Θεόσταλτη ευκαιρία, είχε την περασμένη Δευτέρα ο Λουκάς Παπαδήμος για να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να ορθώσει τις ελληνικές «κόκκινες γραμμές». Μόλις είχε εκδηλωθεί η άγαρμπη πρόκληση του Βερολίνου με την επινόηση του «επιτρόπου λιτότητας» που έκανε ακόμη και τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης να…βγουν από τα ρούχα τους. Και στον διεθνή τύπο καταγράφονταν δεκάδες επικριτικές δηλώσεις από ξένους ηγέτες, ευρωβουλευτές ακόμη και εξέχοντα μέλη της ίδιας της γερμανικής αντιπολίτευσης.
Πολλοί από αυτούς που εξανέστησαν με το νεο-αποικιακό εφεύρημα της Μέρκελ, βρέθηκαν ομοτράπεζοι του κ. Λουκά, στην πρόσφατη σύνοδο. Και ο Ελληνας πρωθυπουργός, είχε όλες τις προυποθέσεις να εμφανιστεί θυμωμένος. Αντ΄αυτού προτίμησε τη σιωπή. Κι όταν ρώτησε δειλά-δειλά «που να απευθυνθεί», οι ισχυροί του ευρωπαικού διευθυντηρίου τον παρέπεμψαν στους θεσμικούς προισταμένους της τρόικας.
Είναι λίγος ο μεταβατικός πρωθυπουργός και αυτό αποδείχτηκε στη πράξη. Aς μην μας απειλεί λοιπόν με παραιτήσεις! Ούτε θέλει, ούτε μπορεί να υπερασπίσει τις θέσεις της χώρας του. Με αποτέλεσμα να φαίνεται περισσότερο σαν εντολοδόχος-κομιστής των απαιτήσεων που εγείρουν οι δανειστές, παρά σαν εγγυητής των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.
Ο «έμπειρος τραπεζίτης με τις ισχυρές διεθνείς διασυνδέσεις», είχε κάθε ρεαλιστική δυνατότητα να παζαρέψει την περασμένη εβδομάδα. Σε τουλάχιστον τρείς κατευθύνσεις.
Κατ’ αρχήν ως προς την ουσία του προβλήματος που δημιουργούν οι απαράδεκτες αξιώσεις των δανειστών. Στην ουσία τι μας λέει η τρόικα; Δεσμευθείτε για την οικονομική εξόντωση μεγάλου τμήματος του ελληνικού πληθυσμού, για να γίνετε…μια υπερχρεωμένη Βουλγαρία και ως αντάλλαγμα να μείνετε στη ζώνη του ευρώ. Σε αντίθετη περίπτωση θα γίνετε…Αλβανία και θα πάτε στη δραχμή.
Θα μπορούσε λοιπόν ο κ. Λουκάς να εξηγήσει ότι τέτοια εκβιαστικά διλήμματα δεν έχουν μονομερή διάσταση. Ούτε συνέπειες για έναν. Γιατί αν πάμε στη δραχμή, θα διαγράψουμε ΟΛΟ το δημόσιο χρέος. Ακόμη και τα περίπου 70 δις που έχουμε πάρει από το πρώτο μνημόνιο με σύμβαση, που υπάγεται μεν στο αγγλικό δίκαιο, αλλά φέρει μόνον την υπογραφή ενός ανεύθυνου και δυνητικά υπόδικου υπουργού, χωρίς να έχει την έγκριση της ελληνικής βουλής. Οσο για τα υπόλοιπα 300 δις ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Στο ελληνικό δίκαιο υπάγονται μέχρι σήμερα και εμείς αποφασίζουμε για τη τύχη τους…
Επομένως το ότι «η δραχμή δεν αποτελεί επιλογή», έπρεπε ο κ. Λουκάς να το πει και προς τα έξω. Για να καταστήσει σαφείς τις ενδεχόμενες παρενέργειες από την απόρριψη του εκβιασμού που εγείρεται εις βάρος της πατρίδας μας.
Έπρεπε επίσης ο μεταβατικός πρωθυπουργός να θίξει το ζήτημα των περικοπών στην άμυνα. Με την γλώσσα που καταλαβαίνουν οι Ευρωπαίοι. Πράγματι μπορεί να είμαστε ιδιάζουσα δημοσιονομική περίπτωση(σ.σ. και η Πορτογαλία δεν αισθάνεται τόσο καλά τελευταία…), είμαστε όμως και ιδιάζουσα περίπτωση από γεωστρατηγικής απόψεως. Γιατί είμαστε η μοναδική χώρα της ευρωζώνης που αντιμετωπίζει ανοιχτή και επίσημη «απειλή πολέμου» από γειτονική περιφερειακή δύναμη.
Ας μας δώσουν οι Ευρωπαίοι μια ad hoc και ξεκάθαρη εγγύηση των ανατολικών ελληνικών συνόρων, ας μας υπογράψουν και μία συμφωνία «άμεσης στρατιωτικής συνδρομής» σε περίπτωση επίθεσης και μετά, συζητάμε για τα ψαλίδια στους αμυντικούς προϋπολογισμούς.
Αυτά λοιπόν έπρεπε να πεί ο κ. Παπαδήμος. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι αλα-κάρτ, όπως εξάλλου και το μαστίγιο. Ζητάμε έμπρακτη απόδειξη και σε αυτό, ελάχιστα επιχειρήματα μπορούν να αντιτείνουν οι Ευρωπαίοι.
Τέλος, αν ήθελε πράγματι να διαπραγματευτεί ο κύριος πρωθυπουργός, θα μπορούσε να το κάνει και στον τομέα του…γνωστικού του αντικειμένου. Να εκμεταλλευτεί την διχογνωμία στους κόλπους της Τρόικας και να απαιτήσει(όπως προτείνει το ΔΝΤ) κούρεμα και των ομολόγων, ονομαστικής αξίας 45 δις που έχει αγοράσει «σκοτωμένα» στη δευτερογενή αγορά η ΕΚΤ.
Αυτά τα ολίγα να είχε πράξει ο κ. Λουκάς θα διεκδικούσε μέχρι και τίτλο εθνοσωτήρα. Τώρα μοιάζει με τον καλόβολο θείο που κάθισε σε καρέκλα και φροντίζει για τις δημόσιες σχέσεις της συζύγου του…
(δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”)
Αναρτήσεις
