Η ουσιαστική αλλαγή, του Αλεξη Παπαχελα

Ας υποθέσουμε πως το εκλογικό σώμα θα ψηφίσει κατά «σώφρονα» τρόπο σήμερα και θα δώσει μια άνετη νίκη στο κυβερνών κόμμα. Και λοιπόν; Τι θα αλλάξει επί της ουσίας; Θα μειωθούν έτσι οι αντιδράσεις συντεχνιών και άλλων στα όσα θα αναγκασθεί να πράξει η κυβέρνηση Παπανδρέου το επόμενο τρίμηνο; ΄Η μήπως θα αλλάξει με κάποιον μαγικό τρόπο ο τρόπος διοίκησης του κ. Παπανδρέου και ο συντονισμός του κυβερνητικού επιτελείου επειδή ξαφνικά θα νιώσει «αέρα στα πανιά του»; Δεν νομίζω ότι θα συμβεί τίποτα από όλα αυτά.

1. Αντιθέτως φοβούμαι ότι ο κ. Παπανδρέου θα έχει -στην περίπτωση που κερδίσει σήμερα τις εκλογές- θυσιάσει μια δεύτερη ευκαιρία που ο λαός συνήθως δίνει στον ηγέτη του. Ο κ. Καραμανλής τη διεκδίκησε και την πήρε το 2007, άσχετα αν τη σπατάλησε πολύ γρήγορα γιατί βυθίστηκε σε ένα τέλμα σκανδαλολογίας και ατολμίας στη λήψη δημοσιονομικών μέτρων. Ο κ. Παπανδρέου κινδυνεύει όμως να έχει μια άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος νίκη, η οποία θα εξατμισθεί τόσο γρήγορα όσο και το μελάνι από τους δικούς μας σταυρούς στα ψηφοδέλτια. Θα μου πείτε «ναι, αλλά σκέψου πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν ο κ. Παπανδρέου δεν είχε θέσει το δίλημμα των εκλογών, είχε χάσει πανηγυρικά και εκαλείτο εν συνεχεία να επιβάλει δρακόντεια μέτρα περικοπών δαπανών».

Αντιλαμβάνομαι την ισχύ του επιχειρήματος, αλλά βλέπω και τον κίνδυνο ενός τέλματος που θα μας οδηγήσει σε περιπέτειες, ακόμη και στη μη καταβολή μιας δόσης του δανείου της τρόικας. Η κυβέρνηση έχει ήδη χάσει το momentum των αλλαγών και της αναδιάρθρωσης του κράτους. Συνδικαλιστές, στελέχη του βαθέος ΠΑΣΟΚ, δημόσιοι υπάλληλοι που παλεύουν κάθε αλλαγή έχουν ανασυνταχθεί και δίνουν ανοικτά πια μάχες εναντίον της εφαρμογής του Μνημονίου. Υπουργοί νιώθουν μόνοι, χωρίς κατεύθυνση και συνεννόηση και με ένα πρωθυπουργικό επιτελείο έτοιμο να «τους κρεμάσει στα μανταλάκια» με ασήμαντη αφορμή. Οι τραπεζίτες είναι σε απελπισία, γιατί μόλις κατάφεραν, χάρη κυρίως στην τόλμη της Εθνικής, να ανοίξουν τη διατραπεζική, ήλθε η αβεβαιότητα των εκλογών να ξαναπάει τα spreads στα ύψη. Ας μη μιλήσουμε για επιχειρηματίες ή και για επενδυτές....
Ολοι μας καταλαβαίνουμε ότι το να είσαι πρωθυπουργός στην Ελλάδα του 2010, ξέροντας ότι το νωρίτερο που μπορείς να γίνεις ευχάριστος είναι το 2013, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρόκειται για μια χώρα στην οποία βασιλεύει ο λαϊκισμός και το κράτος της θυμίζει χώρα της Αφρικής. Βλέπουμε την ασύλληπτη πίεση που νιώθουν οι υπουργοί και τα κυβερνητικά στελέχη, ακόμη και τον φόβο για τη ζωή τους και για το επαγγελματικό τους μέλλον. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα σήμερα, αυτή είναι η χώρα.
Ολοι θα ήθελαν να είναι πρωθυπουργοί σε μια χώρα όπου δεν θα υπήρχαν ακραίες συντεχνίες, λαϊκίστικα μέσα ενημέρωσης, άγρια ιδιωτικά συμφέροντα που εκβιάζουν ασύστολα, κ. λπ. κ. λπ. Θα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα, προφανώς. Ομως ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να ρωτήσει και τον εαυτό του τι έκανε όσο ήταν στην αντιπολίτευση για να αλλάξει η Ελλάδα, όταν ήταν εκείνος που έλεγε ΟΧΙ σε όλα, συμμαχούσε με τις πιο οπισθοδρομικές συντεχνίες και βασιζόταν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ.
Αλλά, τέλος πάντων, ας τα ξεχάσουμε όλα αυτά. Το πρόβλημα δεν είναι ο λαός αυτή τη στιγμή ούτε η νομιμοποίηση μέσα από εκλογές. Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου πρέπει να αλλάξει, όπως και ο τρόπος που διοικεί, αλλά και να αποφασίσει πολύ σύντομα αν αντέχει αυτά που νομοτελειακά έρχονται... Αυτό δεν χρειάζεται να του το πει η κάλπη.