Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΚΥΛΑΚΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΚΥΛΑΚΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Γάτα, ρινόκερος, Σαμαράς της Λώρης Κέζα


Oι παρέες κατέστρεψαν τον κ. Θεόδωρο Σκυλακάκη. Αυτά παθαίνει όποιος ζει στα ξένα και συναγελάζεται αλλοδαπούς που επιμένουν ότι «ΕU-ΙΜF rescue plan for Greece must be pursued». Αυτά παθαίνει όποιος ενημερώνεται στα οικονομικά από τους ευρωδεξιούς. Στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, εκεί δηλαδή που ανήκει ο κ. Σκυλακάκης και το κόμμα που τον έστειλε στην Ευρωβουλή (η Νέα Δημοκρατία), έχουν μια πολύ συγκεκριμένη άποψη για το μνημόνιο. Λένε ότι από τη θέση που κρατάει κανείς στα μέτρα στήριξης φαίνεται αν είναι ανεύθυνος ή υπεύθυνος- άρα ο κ. Αντώνης Σαμαράς που δεν το στηρίζει είναι ανεύθυνος. Τούτο το τελευταίο είναι δικός μας συλλογισμός που παραπέμπει στον Σοφολογιότατο: «Η γάτα μου έχει τέσσερα πόδια. Ο σκύλος έχει τέσσερα πόδια. Αρα ο σκύλος είναι γάτα».

Καταφύγουμε στον Ευγένιο Ιονέσκο για να κατανοήσουμε τα τεκταινόμενα στη Νέα Δημοκρατία. Είναι κόμμα του οποίου η συνολική πολιτική τοποθέτηση συνάδει προς όσα εφαρμόζει τώρα η πασοκική κυβέρνηση. Το λογικό θα ήταν όλα αυτά τα μέτρα να τα έχει φέρει το δεξιό κόμμα, ουχί το σοσιαλιστικό. Αυτά έλεγαν στον κ. Σκυλακάκη οι ομοϊδεάτες των Βρυξελλών. Για να μην παραποιούμε πάντως τις ανακοινώσεις, το Λαϊκό Κόμμα αναφερόταν στους Σλοβάκους όταν χαρακτήριζε «ανεύθυνους» εκείνους που δεν στηρίζουν το μνημόνιο. Σε κάθε περίπτωση ο ευρωβουλευτής που διεγράφη για τη δημόσια τοποθέτησή του δεν εκκινούσε από το θέατρο του παραλόγου όταν ανέπτυσσε τις θέσεις του στο ραδιόφωνο. Συμφώνησε με όσα λένε αναλυτές όλου του κόσμου- εξαιρουμένων όσων μπαινοβγαίνουν στη Ρηγίλλης.

Είναι προφανές ότι η Νέα Δημοκρατία αναλώνεται σε θέματα εσωτερικής τάξης αντί να επεξεργάζεται προτάσεις για μια γόνιμη αντιπολίτευση. Αν πάντως θέλουμε να παραμείνουμε στα εσωκομματικά ζητήματα, θα διαπιστώσουμε ότι πρωτοβουλίες σαν την πρόσφατη διαγραφή απλώς ενισχύουν την αντιπαλότητα με το άλλο μισό. Γιατί μπορεί ο κ. Σαμαράς να πήρε το κόμμα, όμως ας μην ξεχνάμε ότι το πήρε «στο τσακ».

Επισημαίνοντας και εμμένοντας στις διαφορές με το αντίπαλον δέος κινδυνεύει να απομονωθεί. Ανατρέχουμε ξανά στο θέατρο του παραλόγου, για να παραλληλίσουμε την παρουσία της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη με τον Ρινόκερο, από το φερώνυμο έργο. Η «ρινοκερίτιδα» παρουσιάζεται ως ασθένεια, πλην όμως όλοι θέλουν να γίνουν παχύδερμα με κέρατο στη μύτη. Ο αφηγητής κατακρίνει, όμως στο τέλος μένει ολομόναχος.
Αφού πιάσαμε τη ζωολογία, ας θυμηθούμε ότι ο κ. Σκυλακάκης έλκεται από τους Ταύρους- όχι τους μαινόμενους αλλά τους φιλελεύθερους. Υπήρξε γενικός γραμματέας στο κόμμα του κ. Στέφανου Μάνου (1999-2000) και αν του έμεινε κάτι από εκεί, είναι η λογική και η παρρησία. Η πολιτική κουλτούρα του λοιπόν υπαγόρευσε τη δήλωση «δεν είναι εφικτό να μηδενιστεί το έλλειμμα ως το 2011» και κατόπιν διαγραφής: «Ο ευρωβουλευτής ασκεί ελεύθερα το έργο του και χωρίς να δέχεται δεσμευτικές οδηγίες». Σε ένα ζήτημα τόσο κρίσιμο όσο το μνημόνιο δεν μπορεί να παπαγαλίζει όσα λέει ο αρχηγός του.

