19 Μαΐου σήμερα. Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που νιώθουμε πιο ασήκωτο το βάρος της στους ώμους μας. Η πρώτη χρονιά που συνειδητοποιούμε πως ζούμε ξανά μια βαριά εθνική ήττα. Άλλη μια απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Πέρσι, δεν είχαμε προλάβει να το πολυκαταλάβουμε. Πολύ φρέσκο το μνημόνιο, πολύ «ασφαλές» το «καταφύγιο», ετοιμαζόμασταν να υποδεχθούμε και τον Ερντογάν με πολυπληθή συνοδεία…
Θυμάστε; 21 Μαΐου μας είχε κουβαληθεί – πάλι καλά που δεν έκανε απόβαση σαν τον Μουσταφά Κεμάλ δυο μέρες νωρίτερα να συμπέσει με την (λέμε τώρα) δική τους 19η Μαΐου, που την ονόμασαν… Γιορτή της Νεολαίας, αλλά βέβαια σε ανάμνηση της απόβασης του σφαγέα μας στη Σαμψούντα!
Φέτος, όμως; Πώς νιώθουμε φέτος; Είναι πιο έντονες οι μνήμες, οι διηγήσεις, οι οιμωγές, οι ολοφυρμοί, όλα αυτά που ακούγαμε από τα μικράτα μας, αλήθειες ανακατεμένες με θρύλους, που κι’ αυτοί ήσαν αλήθειες;
«Εχάθεν ο Πόντος, εσβέστεν από τον χάρτην», έλεγε η γιαγιά μου κάθε φορά που τη ρωτούσα «τι υπάρχει τώρα εκεί, γιαγιά;».
Μέχρι την ώρα που άφησε την τελευταία της πνοή, σε βαθιά γεράματα και αφού επί δεκαετίες είχε
Η 19η Μαΐου έχει οριστεί ως ημέρα μνήμης για την γενοκτονία 350.000 Ελλήνων στην περιοχή του ιστορικού Πόντου από τις Κεμαλικές επαναστατικές δυνάμεις. Η
ιστορία της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δεν αποτελεί μια συρραφή
επιπόλαιων διηγήσεων και θολών αναμνήσεων ηλικιωμένων, η ένα άθροισμα
από Ελληνικές προπαγανδιστικές ιστορικές πηγές. Αντιθέτως είναι ένας
συμπαγής συνδυασμός Τουρκικών, Αγγλικών, Γαλλικών, Ρωσικών διπλωματικών
πηγών, δημοσιευμάτων των εφημερίδων της εποχής, επισήμων εκθέσεων
επιτροπών, δηλώσεων Ευρωπαίων πολιτών που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της
Τουρκικής εθνοκάθαρσης, η οποία περιέργως, πλην της 
Αναρτήσεις
