Ο Τσίπρας σε ρόλο Μαρξ, Ενγκελς και Χουντίνι μαζί!...του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Τζάμπα προπονείται ο Στρατούλης με τηλεφωνικούς καταλόγους για το πώς θα το σκίσει το Μνημόνιο. Ο Αλέξης πήγε στο Τέξας και τράβηξε ένα γυάλισμα στα συμπεφωνημένα με την τρόικα, πολύ μέγκλα. Το πέρασε κερί, του έτριψε και τα χρώμια με αλοιφή. Επαγγελματική δουλειά. Θα του πάω τη μηχανή, όταν γυρίσει, που έχει χρώμια να φάν’ κι οι αριστερές κότες, να μου την περάσει ένα χεράκι.
Πού είναι κείνα τα μεγαλεία με το φρύδι σηκωμένο, που άκουγες τα τσιτάτα κι έβλεπες νοερώς το ιππικό του Μπουντιένι, την «κοναρμίγια», να ροβολάει στη Θεσσαλία και τη Ζωίτσα να απαγγέλει «θουρίους» ως υπερμεγέθης Αννα Αχμάτοβα; Να, εκεί στα
βάθη του Φαλήρου έβλεπες να αχνοφαίνεται ο καπνός από το θωρηκτό Ποτέμκιν κι ο Σκουρλέτης άφηνε γένια επτά (7) ημερών, για να πηγαίνουν με τα φυσεκλίκια. Αλλά, φευ, πάνω που ο Μπογιόπουλος ξύνει την πόρτα να τον πάρει μέσα τον μικρό Λένιν με τα σπίρτα, βρήκε ο Αλέξης να βουτήξει με το κεφάλι στην καπιταλιστική σωφροσύνη. Μπαμπέσικα πράγματα.
Εκεί στο Οστιν, όπου στο βεστιάριο οι πετρελαιάδες γελαδάρηδες, μαζί με τα καπέλα Στέτσον αφήνουν και τα σαρανταπεντάρια με τις κοκάλινες λαβές, ο αρχηγός της Ρένας του Ακη είδε το φως το αληθινό. Σχεδόν δήλωσε ότι θα δεθεί με αλυσίδες στο πολυβόλο του στον Γράμμο και θα υπερασπιστεί το ευρώ και τη σταθερότητα της ευρωζώνης μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος του Παπαδημούλη. «Από τη Μάγχη ως τη Σαχαλίνη, το ευρώ ακλόνητο θα μείνει».

Του 'χουν σφυρίξει ότι η πλειονότητα των Ελλήνων θέλει ευρώ, ήταν και το ακροατήριο αδίστακτοι κι ανάλγητοι ιμπεριαλισταί, ε, ήθελε να φύγει κι όρθιος, οπότε είπε ν’ αφήσει τη Βίλα Αμαλία στην άκρη και να μιλήσει σαν καλός light σοσιαλδημοκράτης. Σαν Βαλκάνιος ψιλοομπάμα, καλύτερα.

Δεν θέλω να φανταστώ τι έγινε μόλις ο Λαφαζάνης κι ο Νταβανέλος διάβασαν την ομιλία στους Τεξανούς! American bar!

