Μάχες Μνημονίου και... σκουπιδιών, του Μπαμπη Παπαδημητριου

Η επιλογή περιφερειάρχη στην ευρύτερη περιοχή πρωτευούσης μας προσφέρει μια τεράστια σκιώδη κομματική μάχη. Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει –και εδώ– παλαιότερες επιλογές του. Θυμηθείτε τι έλεγε το επιτελείο Παπανδρέου όταν, το 2006, ευκόλως κατέκτησε το κενό κέλυφος της υπερνομαρχίας και πώς η συμπαθέστατη τραπεζική υπάλληλος, Φώφη Γεννηματά, αναδείχθηκε σε «παράγοντα της πολιτικής».
Στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, μαθαίνουν εύκολα. Δείτε τον κ. Μητρόπουλο, εργολάβο εργατικών διαφορών –τις οποίες προηγουμένως έχει με κάθε τρόπο υποδαυλίσει– πώς σπεύδει να ανταλλάξει τη λάμψη της τηλεδημοτικότητας. Τέκνο του ΠΑΣΟΚ, είναι το μόνο δημόσιο πρόσωπο που εξακολουθεί
να αναφέρει ως χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσωπικότητάς του ότι «από μαθητής Γυμνασίου διώχθηκε για τις δημοκρατικές του ιδέες». Η αναφορά ακολουθείται από έναν ακόμη ισχυρισμό, σύμφωνα με τον οποίο “στη διάρκεια της δικτατορίας, φυλακίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα και βασανίστηκε από τα Σώματα Ασφαλείας του δικτατορικού καθεστώτος”. Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας είχε την ευκαιρία να επιβεβαιώσει στα αρχεία της ΚΝΕ το μέγεθος των αγωνιστικών περγαμηνών του υποψηφίου του, πάντως ο σύντροφος τηλεπαρουσιαστής με τον οποίο συστηματικά διακονούν την κατατρομοκράτηση συνταξιούχων, βοηθηματιών του Δημοσίου και άλλων θυμάτων άγριου καπιταλισμού δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα με παρόμοιες λεπτομέρειες.
Το θέατρο που παίζουν οι αντιμνημονιάκηδες, μπροστά στους έκπληκτους πολίτες, που γνωρίζουν πολύ καλύτερα απ’ όσο μοιάζουν πως αντικείμενο της Μητροπολιτικής Περιφέρειας είναι τα πολλά δισεκατομμύρια, θα έχει, πιθανόν, τραγικό φινάλε. Την ευθύνη θα έχει και ο πρωινός κυβερνητικός συντονισμός, που έστειλε τον πρωθυπουργό να ρίξει το βάρος του σε όσους έχουν συμφέρον να διαιωνίζονται τα δεινά που μας έφτασαν ώς εδώ. Το πολιτικό κατεστημένο τζογάρει χοντρά στην πράσινη τσόχα της περιφέρειας Αττικής.
Οσοι όμως νομίζουν ότι μπορούν να εκμεταλλεύονται τη συνταγματική εξουσία του πρωθυπουργού, για να θεραπεύσουν τις χαίνουσες πληγές ενός διαλυμένου κόμματος, θα όφειλαν να θυμούνται πόσο λίγο προσπάθησαν για την ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ όταν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν, από τη θέση του Γραμματέα. Επιπλέον, αν ο κ. Παπανδρέου δεν ήθελε να έχει τους σημερινούς μπελάδες, θα έπρεπε να έχει ανεχθεί μια μεγαλύτερη δημοκρατία στην παράταξή του. Θα μπορούσαν να είχαν σκεφτεί, όσοι τρέχουν γύρω από την εκάστοτε προεδρική ομάδα, ότι, στην πολιτική, είτε πολεμάς είτε ανέχεσαι. Γιατί, αλήθεια, ποτέ και κανείς στο ΠΑΣΟΚ, δεν εμπιστεύθηκε τον κ. Μητρόπουλο, όπως και ο ίδιος παρατήρησε με την ευκαιρία της διαγραφής του, ισχυριζόμενος πως είναι «το μόνο ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που δεν διαχειρίστηκε δημόσιο χρήμα (και) δεν ανέλαβε θεσμική θέση», ενώ, όπως ο ίδιος διαφημίζει «αναδείχθηκε πρώτος σε ψήφους σε δύο συνέδρια»;
Στην ίδια οδό των αντιμνημονιάκηδων, βαδίζει μία ακόμη φιγούρα του ευρύτερου πασοκικού κατεστημένου, με εξίσου βαρύ τηλεοπτικό χρίσμα: ο Γ. Δημαράς. Διεκδικεί και αυτός πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο παραλόγου στο οποίο τείνει να μεταβληθεί η επιλογή σούπερ πρωτευουσιάνου περιφερειάρχη, με μόνο όπλο την «παλιοπαρέα» των ξεχασμένων παιδιών του Αντρέα και, βεβαίως - βεβαίως, την ανατροπή του Μνημονίου.
Ο κ. Παπανδρέου δεν βρήκε μια αξιόλογη πολιτική προσωπικότητα, να σηκώσει το βάρος των πολιτικών του επιλογών. Επεσε στην πρόχειρη παγίδα, που έχει στηθεί με την τυχοδιωκτική συμπαράταξη Νέας Δημοκρατίας και της «όποιας Αριστεράς» αρκεί να είναι «κόντρα στο Μνημόνιο». Ετσι, ο κ. Δημαράς, διαγραφείς πρώην βουλευτής ΠΑΣΟΚ (και παλαιότερα ΔΗΚΚΙ), απέκτησε σε λίγες ώρες ένα μοναδικό κεφάλαιο. Είχε διαφοροποιηθεί στη βιαστική ψηφοφορία του Μαΐου. Κατέστη έτσι ο κατάλληλος άνθρωπος προκειμένου να περιπλέξει το αριστερό μέτωπο των αντιμνημονιάκηδων, οι οποίοι αγωνιούν τώρα για την κατάληψη του περιφερειακού μεγάρου, όπως ακριβώς απολάμβαναν, τον Δεκέμβριο του 2008, την πυρπόληση της Αθήνας.
Κάποτε, οι (όχι και τόσο, όπως αποδεικνύεται...) έμπειροι «αναλυτές» του ΠΑΣΟΚ, απέδιδαν, με τη βοήθεια φιλικά προσκείμενων αναλυτών, τεράστια πολιτική σημασία στο «χρώμα της κάλπης» στη Β΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών. Σε αυτό πάνω κόλλησαν την υπερνομαρχία και, τώρα, την περιφέρεια. Ας σοβαρευτούμε. Σημασία θα έχει μόνον η ίδια η πραγματική διαχείριση των σούπερ οικονομικών πραγμάτων της περιφέρειας. Για τα σκουπίδια και τα άλλα, μαζί με τα μεγάλα έργα και τα πολλά χρήματα που χρειάζεται η διάσωση της Αττικής, σφάζονται τα παλικάρια. Και όχι για το Μνημόνιο, που δεν κινδυνεύει από την κωμικοτραγική εκλογική κατάσταση, όπως τη διαμόρφωσε το ΠΑΣΟΚ στην Αττική, η οποία, πάντως, διαφέρει πολύ από την Πάρο. Το Μνημόνιο εξακολουθεί να κινδυνεύει από την πολιτική δειλία της κυβερνητικής ομάδας. Από την οποία, δυστυχώς, κινδυνεύουμε και όλοι εμείς!