Ενας μόνον χρόνος μετά τη συντριπτική της ήττα στις 4 Οκτωβρίου 2009 στάθηκε αρκετός, ώστε η συντηρητική παράταξη να αναδειχθεί σε απειλή τόσο σημαντική, που ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου να απειλεί με προσφυγή σε εθνικές εκλογές, εάν το σημερινό αποτέλεσμα είναι αρνητικό για το ΠΑΣΟΚ.Ο κ. Παπανδρέου είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος -τόσο σύγχρονος μάλιστα που ενίοτε καταντά ακατανόητος- και συνεπώς γνωρίζει ότι οι εξελίξεις είναι ταχύτατες, σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητος.
Οικονομικό θαύμα συνετελείτο στην Ιρλανδία, πριν από λίγα χρόνια, και σήμερα αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας, δίχως τα σκάνδαλα και τις υπανάπτυκτες πρακτικές που ουδέποτε έπαυσαν να
ισχύουν στην Ελλάδα.
Ηγέτης εμπνευσμένος τρομακτικού διαμετρήματος εθεωρείτο ο κ. Μπαράκ Ομπάμα, όταν ανεδείχθη πρόεδρος των ΗΠΑ, πριν από δύο χρόνια, και στη διάρκεια της εβδομάδος συνετρίβη στις ενδιάμεσες εκλογές, όπου καταγράφηκε η μεγαλύτερη μεταστροφή συσχετισμού δυνάμεων στη Βουλή των Αντιπροσώπων από το 1948.
Ωστόσο, παρά την ταχύτητα των αλλαγών, ουδείς μπορούσε να φαντασθεί μια ψυχολογική κατάρρευση -διότι περί αυτού πρόκειται ακριβώς- μιας κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, μέσα σε έναν χρόνο. Ο μύθος των εμπείρων στελεχών κατέρρευσε, με τους ερασιτεχνισμούς της ηγετικής ομάδος, που περιβάλλει τον κ. Παπανδρέου. Το κόμμα των μη προνομιούχων μετεξελίχθη σε ολετήρα της μεσαίας τάξεως και των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων.
Στη ζωή των ατόμων, αλλά κυρίως των κρατών, υπάρχουν πάντοτε περίοδοι καταστρεπτικής σαρώσεως υφιστάμενων δομών, που έχουν καταστεί αντιπαραγωγικές. Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει πάντα κάποια νέα κοινωνική ομάδα, που αναδεικνύεται από τη συντελούμενη αλλαγή, εάν δεν είναι αυτή που κυριολεκτικώς την προκαλεί.
Ο κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη φάση δεν εκφράζουν μια ανερχόμενη δυναμική τάξη της χώρας, η κυβέρνηση λειτουργεί απλώς ως αδέξιος εκτελεστής των προνοιών ενός Μνημονίου, που συνομολόγησε με την τρόικα το «οικονομικό επιτελείο» της, αγνοώντας πλήρως τα στοιχειώδη γύρω από την ελληνική οικονομία και την αγορά, στην πραγματική της φυσικά διάσταση.
Στη διάρκεια δεκατριών μηνών, που ασκεί την εξουσία, η κυβέρνηση κατάφερε όχι απλώς να χάσει τη δυναμική της, αλλά να οδηγεί τη χώρα σε αποσταθεροποίηση οικονομική και ίσως πολιτική. Ο κ. Παπανδρέου λειτουργεί ανετότερα στον ρόλο του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ή ως προαγωγός των οραμάτων της «πράσινης ανάπτυξης», μιας κοινωνίας πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής, η άσκηση της πρωθυπουργίας στη βάση νεοφιλελευθέρων πρακτικών του αποτελεί γι’ αυτόν δοκιμασία.
Παρά ταύτα θα ήταν δυνατόν να τα αποφύγει όλα αυτά. Αρκεί μόνον να μην αντιδρούσε σε όλα όσα επιχειρούσε να προωθήσει η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή, στο επίπεδο των διαρθρωτικών αλλαγών. Αρκεί να μην υποδυόταν τον κοινωνικό επαναστάτη για να καταντήσει εντολολήπτης της τρόικας. Αρκεί το πάθος για την κατάκτηση της εξουσίας να μην καταργούσε την κοινή λογική. Θα ήμασταν όλοι ευτυχέστεροι. Η κυβέρνηση πληρώνει σήμερα απλώς την άφρονη αντιπολιτευτική της τακτική.
Αναρτήσεις