Η Νέα Δημοκρατία παγιδεύτηκε από την καταψήφιση των μέτρων στήριξης.

Ενός λάθους μύρια έπονται.

Προκειμένου να υποστηριχθεί η εαρινή θέση της αντιπολίτευσης ακούγονται όλο και περισσότερα ανυπόστατα. Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Σαμαράς ξέρει από οικονομικά- αυτός είναι ο κλάδος του, αυτές είναι οι σπουδές του -, οπότε έχει επίγνωση της πραγματικότητας.
Για να αποκτήσει πολιτική αιχμή αφήνει κατά μέρος την επιστήμη του. Ας επαναδιατυπώσουμε λοιπόν τον συλλογισμό του Σοφολογιότατου: «Η γάτα μου έχει τέσσερα πόδια. Ο Σαμαράς έχει δύο πόδια... Αρα ο Σαμαράς δεν είναι γάτα».
(πηγη ΤΟ ΒΗΜΑ)

Γιατί η Δημοκρατία σιχαίνεται τις διαγραφές, του Μπαμπη Παπαδημητριου


Αν κάποιος εφαρμόσει το πολιτικό πρότυπο Σαμαρά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τότε, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ο συνασπισμός των κεντροδεξιών στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα όφειλε να διαγράψει τη Νέα Δημοκρατία. Η παραδοξότητα θα μπορούσε να φτάσει στα άκρα, αφού, μετά την «εδώ» διαγραφή του, ο Ελληνας ευρωβουλευτής Θόδωρος Σκυλακάκης θα παρέμενε καλοδεχούμενος σε αυτόν τον πλειοψηφικό σχηματισμό.

Είναι αλήθεια πως η ταύτιση της ελληνικής Δεξιάς με την κομμουνιστική υστερία σε οτιδήποτε μπορεί να εμφανίζεται ωφέλιμο για τη χώρα μας, προκαλεί. Η ανερμάτιστη αυτή επιλογή, συνδέεται με βραχύβιους και μυωπικούς υπολογισμούς, οι οποίοι, υποστηρίζονται από τη συστηματική εκτροπή των κομμάτων εξουσίας (και, δυστυχώς, όχι μόνον), από τον δημοκρατικό κανόνα της ελεύθερης γνώμης και της σύνθεσης μεταξύ διαφορετικών απόψεων.

Πρόκειται για τη χειρότερη απομίμηση που έχουν επιχειρήσει και τα δύο κόμματα, από όσα το ανιστόρητο τμήμα της ελληνικής Αριστεράς και η αυταρχική μετεμφυλιακή Δεξιά πλάσαραν στο μεταπολιτευτικό πολιτικό πεδίο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μιμήθηκε τις αρχές του ελάχιστα «δημοκρατικού» και σίγουρα «συγκεντρωτισμού», που παραμένει η βασική οργανωτική αρχή του ΚΚΕ και κατόρθωσε να μετατρέψει ειλικρινείς κεντρώους σοσιαλιστές σε οσφυοκάμπτες του συνθήματος «ένας είναι ο πρόεδρος».

Η Νέα Δημοκρατία, ενίσχυσε τον εξευτελισμό της υιοθετώντας τις απειλές για τη μοίρα των προβάτων «σαν βγουν από το μαντρί». Με αποτέλεσμα να μη συσπειρώνει νέες δυνάμεις, ούτε ακόμη όταν ο Σημίτης της παρείχε απανωτές ευκαιρίες. Πάντως, ακόμη κι αν το νεο-καραμανλικό πρόγραμμα, που εκπόνησε στο γύρισμα του αιώνα ο συνταξιούχος Σουφλιάς, δεν ακολούθησε τις ανοιχτές διαδικασίες της Χαλκιδικής του εξευρωπαϊσμένου καραμανλισμού, απηχούσε σε κάθε περίπτωση με πιο αυθεντικό τρόπο μια εναλλακτική πλατφόρμα πολιτικής.

