Κάτι σε ΥΕΝΕΔ έχει αρχίσει να φέρνει η ΝΕΤ. Η κρατική (κι ουδέποτε δημόσια τηλεόραση) στα καλύτερά της. Στα καλύτερά της επίσης και η ιδιωτική, στην περίπτωση του ΣΚΑΪ, Mega κι όχι μόνον. Κάτι σαν βουβουζέλες των αφεντικών...
Δυο διαφορετικά μοντέλα, τόσο ίδια...
Ενθυμείσθε τη φασαρία με το «καρτέλ γάλακτος», τότε, στα πρώτα βήματα της Ν.Δ.; Ενθυμείσθε τον ιερό αγώνα ή μάλλον την τζιχάντ που είχαν εξαπολύσει τότε φρέσκοι-φρέσκοι (αλλά πάντα έωλοι, δηλαδή μπαγιάτικοι και βρώμικοι στα όρια της σαπίλας - το Λεξικό) οι νεοφιλελεύθεροι εναντίον των τραστ, των μονοπωλίων κι άλλων ηχηρών παρόμοιων;
Ε, περίπου δέκα χρόνια μετά, εξακολουθούμε να πληρώνουμε το γάλα από 25% έως 50% ακριβότερα από τον μέσον όρο στη ζώνη του Ευρώ.
Κι ο ανταγωνισμός;
Οπως οι λοιπές πομφόλυγες των νεοφιλελεύθερων: για τα μπάζα! εκεί που θάβονται και όλα τα υπόλοιπα, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τα γράμματα της εκπαίδευσης (αίφνης η νεώτερη ελληνική Ιστορία βγαίνει από την εκπαιδευτική ύλη), οι γέροντες της κοινωνίας μας, αλλά και οι νέοι...
***
Ομως, δεν έχει τον θεό του!
Ποιος άλλος; ο Γιωργάκης.
Τώρα βάλθηκε να μας πείσει ότι «έμαθε γράμματα και στους Αμερικανούς». Καθώς αφηγείται ο ίδιος ο Γιωργάκης (όπως σημειώνει ο «Κόσμος του Επενδυτή») κατά το πρόσφατο ταξίδι του στη Ν. Υόρκη, τον πλησίασε (τον Γιωργάκη) ο «υπεύθυνος για τη διαχείριση του αμερικανικού χρέους» (σημ. ναυτίλου: υπάρχει τέτοιος αξιωματούχος στις ΗΠΑ; και πώς τον λένε;
Οπως και να 'χει, ας αφήσουμε τον Γιώργο να συνεχίσει την αφήγησή του: «Αναρωτήθηκα τι να με θέλει, αλλά μόλις τον συνάντησα μού εξήγησε ότι, επειδή ως γνωστόν οι ΗΠΑ έχουν τεράστιο χρέος, ήθελε να του πω ορισμένα πράγματα για τη δική μας εμπειρία και τα μέτρα που λάβαμε.
Οταν του είπα για τις περικοπές μισθών και συντάξεων κι όλα τα υπόλοιπα, με κοίταξε και σχολίασε: "Εμείς δεν μπορούμε να τα κάνουμε αυτά" κι έφυγε». Κρίμα που 'γινε λούης ο Αμερικάνος, αντί να κρατήσει τον δικό μας εκεί (έστω για πάντα) προκειμένου να τους λύσει το πρόβλημα!
Λέει ωραίες ιστορίες ο Γεώργιος ο Β' Παπανδρέου ο Γ'. Οπως αυτή που είπε πάλι στον Κινέζο πρωθυπουργό, οικειοποιούμενος (για δεύτερη φορά) την έπαρση της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη και αποδίδοντάς την στον παππού του Γεώργιο. Παρ' ότι και την πρώτη φορά που είπε αυτή την ιστορία τού ασκήθηκε έντονη κριτική για την τάση του να αποδίδει στην οικογένειά του άλλων κλέη, ο ίδιος αδιάβροχος κι ατάραχος επιμένει να ιδιοποιείται, μάλλον όμως ή ακριβώς με τον τρόπο ενός ιδιώτη (με την αρχαία έννοια) που λέει ιστορίες -εν προκειμένω με Αμερικανούς, Γερμανούς και κατά φαντασίαν δράκους...
Αναρτήσεις
