Ο εμβολιασμός σώζει ζωές. Εσείς; Ακόμα περιμένετε; του Α.Κωνσταντόπουλου.

Η τεράστια συμβολή των εμβολίων στη δημόσια υγεία γίνεται αντιληπτή αν αναλογιστεί κανείς ότι με τον μαζικό εμβολιασμό ασθένειες όπως η πολιομυελίτιδα, ο τέτανος, η ευλογιά και πολλές άλλες έχουν, αν όχι εξαφανιστεί, μειωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και σίγουρα δεν είναι πλέον απειλητικές για τη ζωή. Αυτό πια ισχύει και για μια μορφή καρκίνου, εκείνη του τραχήλου της μήτρας. Το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου αποτελεί μία από τις επιστημονικές εξελίξεις που ευδοκίμησαν να περάσουν από τα ερευνητικά εργαστήρια στα ράφια των φαρμακείων, χαρίζοντας στα κορίτσια και τις νεαρές κοπέλες

500.000 Έλληνες φορείς κυστικής ίνωσης χωρίς να το γνωρίζουν

Περισσότερα από 500.000 άτομα στην Ελλάδα είναι φορείς της κυστικής ίνωσης, χωρίς να το γνωρίζουν, ενώ κάθε εβδομάδα γεννιούνται 1-2 παιδιά που πάσχουν από τη νόσο. Συνολικά, αν και 1 στους 30 Ευρωπαίους φέρει το παθολογικό γονίδιο που προκαλεί την κυστική ίνωση, λίγοι γνωρίζουν για την πάθηση αυτή.

Ακριβή αλλά ανεπαρκής η αντιμετώπιση στην Ελλάδα
«Σήμερα, η γέννηση ενός παιδιού με κυστική ίνωση μπορεί να προληφθεί με τον προγεννητικό έλεγχο. Στην Ελλάδα όμως, ο προγεννητικός έλεγχος δεν είναι υποχρεωτικός, με αποτέλεσμα να γεννιούνται διαρκώς ασθενείς με κυστική ίνωση, που ταλαιπωρούνται καθημερινά,  ενώ η Πολιτεία επιβαρύνεται με τα υπέρογκα έξοδα της περίθαλψης τους, που ξεπερνούν τα 40.000 ευρώ ετησίως ανά ασθενή», ανέφερε  η αντιπρόεδρος του Συλλόγου για την Κυστική Ίνωση Κεραστώ Κατσιορίδου, με αφορμή τη 2η

Νέο εμβόλιο κατά του πνευμονιόκοκκου εντάχθηκε στο Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών

Ένα σημαντικό εμβόλιο εντάχθηκε στο  Ελληνικό Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών. Πρόκειται για  το νέο 13δύναμο συζευγμένο πνευμονιοκοκκικό εμβόλιο, το οποίο αποζημιώνεται κατά 100% από όλα τα ασφαλιστικά ταμεία. Το νέο 13δύναμο εμβόλιο ενδείκνυται για την προστασία βρεφών και νηπίων ηλικίας από 6 εβδομάδων ως 5 ετών, που προκαλούνται από τους 13 ορότυπους που περιλαμβάνονται στο εμβόλιο.

Τα παιδιά που έχουν ήδη ξεκινήσει εμβολιασμό με το 7δύναμο εμβόλιο μπορούν να συνεχίσουν με το 13δύναμο σε οποιοδήποτε στάδιο του εμβολιασμού. Επίσης για τα παιδιά που έχουν ήδη ολοκληρώσει το δοσολογικό σχήμα του 7δύναμου εμβολίου και είναι μέχρι 5 ετών, συνιστάται μια επαναληπτική δόση με το 13δύναμο, προκειμένου να

Εφημερίες από το σπίτι!