Η αυθαιρεσία του προέδρου-αρχηγού είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που εισήγαγε ο Ανδρέας με την αυταρχική στροφή της συνταγματικής αναθεώρησης του 1985. Τα θεσμικά πρωτεία του πρωθυπουργού, καταστρέφουν με απόλυτη σιγουριά τη δημοκρατία σε ό,τι αφορά την αυτόνομη εσωτερική λειτουργία των κομμάτων εξουσίας. Μετατρέπονται, έτσι, σε λέσχες πατρικίων, οι οποίες ελέγχονται εναλλάξ από παρέες της πολιτικής. Μάλιστα, η μιντιακή επιστροφή του ενεχύρου δακτυλιδιού από τον Σημίτη στον Γιώργο Παπανδρέου, αποτελεί μια από τις μαύρες σελίδες της δημοκρατίας μας, που ανανέωσε τη μεσαιωνική αντίληψη του αρχηγού. Θυμηθείτε τους άγριους φυλετικούς πανηγυρισμούς για την επιστροφή του τροπαίου στα πολιτικά εδάφη του παπανδρεϊσμού, όταν οι τηλεοράσεις συνόδευσαν σε πραγματικό χρόνο (live) το νέο αρχηγό στην κοιτίδα που προσφέρει ο τόπος Καλέντζι.

Στη σταλινική παράδοση, που εξήγησε στο ρηχό μυαλό πολλών αστών πολιτικών την αντοχή της ριζοσπαστικής Αριστεράς, προστέθηκε η προεδρική πρωθυπουργία. Δεν ξέρω αν ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μείνει στην Ιστορία για άλλο λόγο πλην της πολιτικής του Μνημονίου. Οφείλουμε πάντως να τον θυμόμαστε επειδή εισήγαγε με θαυμαστή επιτυχία και συγκρότηση έναν ακόμη «θεσμό»: την εκλογή του προέδρου του κόμματος και υποψηφίου πρωθυπουργού «από τον λαό». Προσοχή, όχι από τα μέλη του κόμματος, αλλά από όλους όσοι θέλουν να ανέβουν στο τρένο, ώστε να μπουν στην πολιτεία της νέας εξουσίας «καβάλα».

Η πελατειακή συναλλαγή μεταξύ κόμματος, κυβέρνησης και κράτους, πήρε διαστάσεις απειλητικές για την πραγματική δημοκρατία. Η δημοκρατία κομμάτων, που αποτελεί τον θώρακα του κοινοβουλευτισμού, όπως περιγράφηκε με τη συνταγματική τάξη του 1975, έχει πλέον διαλυθεί. Και πάλι πρώτη, η κ. Παπαρήγα υποχρέωσε το 2008 σε παραίτηση βουλευτές επειδή, προφανώς, ο λαός δεν είχε ψηφίσει «σωστά». Θαυμαστής της κομμουνιστικής αντοχής και εκλιπαρών την αναγνώριση της Δεξιάς από αριστερά χείλη, ο Κ. Καραμανλής έσπευσε να διαγράψει δικούς του βουλευτές όταν διαφώνησαν.

Ο Γ. Παπανδρέου έκανε το ίδιο κατά τη ψήφιση του Μνημονίου. Ο Αντ. Σαμαράς επιβεβαίωσε με τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη, του Χρ. Μαρκογιαννάκη και την απομάκρυνση του Θόδ. Σκυλακάκη. Μπροστά τους, ο Γ. Καρατζαφέρης, καθαρόαιμος ιδιοκτήτης πολιτικού σχηματισμού, εμφανίστηκε περισσότερο πράος. Απλώς «γλίτωσε» τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Μαυρουδή Βορίδη, από την επιτυχημένη ανάδειξή του στις περιφερειακές εκλογές. Ακόμη και στη συνασπισμένη (μέχρι διαλύσεως) Αριστερά, ο αρχηγός έχει το κονάκι του. Προτιμά να εμπλέκεται σε πατροκτόνους καυγάδες, να ισορροπεί μεταξύ εσωκομματικών συμμοριών. Και ευκόλως αγνοεί τα επιχειρήματα, τον διάλογο και τις παραδόσεις ενός χώρου που μάτωσε για να καθιερώσει τον σεβασμό της διαφορετικής γνώμης.

Η επιστροφή της δημοκρατίας στις εσωτερικές λειτουργίες των κομμάτων, αποτελεί εξαιρετικά επείγουσα επιταγή προφύλαξης του καθεστώτος. Το πρώτο βήμα θα μπορούσε να είναι η απαγόρευση της διαγραφής -και μάλιστα με συνοπτική πράξη του «αρχηγού»- σε οποιαδήποτε έκφραση πολιτικής διαφωνίας. Το δεύτερο, συμπληρωματικό αλλά απαραίτητο, είναι να επιτραπεί στους βουλευτές να υπακούσουν στο 60ό άρθρο του Συντάγματος: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Με ποιο δικαίωμα, άλλωστε, ο «αρχηγός» τους ζητεί να καταπατήσουν τον όρκο τους;

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Η αλήθεια για τους οίκους αξιολόγησης, του Θοδωρη Σκυλακακη


