Ο Ηλίας Μόσιαλος -που, ει μη τι άλλο, ως καθηγητής της Οικονομίας της Υγείας ξέρει για τι μιλάει- επεσήμανε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του ότι οι φαρμακοποιοί (ή, σωστότερα, οι ιδιοκτήτες των φαρμακείων) αρνούνται να δεχθούν μείωση του κέρδους τους κατά 4 - 5% και γι’ αυτό απεργούν, ενώ την ίδια στιγμή οι δημόσιοι υπάλληλοι υπέστησαν μείωση των μισθών τους κατά 17%. Εξίσου ενδιαφέρον είναι να παραβάλει κανείς τη γλυκερή αοριστολογία των επιχειρημάτων τους (ιδίως στα ραδιοφωνικά σποτ, με τα οποία προσπαθούν να εξηγήσουν στο κοινό τους λόγους της απεργίας τους) με τη μέθοδο που επιλέγουν για να αγωνιστούν, δηλαδή τη σύλληψη ομήρων από τους αμάχους. Κατά τούτο, λοιπόν, δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ιδιοκτήτες των βυτιοφόρων ή τους υπαλλήλους στις αστικές συγκοινωνίες. Και είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό, διότι σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, όπου η χρεοκοπία ουσιαστικά καταργεί το «κοινωνικό συμβόλαιο» στο οποίο είχαμε συνηθίσει και βολευτεί, όπου κατά παράδοσιν οι ισχυροί ιδιοποιούνται τον νόμο, κάθε ομάδα συμφερόντων αγωνίζεται να περισώσει τα δικά της κεκτημένα. Οι όποιες διαφορές μεταξύ λ. χ. φορτηγατζήδων και φαρμακοποιών παύουν να έχουν οποιαδήποτε σημασία.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η επιδίωξη των στενών συμφερόντων κάθε συντεχνίας σερβίρεται πάντα περιτυλιγμένη με φρασεολογία «δημοκρατική» και αριστερή. Ποτέ κανείς δεν διεκδικεί για την πάρτη του! Ολοι διεκδικούν για λογαριασμό του λαού, των αδύναμων, του γενικού συμφέροντος. Και αυτό είναι φυσικό, αφού ο κοινωνικός εκδημοκρατισμός στη μεταπολίτευση και, ιδίως, στη δεκαετία του Ανδρέα Παπανδρέου έγινε με όρους καφενείου και αμφιθεάτρου, ως εξίσωση των πάντων προς τα κάτω. Ετσι, φθάσαμε σήμερα στο σημείο η συντήρηση των κεκτημένων να θεωρείται «προοδευτική» θέση, ανεξαρτήτως του αντικειμενικού κόστους για το σύνολο της κοινωνίας, ο δε σεβασμός στον νόμο να επαφίεται στο προσωπικό συμφέρον του πολίτη. Κοιτάξτε τις ειδήσεις και δείτε αυτή την παράλογη αντίληψη της πραγματικότητας να την υπερασπίζονται οι εκφραστές της με έναν δογματισμό βαθιά ριζωμένο στα συμφέροντα. Οχι στα μεγάλα συμφέροντα -τον «μπαμπούλα» με τον οποίο τρομάζει η Αριστερά τους ανίδεους- αλλά τα πολλά και μικρά, συνασπισμένα συμφέροντα, αυτά που εκλέγουν κυβερνήσεις.
Φυσικό το ένα, φυσικό το άλλο, αισίως σήμερα είμαστε στο αφύσικο σημείο να έχουμε αντιστρέψει το νόημα των όρων της πολιτικής ζωής. Προ ημερών, μου έστειλε φίλος, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου, μια καρτ ποστάλ για το νέο έτος, με την πιο γραφική εικόνα της Ελλάδας, που απεκόμισε από το πρόσφατο προσκύνημά του στα πάτρια. Είναι μια φωτογραφία του μπλόκου μεταξύ Κερατέας και Λαυρίου. Το γεγονός ότι για το μπλόκο έχουν χρησιμοποιηθεί δημοτικά οχήματα είναι μια αθώα λεπτομέρεια, μπροστά στα συνθήματα που γράφει το αναρτημένο πανό: «Οχι ΧΥΤΑ στο Οβριόκαστρο. Οχι στο κράτος των εργολάβων. Οχι στο κράτος της παρανομίας». Από κάτω, ο φίλος έχει αντιγράψει τον ορισμό του οργουελιανού Newspeak από το «1984»: «Η δύναμη να έχει κανείς δύο αντιφατικές πεποιθήσεις συγχρόνως και να αποδέχεται αμφότερες... Να ψεύδεται σκοπίμως, ενώ γνησίως πιστεύει τα ψέματά του, να ξεχνά κάθε δεδομένο που δεν εξυπηρετεί... να αρνείται την ύπαρξη αντικειμενικής πραγματικότητας και την ίδια ώρα να υπολογίζει την πραγματικότητα που αρνείται...».
Ατυχώς, η πολιτική συζήτηση γίνεται σήμερα με τους όρους του μεταπολιτευτικού Newspeak, όπου η έννοια της προοδευτικής επιλογής ταυτίζεται με το τζάμπα, την ανυπακοή και την εξέγερση. Οι πολλοί, μες στην αφέλειά τους, το έχουν πιστέψει· τα δε κόμματα της Αριστεράς το υπερασπίζονται υστερικά, επειδή ελπίζουν ότι, αν επικρατήσει πλήρως το δόγμα ότι η πρόοδος είναι μόνο προς τα αριστερά, θα μπορέσουν ευκολότερα να κάνουν την Ελλάδα Βενεζουέλα ή, στη χειρότερη εκδοχή τους, Βόρεια Κορέα. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε όμως, αν θέλουμε να ορθοποδήσουμε, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σήμερα η προοδευτική επιλογή έχει χαρακτηριστικά αυτού που η αριστερή ιδεολογία της μεταπολίτευσης αφόρισε ως «δεξιό». Νοικοκύρεμα, επαγγελματισμός, υπευθυνότητα, εργατικότητα και σεβασμός στον νόμο: αυτά έχουμε ανάγκη, αν ο στόχος μας είναι η κοινή πρόοδος, όχι τους γραφικούς λεονταρισμούς που κηρύττουν τα τοτέμ της μεταπολίτευσης. Η ειρωνεία για το ΠΑΣΟΚ είναι ότι το κόμμα αυτό, που συνέβαλε αποφασιστικά στην εμπέδωση του μεταπολιτευτικού Newspeak, είναι σήμερα υποχρεωμένο να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο της έννοιας του προοδευτικού με όρους δεξιούς· και η τραγωδία για την κεντροδεξιά είναι ότι εδώ και χρόνια, πασχίζοντας απεγνωσμένα να μοιάσει με το ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να έχει χάσει την ιδεολογική ταυτότητά της...
Αναρτήσεις