Χαίρομαι που ο Αλέξης μας πλησιάζει. Εστω και μέσω Τέξας. Τέλος πάντων, ο άνθρωπος λογικεύεται. Ακόμη κι ο Γλέζος του 'βαλε πόστα. Διότι, αδέρφια, ο Γλέζος είναι 92 ετών, αλλά δεν έζησε τζάμπα. Και σου λέει «εμένα παραλίγο να με στήσουν στον τοίχο, την έπαιξα τη ζωή μου μια ζαριά, δεν θα με ξεφτιλίσετε εσείς τώρα στα στερνά». Οπότε τον ρώτησε κάτι απλό, τον φίλτατο σκονάκια στις εξετάσεις και βυσματία στον Στρατό: Πού θα τα βρεις τα φράγκα, τα λεφτά, τα μπικικίνια, για να κάνουμε όσα λέμε; Ε, τι ήταν να το ρωτήσει; Εθίγη ο Πέτρος ο αεροβατεύσας το ήμισυ του κλεινού άστεος. Μέχρι το ποτάμι, τον Κηφισό. Πέραν του Κηφισού είναι αρμοδιότης άλλων εραστών και της Χωροφυλακής, το πάλαι. Τον ειρωνεύτηκε κιόλας. Γιατί, αδέρφια, έτσι είναι η Αριστερά. Εχει αξίες! Σεβασμό! Ηθος! Αρκεί να συμφωνείς με τη γραμμή. Αν διαφωνήσεις ή τη θέσεις εν αμφιβόλω, ε, τότε στην καλύτερη θα σε περιγράψουν ως ξεμωραμένο «κωλόγερο», σαν τον Χουφταλίξ στον Αστερίξ. Πάρτε ήθος να βάλετε και στην κωλότσεπη. Πάλι καλά. Εμάς που μας λένε «φασίστες» και λοιπά ψυχωτικά; Φτηνά την έβγαλε ο Γλέζος.

Ο Τσίπρας βέβαια στην ουσία δεν είπε ποτέ ότι έχουμε άλλη πηγή χρηματοδότησης. Στους ίδιους, λέει, θα πάει κι αυτός, στη Μέρκελ. Θα πάει και θα της πει να του δώσει λεφτά για να κάνει προσλήψεις όλων όσων έχασαν τη δουλειά τους και να επιστρέψει πίσω τα εισοδήματα και προνόμια που είχαν οι Ελληνες ως το 2009. Μαρξ - Ενγκελς - Χουντίνι.

Ενώ ο Αλέξης κάνει λοιπόν στο Τέξας αεροπλανικά σαν τον Ιωάννη Μελισσανίδη, ενώ μιλάει στους Αμερικανούς σαν Γερμανός και περνάει τους Ελληνες για Αμερικανάκια, οι γνωστές ουρές και παραφυάδες του άκρου που δεν υπάρχει, αλλά χορεύουν καντρίλιες με τον ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν πάλι να εκδηλώνονται.

Πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα των δύο παιδιών κι ενώ ο τρίτος χαροπαλεύει, ένας τύπος έγραψε ένα άρθρο σε μηνιαίο περιοδικό, ανεπίσημο όργανο της Κουμουνδούρου, όπου, αφού γράφει διάφορα τάχα ανθρωπιστικά, όλο συμπόνια και προοδευτικιά ανάλυση, καταλήγει με το εξής:

«Αλλά αν το ερώτημα είναι αν θλίβομαι “το ίδιο”, η απάντηση είναι “όχι”. Δεν θλίβομαι το ίδιο με τον φόνο ενός φασίστα και ενός αντιφασίστα. Αυτή είναι η πολιτική μου και δεν την αλλάζω. Ούτε με δολοφονίες».

Ε; Ανθρωπισμός, ρε, όχι μπρόκολα. Για διάφορους συριζαίους, αριστεριστές, αντιεξουσιαστές και άλλα θηλαστικά υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν να ζήσουν κι άνθρωποι που αξίζουν να πεθάνουν. Υπάρχει ζύγι για την αξία της ανθρώπινης ζωής, αναλόγως με τα πολιτικά πιστεύω της στιγμής για το θύμα. Αν σε θεωρούν «φασίστα» και γι’ αυτούς, να ξέρετε, όσοι δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους, είμαστε όλοι «φασίστες», η ζωή μας αξίζει λιγότερο, αν όχι και καθόλου. Δείτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα σκουπίδια, που μέσα από την ανωνυμία, επιχαίρουν κι απειλούν. Δείτε και το φρικαλέο σύνθημα που φώναζαν μέσα στο Γαλάτσι κάτι «αγωνιστές»: «Για τον Φύσσα δεν φτάνουν μόνο δύο, όλοι οι ναζί στο νεκροτομείο». Αριστερό ήθος…