Γιατροί εκτελούν εφημερίες από το... σπίτι τους. Το παραδέχεται ο διοικητής του Νοσοκομείου Χανίων Χαράλαμπος Δουλγεράκης και διέταξε τη διενέργεια ένορκης διοικητικής εξέτασης (ΕΔΕ), προκειμένου να διερευνηθούν οι καταγγελίες της διευθύντριας της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Χανίων, Εύας Μπαλωμενάκη, σχετικά με χρηματισμό συναδέλφων της και «αισχρές συναλλαγές μεταξύ γιατρών και φαρμακευτικών εταιρειών.

Ο κ. Δουλγεράκης επισημαίνει επίσης ότι το ίδρυμα εδώ και τέσσερα χρόνια δεν είχε κανένα δημόσιο μειοδοτικό διαγωνισμό. «Είχαν πάψει να γίνονται μειοδοτικοί διαγωνισμοί. Γίνονταν απευθείας αναθέσεις και αγορές, με απίστευτα ποσά. Και το κυριότερο, μετά δεν πληρώνονταν οι προμηθευτές», τόνισε.

Για τις καταγγελίες περί χρηματισμού γιατρών, είπε ότι το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό και θίγει το ιατρικό σώμα του Νοσοκομείου Χανίων. Και πρόσθεσε: «Επειδή σε καμία κοινωνική ομάδα δεν είναι όλοι το ίδιο, η κ. Μπαλωμενάκη θα κληθεί να κατονομάσει, πλέον, ποιοι είναι αυτοί τους οποίους καταγγέλλει και τους οποίους έχει δει, γιατί αναφέρει ότι τους παρακολουθεί εδώ και χρόνια. Μετά από αυτό, η διοίκηση και η δικαιοσύνη θα έχουν τον λόγο. Νομίζω ότι η κ. Μπαλωμενάκη, της οποίας η προσφορά στους Χανιώτες είναι σημαντική, οφείλει να προσφέρει και αυτή την υπηρεσία, από τη στιγμή που, όπως φαίνεται μέσα από την καταγγελία της, γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα». Την ένορκη διοικητική εξέταση για τις καταγγελίες αυτές θα διενεργήσει ο διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας, Γιώργος Αρχοντάκης.

Για τις καταγγελίες της κ. Μπαλωμενάκη για τις τραγικές ελλείψεις στη Μονάδα Νεογνών, ο διοικητής του Νοσοκομείου Χανίων τονίζει: «Αυτή τη στιγμή έχουν τις εισηγήσεις οι εισηγητές και αμέσως μετά θα περάσουμε στην επιλογή και στην πρόσληψη τεσσάρων γιατρών για τη Μονάδα. Και ο στόχος μας είναι -και το έχω τονίσει αυτό- ότι δεν θα μας αρκέσει να παραμείνει μια μονάδα Ενδιάμεσης Νοσηλείας. Θέλουμε να ολοκληρώσουμε και μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μια Μονάδα που να είναι πραγματικά Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών. Να μη χρειάζεται να γίνονται μεταφορές σε άλλα νοσοκομεία». *

«Πεθαίνουν παιδιά στη Μονάδα μου»

Κραυγή απόγνωσης και αγωνίας η επιστολή-κόλαφος, που έστειλε στην υπουργό Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου η διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Χανίων, Εύα Μυλωνογιάννη-Μπαλωμενάκη.

Μιλά για εγκληματική κρατική αδιαφορία, για τραγικές δυσλειτουργίες και ελλείψεις σε προσωπικό, που οδηγούν στο χαμό νεογνών και στη δημιουργία τεράστιου αριθμού αναπήρων, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν! Η ίδια απευθύνει έκκληση ν'' αποσπαστούν έστω για μικρό χρονικό διάστημα δύο νεογνολόγοι από μεγάλα τμήματα της Αττικής, μέχρι να γίνουν οι κρίσεις των γιατρών, που έχουν κάνει αιτήσεις για τη Μονάδα των Χανίων:

