Οι δύο εικόνες της κυβέρνησης, του Γιάννη Λούλη

Όλο και περισσότεροι παρατηρητές σημειώνουν το τελευταίο διάστημα μια πραγματικότητα που φωτίζει δυο κυβερνητικές εικόνες. Έτσι ενώ η χώρα αποκαθιστά την αξιοπιστία της στο εξωτερικό, η δυσφορία και η γκρίνια εντείνονται στο εσωτερικό. Με την οικονομική κρίση πιο απτή για τους πολίτες, ενισχύεται η τάση στις επερχόμενες εκλογές της Τ.Α. να διαμαρτυρηθούν. Όχι επιλέγοντας την λαϊκίστικη και δεξιόστροφη Νέα Δημοκρατία. Αλλά μη κομματικούς «αντισυστημικούς» υποψηφίους, κυρίως κεντροαριστερής προέλευσης.
Για το μέλλον της χώρας είναι καθοριστική η εικόνα που διαθέτει η Ελλάδα στην Ε.Ε., και τις διεθνείς αγορές. Ζητούμενο, αφού απεφεύχθει η απειλή της χρεοκοπίας, είναι να...

μπορέσει εκ νέου η χώρα να δανεισθεί από τις αγορές και να αναθερμανθεί, σταδιακά η οικονομία. Η διεθνής εικόνα της Ελλάδος δεν είναι λοιπόν ένας αυτάρεσκος αυτοσκοπός. Αλλά η πεμπτουσία μιας σταθερής οικονομικής ανάκαμψης. Με την έννοια αυτή, οι σκωπτικές αναφορές της αμιγώς δεξιάς ΝΔ και της δογματικής αριστεράς για τα ταξίδια του Πρωθυπουργού στο εξωτερικό, αποτελούν έσχατο λαϊκισμό.
Και τούτο διότι, μετά από αρχικές κυβερνητικές παλινωδίες και λάθη, ο Γιώργος Παπανδρέου προσωπικά έχει βοηθήσει καθοριστικά μέσα από τις διεθνείς επαφές του, στο να αποκτήσει η Ελλάδα μια εικόνα αξιοπιστίας και αποφασιστικότητας στην αντιμετώπιση της κρίσης. Αυτές οι δημόσιες σχέσεις απέδωσαν διότι συνοδεύθηκαν από την συνεπή τήρηση του μνημονίου. Εδραιώνεται λοιπόν η εντύπωση διεθνώς ότι βάζουμε, επίπονα, τα πράγματα σε τάξη. Δεν πάει άλλωστε καιρός που ο γνωστός σχολιαστής Thomas Freedman διερωτάτο αν η Ευρώπη θα επιλέξει τελικά την σοβαρότητα της Γερμανίας ή την ανέμελη ανευθυνότητα της Ελλάδας που απειλεί το εγχείρημα του Ευρώ!
Είναι επίσης αλήθεια πως οι ηγέτες της Ε.Ε. (Μέρκελ, Σαρκοζί), οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί (από την ΕΚΤ ως το ΔΝΤ), ακόμη και τα διαβόητα funds, θεωρούν τον Πρωθυπουργό και την παρούσα κυβέρνηση ως το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς για την εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων σταθεροποίησης της οικονομίας. Η εντύπωση αυτή ενισχύεται και από το ότι το άλλο κόμμα εξουσίας της χώρας δίδει την μια παράσταση λαϊκισμού μετά την άλλη, απορρίπτοντας αρχικά την εμπλοκή του ΔΝΤ, στη συνέχεια το μνημόνιο, ενώ ισχυρίζεται ότι σε ένα χρόνο θα μηδενίσει το έλλειμμα!
Και ναι μεν βοηθάει την χώρα η υπευθυνότητα της κυβέρνησης (με δεδομένες συγκεκριμένες αδυναμίες της πολιτικής της), την ίδια ώρα όμως το ότι πορεύεται μοναχικά στο δρόμο αυτό, γεννά ερωτήματα για το πολιτικό κλίμα στην χώρα, όταν δεξιά και αριστερά υιοθετούν μια στείρα μετωπική αντιπολίτευση απέναντι στο μνημόνιο. Με αποτέλεσμα διεθνώς να διερωτώνται αν η χώρα έχει το υπόβαθρο της πολιτικής σταθερότητας, την ώρα που επιβάλλονται αντιδημοφιλείς θυσίες στους πολίτες.
Οι θυσίες δεν είναι ποτέ δημοφιλείς. Ιδίως αν είναι σκληρές. Έτσι στο εσωτερικό, είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση φθείρεται. Όμως δεν κερδίζει κάποιος άλλος από την φθορά της – και ειδικά η ΝΔ. Ένα τμήμα της φθοράς είναι αναπόφευκτο. Ένα άλλο όμως οφείλεται σε κυβερνητικές αδυναμίες. Δεν νοείται οι μαύρες τρύπες στα νοσοκομεία (που άφησαν πίσω τους Υπουργοί Υγείας της ΝΔ, καθώς και προκάτοχοι τους) να μην έχουν αρχίσει να κλείνουν μετά ένα ολόκληρο χρόνο. Το ίδιο ισχύει για τις ΔΕΚΟ. Ούτε οι περικοπές της σπατάλης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα επαρκούν. Κάθε άλλο μάλιστα. Γι’ αυτό άλλωστε η φορολογική πολιτική είναι τόσο εξοντωτική και πλήττει τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή την μόνη ατμομηχανή της οικονομίας.
Όλα αυτά εξηγούν γιατί Πρωθυπουργός και κυβέρνηση, χωρίς κανείς να αμφισβητεί σοβαρότατες προσπάθειες που γίνονται, πορεύονται με δυο εικόνες: Την διεθνή (πολύ θετική) και την εσωτερική (ανάμεικτη). Την ίδια ώρα η κοινή γνώμη σιωπηλά, αναγνωρίζει τις προσπάθειες. Ταυτόχρονα όμως θέλει να εκδηλώσει την δυσφορία της προς την κυβέρνηση. Απαξιώνοντας την ίδια ώρα και τους αριστερο-δεξιούς λαϊκιστές.