Με την πρόσφατη υποβάθμιση του χρέους της Ιρλανδίας και τη συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ενός νέου ευρωπαϊκού κανονισμού που θα αναθέσει την εποπτεία των οργανισμών αξιολόγησης σε ένα πανευρωπαϊκό εποπτικό όργανο, οι οίκοι αυτοί επανήλθαν και πάλι στη ζωή μας. Με δεδομένο ότι οι οργανισμοί αξιολόγησης αποτελούν έναν εύκολο πολιτικό στόχο (τόσο λόγω αμερικανικής προέλευσης όσο και γιατί θεωρούνται πυλώνες του κατ’ εξοχήν αντιπαθούς παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος), η σχετική συζήτηση δεν ξέφυγε από τις συνήθεις στο πολιτικό μας σύστημα πρακτικές δαιμονοποίησης (διεθνής μαφία κ.λπ.). Τόσο, που δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να διαβεβαιώσω τους συναδέλφους που συμμετείχαν στη συζήτηση ότι, έχοντας συνεργαστεί με έναν εκ των σχετικών οίκων (όταν ο Δήμος Αθηναίων απέκτησε για πρώτη φορά διεθνή χρηματοπιστωτική πιστοποίηση το 2005), εξ όσων ενθυμούμαι οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς δεν διέθεταν «ουρά»!

Αν υπερβούμε όμως την τάση του πολιτικού μας συστήματος για μετάθεση των δικών μας ευθυνών (διότι το χρέος δεν το δημιούργησαν βέβαια οι οίκοι) και αποφασίσουμε να συζητήσουμε σοβαρά τα μειονεκτήματα της συγκεκριμένης αγοράς, προκύπτει ότι...
η Ευρωπαϊκή Ενωση όντως δεν κάνει αρκετά για τη βελτίωση της λειτουργίας των οίκων αξιολόγησης.

Δύο είναι τα βασικά μειονεκτήματα των οίκων όπως σήμερα λειτουργούν:

Ο ολιγοπωλιακός χαρακτήρας της αγοράς αυτής, που κυριαρχείται από τρεις μόνον οίκους, και η έμφυτη τάση της διαδικασίας αξιολόγησης να παράγει καλύτερα αποτελέσματα από αυτά που πράγματι ισχύουν. Αυτό συμβαίνει και γιατί οι ίδιοι οι αξιολογούμενοι επιδιώκουν να παρουσιάσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα. Οταν, για παράδειγμα, οι διοικήσεις των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών επιδιώκουν το βραχυπρόθεσμο κέρδος από υψηλού ρίσκου επενδύσεις ή ομολόγα, που τους δίνουν την ευκαιρία να εμφανίσουν υπερκέρδη και να πάρουν αντίστοιχα bonus, γιατί ο οίκος να «χαλάσει» το σχετικό πάρτι; Ιδίως αν ξέρει ότι και οι άλλοι δύο «συνάδελφοί» του θα πουν περίπου τα ίδια.

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι οργανισμοί αξιολόγησης βρίσκονται κάθε τόσο «προ εκπλήξεων» τόσο σε ό,τι αφορά μεγάλες επιχειρήσεις (Enron, Lehman Brothers κ.λπ.) όσο και στην περίπτωση χωρών όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, που και οι ίδιες βέβαια είχαν υποπέσει στο παρελθόν στο αμάρτημα της ωραιοποίησης. Και όταν ο αξιολογητής δεν κάνει σωστά τη δουλειά του ευθύς εξαρχής, τότε προκαλεί πολλαπλάσια ζημιά στη συνέχεια, είτε κάνοντας βίαιες υποβαθμίσεις, που προκαλούν πανικό στις αγορές, είτε κάνοντας τη «διόρθωση» σταδιακά, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζουν χώρες αφού έχουν αρχίσει να μειώνουν τα ελλείμματά τους, υπονομεύοντας την όποια προσπάθεια εξυγίανσης.

Εύκολη λύση για το πρόβλημα δεν υπάρχει και πάντως λύση δεν είναι ένας δημόσιος ευρωπαϊκός οργανισμός αξιολόγησης που οι αγορές θα εκλάμβαναν ως όργανο των υπό αξιολόγηση χωρών. Καλύτερη ενδεχομένως λύση θα ήταν η αναζήτηση κινήτρων για να αυξηθεί ο ανταγωνισμός, αλλά και αυστηρότερων κυρώσεων τόσο για τους αξιολογητές όσο και για τους αξιολογούμενους, που ωραιοποιούν στοιχεία. Και πάντως κανένας οίκος αξιολόγησης δεν σου φταίει αν –αφρόνως– εσύ ο ίδιος ζεις βουτηγμένος μέσα στα ελλείμματα και τα χρέη.
(πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)