«Θα μπορούσα ώρες να σας αναλύω πόσες ζωές παιδιών έχουν χαθεί αυτά τα χρόνια. Παιδιά που σήμερα θα ήταν Ελληνες πολίτες 16, 17, 18 χρόνων. Θα μπορούσα να σας στείλω τα στοιχεία της ΕΛΕΠΑΠ Χανίων, να δείτε τον τεράστιο αριθμό παιδιών με ειδικές ανάγκες που είναι προϊόντα της κακοποίησής τους περιγεννητικά λόγω της μεγάλης απόστασης που χωρίζει το νοσοκομείο και τα μαιευτήρια των Χανίων από τις δύο εντατικές μονάδες του Ηρακλείου. Νομίζω ότι αν ενδιαφερθείτε, θα βρείτε τα στοιχεία και τότε πιστέψτε με, δεν θα νιώσετε περήφανη»!

Απηυδισμένη υπογραμμίζει: «Κατέχετε την υπουργική θέση σχεδόν ένα χρόνο. Στον εργασιακό μου χώρο τίποτα δεν έχει αλλάξει! Αντίθετα, παρατηρώ καθημερινά τους μαυραγορίτες της υγείας συναδέλφους μου να πλουτίζουν συνεχώς εις βάρος των ασθενών... Δεν έχω δει ουδεμία κρατική παρέμβαση. Δεν είδα κανένα μηχανισμό να ερευνήσει το "πόθεν έσχες" γιατρών, που χρόνια τώρα μέσα στο πλαίσιο του Εθνικού Συστήματος Υγείας έχουν γίνει πάμπλουτοι».

«Δεν έχω δει ουδένα ενδιαφέρον για τις βασικές ελλείψεις σε έμψυχο και άψυχο υλικό των κλινικών», καταγγέλλει. «Για τη δυσλειτουργία βασικών τμημάτων. Για τις αισχρές συναλλαγές μεταξύ γιατρών και φαρμακευτικών εταιρειών. Για τα προγράμματα των εφημεριών και πώς εκτελούνται. Αντίθετα, βλέπω τους μισθούς μας και γενικά τις αποδοχές να ελαττώνονται τραγικά...».

Από το 1988, σημειώνει, έχουν γίνει τεράστιες και συνεχείς προσπάθειες λειτουργίας του Νεογνολογικού Τμήματος και «τελικά το έτος 2008 τέθηκε σε λειτουργία μετά από προσωπική παρέμβαση του τότε υφυπουργού Υγείας κ. Παπαγεωργίου. Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που το επίσημο κράτος έσκυψε πάνω στο πρόβλημα».

Οπως λέει, τότε διορίστηκαν τρεις νεογνολόγοι, αριθμός ελάχιστος για τη λειτουργία ενός τόσο σοβαρού τμήματος. «Επί δύο χρόνια, οι γιατροί έχουν, κυριολεκτικά, υπερβεί τους εαυτούς τους. Οι λέξεις, άδεια, μητρότητα κ.λπ. είναι άγνωστες, όπως επίσης άγνωστο είναι και το κρατικό ενδιαφέρον για άμεσες προσλήψεις. Η διευθύντρια της Μονάδας κ. Αμπαζίδου επανειλημμένα υποβάλλει παραιτήσεις και τις ανακαλεί, γνωρίζοντας ότι αν φύγει, η Μονάδα θα κλείσει. Ογκοι εγγράφων έχουν σταλεί στο υπουργείο, στη διοίκηση του Νοσοκομείου, στην ιατρική υπηρεσία χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Για όλους τους μανδαρίνους της υγείας, η Μονάδα Νεογνών είναι "Μονάδα φάντασμα"! Ομως τα νεογέννητα στη δυτική Κρήτη δεν είναι φαντάσματα. Είναι η ίδια η ζωή, που όλοι εσείς απαξιώνετε...».

Ελαιοχώρι: Ενημερώστε σωστά τα παιδιά για να ξέρουν τους κινδύνους.

Τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στο Ελαιοχώρι Αρκαδίας που οδήγησαν στο φρικτό θάνατο μιας 11χρονης, θέτουν δυστυχώς και πάλι στην επικαιρότητα το ζήτημα της προστασίας των παιδιών από τη σεξουαλική βία. Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, εντύπωση έχει προκαλέσει πως ο δράστης φαίνεται να ήταν άτομο «υπεράνω πάσης υποψίας», ενσωματωμένος κοινωνικά ενώ και το επιπρόσθετο γεγονός ότι ήταν γνωστός της οικογένειας του θύματος κάνουν το έγκλημα αυτό να μοιάζει να εκτυλίσσεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια ενός ολόκληρου ανυποψίαστου χωριού.

Οι βιαστές παιδιών είναι συνήθως γνωστοί των θυμάτων

Τα γεγονότα αυτά, ωστόσο, δεν είναι πρωτόγνωρα. Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας Παιδιού στην Ελλάδα, οι δράστες περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων κατά το ένα τρίτο, σχηματικά, προέρχονται από το στενό οικογενειακό πυρήνα του θύματος, κατά ένα άλλο ένα τρίτο από τον περίγυρο της πυρηνικής οικογένειας και μόνο κατά το ένα τρίτο είναι άγνωστα προς το άτυχο θύμα πρόσωπα. Τα ευρήματα αυτά συγκλίνουν και με ανάλογα ερευνητικά δεδομένα από τις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες.

Οι δράστες, λοιπόν, των κρουσμάτων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών δεν είναι ούτε κάποιοι «άλλοι» εκτός της κοινωνίας μας, ούτε «περιθωριακοί», ούτε παρίες και απόβλητοι της κοινωνίας˙ είναι κατά τα λοιπά «σαν όλους τους άλλους». Κι αυτό επάγει συγκεκριμένες προτεραιότητες στη μεθοδολογία πρόληψης και αντιμετώπισής του τόσο ειδεχθούς αυτού φαινομένου.

Υψηλά τα ποσοστά σεξουαλικής βίας στα Ελληνόπουλα

Όσο, δε, για το μέγεθος του προβλήματος, πρόσφατη έρευνα του Ι.Υ.Π. στην περιφέρεια του Αιγαίου (2008) έδειξε πως το 5,6% των κοριτσιών και το 3,6% των αγοριών ηλικίας 13 ετών ανέφεραν πως είχαν ήδη βιώσει εμπειρίες κάποιου τύπου σεξουαλικής βίας. Παλιότερη έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας Παιδιού για όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας έως τα 18 χρόνια ανεβάζει τα ποσοστά αυτά στο 17% για τα κορίτσια και 7-8% για τα αγόρια. Φαίνεται, λοιπόν, πως το περιστατικό στο Ελαιοχώρι, παρά την βιαιότητά του και την τραγική του κατάληξη, ούτε μεμονωμένο μπορεί να χαρακτηριστεί δυστυχώς, ούτε πρωτοφανέρωτο. Και άρα, ο «κώδωνας του κινδύνου» έχει ηχήσει από καιρό στη χώρα μας, καθιστώντας τη λήψη άμεσων μέτρων προστασίας των παιδιών από κάθε μορφής βία επιτακτικά και απολύτως αναγκαία.

Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν για να προστατεύονται

"Το γεγονός, όμως, του Ελαιοχωρίου, καθώς και η οικειότητα που φαίνεται να είχαν ο δράστης και το θύμα υπογραμμίζουν και τη χρεοκοπία μιας απαρχαιωμένης αντίληψης που θέλει να μη ρωτάμε τα παιδιά για τέτοια θέματα μήπως και «σκανδαλιστούν», να μη μιλάμε στα παιδιά γι’ αυτά μήπως και τυχόν απολέσουν την «αθωότητά» τους, επισημαίνει το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού. Πρόκειται για μια πέρα για πέρα ξεπερασμένη αντίληψη που τέτοια περιστατικά, όπως το πιο πρόσφατο, δείχνουν την αναποτελεσματικότητά της. Τουναντίον, οι σύγχρονες επιστημονικές αντιλήψεις διεθνώς υπαγορεύουν τα παιδιά να ενημερώνονται με τρόπο κατάλληλο για την ηλικία τους για τα δικαιώματά τους, να διδάσκονται πως το σώμα τους είναι δικό τους και πώς να το προστατεύουν, να εκπαιδεύονται στο να καταγγέλλουν άμεσα στους οικείους που εμπιστεύονται και στις Αρχές οποιαδήποτε ανεπιθύμητη σε αυτά ανάλογη εμπειρία, να ερωτώνται για να μαθαίνουν πως η σιωπή και η ενοχή είναι οι λάθος αντιδράσεις σε μια τέτοια περίσταση.

