H Ελλάδα, σαν χώρα των θαυμάτων, έχει τελευταία εξελιχθεί στην χώρα των πλέον δραματικών αντιθέσεων. Απίστευτες αντιφατικότητες κυριαρχούν στην δημόσια ζωή και δηλητηριάζουν την ψυχή των νέων κυρίως ανθρώπων. Είμαστε εναντίον της καλοπέρασης του καπιταλισμού, υποτίθεται, ενώ με νύχια και με δόντια πασχίζουμε να διατηρήσουμε προνόμια και τρόπους ζωής εμπνευσμένους από τις διάφορες μητροπόλεις αυτού ακριβώς του τρόπου ζωής.
Η ζωή μας κυριαρχείται από τον φόβο της Τουρκίας. Αλλά όλα αυτά τα παραβλέπουμε όταν ο μισητός αντίπαλος τολμήσει να στραφεί εναντίον δυνάμεων που κατά κύριο λόγο εκφράζουν την στιγμή αυτή τις αξίες και τις αρχές του δυτικού τρόπου ζωής. Η της αντίστασης κατά της επεκτεινόμενης μουσουλμανικής κυριαρχίας. Κατά κύριο λόγο δηλ. των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ. Όταν λοιπόν το επίσημο καθεστώς της Αγκυρας στέλνει...
υποτιθέμενους ειρηνιστές, οπλισμένους με σιδερόβεργες και αγκαλιά με το κοράνι, να περάσουν δίχως άδεια από αναγνωρισμένα χωρικά ύδατα ξεσηκωνόμαστε για τις συνεπακόλουθες βίαιες συνέπειες. Στρεφόμενοι βέβαια κατά του Ισραήλ. Και όχι κατά των οπαδών του ισλαμικού νόμου της Σαρίας και θαυμαστών της Χαμάς. Αξαφνα παραβλέπουμε τις όποιες Τουρκικές αμφισβητήσεις της δικής μας κυριαρχίας αλλά και τους κινδύνους που προκαλούνται από την τάση της Αγκυρας να αγκαλιάζει τελευταία το πολιτικό Ισλάμ. Μια τάση που πιθανότατα στο μέλλον να απειλήσει και την ίδια την ύπαρξή μας.
Σε αντίθεση με τις κορώνες που συνόδευαν τις κινητοποιήσεις για στήριξη των «ομόθρησκων» Σέρβων στη φάση των εκκαθαρίσεων εναντίον των άλλων εθνοτήτων της παλιάς Γιουγκοσλαυίας, οι ίδιοι ισλαμοφόβοι εχθροί των Βόσνιων και των Αλβανών, τώρα κόπτονται για παλαιστίνιους, ιρακινούς πέρσες και άλλους αδικοπάσχοντες, υποτίθεται, μουσουλμάνους. Μέχρι το πρόβλημα να χτυπήσει την δική μας πόρτα. Κάτι καθόλου απίθανο με τους τεράστιους αριθμούς μεταναστών από μουσουλμανικές χώρες που εντελώς ανεξέλεγκτα έχουν πλημμυρίσει την χώρα μας. Δίχως προοπτική αφομοίωσης και με εμμονή σε ιδιαίτερες κοινωνικές και πολιτιστικές αξίες οι μουσουλμάνοι που βρίσκονται στην Ελλάδα σύντομα θα αρχίσουν να απαιτούν σεβασμό των δικών τους ιδιαίτερων κοινωνικών και ηθικών αρχών. Με συνέπειες απρόβλεπτες για μια κοινωνία ανέτοιμη ακόμη και για τα δικά της κοινωνικά προβλήματα.
Από την μια μεριά επιμένουμε σε αρχές ανοχής, δημοκρατικότητας και ελεύθερων ατομικών επιλογών, επηρεασμένοι προφανώς από τον δυτικό (αμερικανικό;) τρόπο ζωής. Από την άλλη εμφανιζόμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε λογής παραλογισμούς στο όνομα της θέσης μας στο πλευρό των υποτιθέμενων αδυνάτων. Μέχρις να έρθει ο πολιτικός λογαριασμός βέβαια. Και είναι γνωστό πως δεν είμαστε και οι καλύτεροι στην πληρωμή χρωστούμενων.
Βέβαια η αντιφατικότητα αυτή είναι έκδηλη και στην εσωτερική μας πολιτική ζωή. Νεαροί αντιιμπεριαλιστές, οργανωμένοι στο μαχητικό ΠΑΜΕ, κινητοποιούνται ενάντια σε αρχές και πολιτικές που εκφράζουν καπιταλιστικές κατευθύνσεις και επιλογές. Είναι ενάντια στο απόλυτο ανταγωνισμό στην ναυτιλία λ.χ. και μπλοκάρουν τις εξόδους των λιμανιών με άψογες όμως αμερικανόπνευστες εξαρτήσεις (Nike αθλητικά παπούτσια, φιρμάτα μπλουζάκια και όλοι με μοδάτες βερμούδες). Εδώ όμως υπάρχει και μένα άλλο σοβαρό ζήτημα . Στην Τυποεκδοτική που βγάζει τον Ριζοσπάστη γίνονται από τον περασμένο Ιούνιο σταθερά κάθε μήνα απολύσεις. Δημοσιογράφων και τεχνικών. Το ΠΑΜΕ όμως δεν έχει κάνει την παραμικρή κινητοποίηση για τις, ανεξάρτητα από το αν είναι αντεργατικές, πιθανότατα και παράνομες αυτές κινήσεις της εργοδοσίας. Πως είναι δυνατόν κάποιος να κινητοποιείται για λογής ζητήματα που αφορούν στην πορεία της ελληνικής οικονομίας και να αδιαφορεί για γεγονότα που γίνονται περίπου στην ίδια του την αυλή;
Εκεί όμως που ο φίλο-αμερικανισμός των κατά παράδοση αντι – αμερικανών εκπροσώπων των ΜΜΕ είναι στον χώρο της αθλητικής ειδησεογραφίας. Έχουμε εκπομπές pro-game και post-game. Οι ομάδες γεμίζουν τα roster τους ενώ το ζήτημα των περισσότερων ομάδων είναι πόσο μεγάλο είναι το budget τους!! Είναι εκπληκτικό πως εκφράσεις καθαρά του αμερικανικού μπάσκετ στην Ελλάδα έχουν κυριαρχήσει ακόμα και στην …κολύμβηση!! Έψαξα στην πατρίδα του ποδοσφαίρου, στην αγγλόφωνη βέβαια Βρετανία, και εκφράσεις όπως roster και ποδοσφαιρικό budget δεν συναντώνται με την ίδια συχνότητα, όπως στην γλωσσικά αυτόνομη Ελλάδα.
Για κοινωνία με τόσα αντιδυτικά αντανακλαστικά, οι τόσες «αμερικανιές» είναι κάτι παραπάνω από υπερβολικές.
Αναρτήσεις
