεχόμενο την εκτεταμένη διαφθορά των δημοσίων λειτουργών, τη φοροδιαφυγή, την υπεκφυγή από την κοινωνική ευθύνη και τις διάφορες μορφές λαϊκής αυθαιρεσίας.

Υπάρχουν βεβαίως και πολίτες που δεν συμμετείχαν στη συναλλαγή. Λίγοι για λόγους αρχών και περισσότεροι επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα. Αλλά και όσοι με κάποιον τρόπο συμμετείχαν δεν έχουν τις ίδιες ευθύνες με αυτούς που άσκησαν εξουσία ή πλούτισαν. Εάν είναι λάθος να αθωώνονται συλλήβδην οι πολίτες, είναι μεγαλύτερο λάθος οι ευθύνες να διαχέονται γενικά και αφηρημένα. Σε τελευταία ανάλυση, τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, τα μικρομεσαία στρώματα θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια συμμετοχή τους στο πάρτι. Η ποιοτική διαφορά είναι πως τα μεγάλα «ψάρια», που ιδιοποιήθηκαν τη μερίδα του λέοντος, έχουν διεξόδους, ενώ τα μικρά όχι. Οι εκ των υστέρων κατάρες όχι μόνο δεν ωφελούν, αλλά και παρεμποδίζουν τον αναγκαίο αναστοχασμό. Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε η «μικροαστική θάλασσα» μιμείται την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων στο τέλος πληρώνει δυσβάσταχτο λογαριασμό.
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κινητικότητα χωρίς ορατό αντίκρισμα, Tου Σταυρου Λυγερου

Οταν βρίσκονται σε διεθνείς συνόδους, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν χάνει ευκαιρία να συναντάει το Νίκολα Γκρούεφσκι. Οι συναντήσεις αυτές δεν φαίνεται, όμως, να σπάνε το αδιέξοδο, παρότι παραλλήλως με τη διαμεσολάβηση Νίμιτς διαπραγματεύονται παρασκηνιακά και εκπρόσωποι των δύο πρωθυπουργών.

Η διπλωματική κινητικότητα έχει τροφοδοτήσει φήμες ότι επίκειται συμφωνία, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώνεται. Η αμερικανική διπλωματία προσπαθεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις λύσης, ώστε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, το φθινόπωρο, να πραγματοποιηθεί η εκκρεμούσα ένταξη της ΠΓΔΜ. Οπως όλα δείχνουν, όμως, το μόνο που έχει καταφέρει είναι μία κινητικότητα και μία επίφαση εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης.

Το κλίμα αυτό βολεύει και τις δύο πλευρές. Η Αθήνα θέλει να δείξει στη διεθνή κοινότητα ότι προσπαθεί να βρει λύση. Η τακτική αυτή βοήθησε στη μεταστροφή του διεθνούς κλίματος, με την έννοια ότι οι μεγάλοι παίκτες θεωρούν εμπόδιο την αρνητική στάση του Γκρούεφσκι. Τον τελευταίο καιρό δέχεται ισχυρές πιέσεις. Του λένε δημοσίως ότι η συμφωνία για το όνομα είναι καθοριστικής σημασίας και για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. Ο Γκρούεφσκι έχει επανειλημμένως δηλώσει ότι δεν πρόκειται να υποκύψει στις πιέσεις και ότι «δεν σκοπεύει να συναλλαγεί με αντικείμενο τα συμφέροντα της Μακεδονίας και των πολιτών της... Οσοι παίζουν το χαρτί των εκβιασμών, των πιέσεων και των απειλών να ξέρουν ότι χάνουν τον χρόνο τους». Ο Σλαβομακεδόνας πρωθυπουργός μπορεί να δηλώνει αμετακίνητος, αλλά δεν πατάει πολύ γερά στα πόδια του. Το κόμμα του διαθέτει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά είναι όρος ότι πρέπει να συγκυβερνά με ένα αλβανικό κόμμα. Οι Αλβανοί της ΠΓΔΜ έχουν στραφεί εναντίον του. Το συγκυβερνών αλβανικό κόμμα DUI έχει διχασθεί για το εάν πρέπει να παραμείνει στην κυβέρνηση ή να την εγκαταλείψει.

Το ενδεχόμενο προκήρυξης πρόωρων εκλογών συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. Κι αυτό παρότι η οικονομία της ΠΓΔΜ βρίσκεται σε μεγάλη κρίση. Εστω και σ’ αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, όμως, ο Γκρούεφσκι εκτιμάει ότι -όπως και το 2008- το εθνικιστικό χαρτί θα του χαρίσει μία νέα εκλογική νίκη. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι Σλαβομακεδόνες συνειδητοποιούν σταδιακά ότι χωρίς συμφωνία για το όνομα δεν πρόκειται η χώρα τους να ενσωματωθεί στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.

Για να αποτρέψει το ενδεχόμενο να του βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό, ο Γκρούεφσκι έχει προαναγγείλει δημοψήφισμα. Προεξοφλεί ότι οι ομοεθνείς του θα απορρίψουν οποιαδήποτε συμβιβαστική πρόταση, γεγονός που κατά την εκτίμησή του θα διαμορφώσει κόκκινη γραμμή και επιπροσθέτως θα τον θωρακίσει από μελλοντικές πιέσεις.

Προς το παρόν, όμως, ο Σλαβομακεδόνας πρωθυπουργός παριστάνει ότι διαπραγματεύεται εποικοδομητικά. Απ’ αυτήν την άποψη, τον βολεύουν οι συναντήσεις με τον Ελληνα ομόλογό του. Πολύ περισσότερο όταν μετά την τελευταία συνάντησή τους ο Παπανδρέου του χάρισε δημοσίως τα εύσημα που τόσο έχει ανάγκη.

(πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)