Ίσως αν και στη χώρα μας καλλιεργούνταν αυτές οι αντιλήψεις, πολύ περισσότερα περιστατικά μπορεί να αποκαλύπτονταν και να καταγγέλλονταν, ενώ άλλα να αποφεύγονταν πριν καταλήξουν όπως εκείνο του Ελαιοχωρίου. Αυτό, με τη σειρά του σημαίνει πως η οργανωμένη πολιτεία, οι σχετικοί φορείς και οργανισμοί αλλά και η κοινωνία των πολιτών οφείλουν να αναλάβουν μια εθνικής εμβέλειας εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης παιδιών και γονιών, μια εκστρατεία που να μη φοβάται να μιλήσει για το πώς τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν να προστατεύονται από τυχόν κακόβουλες απειλές. Στα πλαίσια αυτά, στις αρχές του Ιουλίου, το Συμβούλιο της Ευρώπης αποφάσισε να διοργανώσει μια Πανευρωπαϊκή καμπάνια κατά της γενετήσιας βίας σε βάρος των παιδιών: η Ελληνική συμμετοχή αναμένεται".

(ΠΗΓΗ healthview)

Θανάση Θ. Νιάρχου: Νικόλαος Ματσανιώτης, οφειλή εσαεί

(ΠΗΓΗ: ΝΕΑ)
Στην Κική Δηµουλά, που κλαίει

Με τον θάνατο του καθηγητή της Παιδιατρικής Νικολάου Ματσανιώτη, φεύγει ο τελευταίος µιας πλειάδας γιατρών που διαυλακώνει τον εικοστό αιώνα, µε ονόµατα που, αν και δεν ανήκαν στον κόσµο των Γραµµάτων και των Τεχνών, ακούγονταν µυθικά, ή προφέρονταν µε σεβασµό από ανθρώπους που δεν είχαν έρθει καν σ’ επαφή µαζί τους. Ακόµη άνθρωποι που είναι σήµερα ηλικιωµένοι και κατάγονται από επαρχιακές πόλεις, θυµούνται ανεξίτηλα τον πατέρα ή τη µητέρα, που είχε συµβεί να κινδυνεύσουν και να έχουν έρθει στην Αθήνα για «να πάνε στους γιατρούς», να επιστρέφουν στα Τρίκαλα, στην Καβάλα, στον Βόλο ή στα Χανιά και να εγκαθίσταται µέσα στην οικογένεια ως σωτήρα το όνοµα του γιατρού Χωρέµη, του γιατρού Γερουλάνου, του γιατρού Σκαρπαλέζου. Γεγονός που είχε κάνει τον Γιάννη Τσαρούχη να πει για τον γιατρό Βαλή Κατακουζηνό πως «ο Βαλής δεν ήταν ο γιατρός, ήταν το γιατρικό». Σ’ αυτή την πλατιά αναγνωρισµένη και αναγνωρίσιµη κατηγορία γιατρών έχει καταχωρισθεί, εδώ και δεκαετίες, ο Νικόλαος Ματσανιώτης. Το κείµενο αυτό δεν γράφεται για να µνηµονεύσει τις σπουδές ή τα έργα, την επιστηµονική ή κοινωνική του δραστηριότητα, ούτε καν τη λαµπρή του θητεία ως γενικού γραµµατέα της Ακαδηµίας Αθηνών. Γράφεται ως αναγνώριση µιας οφειλής προς το καθηµερινό, ανθρώπινό του πρόσωπο, απ’ όλους τους γονείς ή νονούς, που µε κρατηµένο από το χέρι τον τρυφερό βλαστό, φεύγανε από το ιατρείο του, στη Μετσόβου 1, µε αναθαρρυµένη µέσα τους την ελπίδα, όσο δραµατική κι αν ήταν η κατάσταση του αγοριού ή του κοριτσιού. Το κείµενο αυτό γράφεται για να συνυπογραφεί νοερά απ’ όλους εκείνους τους γονείς, πραγµατικούς ή θετούς, αλλά και νονούς, που όταν πληροφορούνταν τα έργα του Νικολάου Ματσανιώτη, δυσκολεύονταν να συνδυάσουν την καλοσύνη και την έγνοια που εισέπρατταν οι ίδιοι στην επαφή µαζί του, µε την εικόνα του δηµόσιου άντρα µε το αυστηρό πρόσωπο και το τεράστιο επιστηµονικό εκτόπισµα.

Σε µια συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», πριν από δέκα χρόνια, όταν ρωτήθηκε για τις σχέσεις του µε τον θάνατο και πότε πρωτοήρθε σ’ επαφή µαζί του, έδωσε µιαν απάντηση που εξηγεί µε τον πιο ποιητικό τρόπο την κατοπινή «επαγγελµατική» του αφοσίωση στα παιδιά: «Ηρθα σ’ επαφή µε τον θάνατο χάνοντας έναν αγαπηµένο συµµαθητή της πρώτης Γυµνασίου. Ηµασταν δώδεκα χρονών κι ο Αργύρης καθόταν στο τέρµα της οδού Σπετσών. Κάθε πρωί κατεβαίναµε µαζί µε τον Αργύρη στο σχολείο, καθόµασταν µάλιστα στο ίδιο θρανίο. Προς το µέσον της χρονιάς, ο Αργύρης δεν φάνηκε στο σχολείο για δύο µέρες. Την τρίτη µέρα πήγα στο σπίτι του, βγήκε η µητέρα του στο παράθυρο και µου είπε πως ο Αργύρης είναι άρρωστος. Ο Αργύρης δεν ξαναγύρισε ποτέ στο σχολείο, είχε πάθει φυµατιώδη µηνιγγίτιδα. Το αναπολώ µε µεγάλη συγκίνηση το γεγονός αυτό, γιατί ως παιδίατρος ασχολήθηκα ιδιαίτερα µε την παιδική φυµατιώδη µηνιγγίτιδα. Οταν πια µπορούσαµε να κάνουµε καλά, σε τεράστιο ποσοστό, περίπου 95%, τα παιδιά που έπασχαν από φυµατιώδη µηνιγγίτιδα. Και µε παγώνει το γεγονός ότι δεκαπέντε χρόνια πριν, χάθηκε από την αρρώστια αυτή ένας αγαπηµένος συµµαθητής». Δεν πρόσθεσε, στην απάντησή του αυτή, κάτι που ήταν ήδη παγκοίνως γνωστό, ότι ως γιατρός θεράπευσε χιλιάδες παιδιά που έπασχαν από µηνιγγίτιδα. Κράµα καλοσύνης και αυστηρότητας ο ίδιος, θα πρέπει η αγάπη του για τις τέχνες, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, τη µουσική, να βάθυνε ακόµη περισσότερο την έµφυτη εντολή της προσφοράς του προς τους άλλους. Κάτι που θα µας κάνει να τον αναπολούµε και να τον αγαπούµε πάντα ως µια ύπαρξη που διατήρησε τη ζωογόνα πνοή της ποίησης στο σκληρό και, συχνά, ανεικτίρµον πεδίο της ιατρικής πρακτικής.