Προετοιμάζουν κυριαρχία της αριστεράς ή τέλος της δημοκρατίας... του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Δύσκολα η χώρα θα βγεί από το οικονομικό αδιέξοδο. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και η κατάσταση μάλλον χειροτερεύει. Εχουμε φτάσει πλέον να δανειζόμαστε απλά και σχεδόν μόνο για να αποπληρώνουμε δανειακές δόσεις. Σίγουρα η πορεία που ακολουθείται είναι αδιέξοδη και ανεξάρτητα από δηλώσεις ανόητες ψυχικής τόνωσης το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Αν υπήρχε αληθινό success story δεν θα περνάγαμε το θρίλερ των εξοντωτικών διαπραγματεύσεων.
Οι κυβερνητικές οικονομικές επιλογές είναι καταστροφικές. Από μήνα σε μήνα, με μέτρα σπασμωδικά που δεν οδηγούν πουθενά, πασχίζουμε να εξασφαλίσουμε την επόμενη χρηματική δόση. Για να παραμείνουμε στον αφρό και να μην καταποντισθούμε. Σαν τους ναρκομανείς, που πασχίζουν για την εξασφάλιση της επόμενης δόσης, δίχως την παραμικρή σκέψη για την επόμενη ημέρα και για την μελλοντική αποκατάσταση της υγείας τους. Ένα πολιτικό σύστημα που δεν χτίζει πάνω σε μια προοπτική είναι ένα σύστημα καταδικασμένο να

Νταλάρας, Νταλάρας, Νταλάρας…‏του Τ.Φούντογλου*

Nα ξεκαθαρίσω προκαταβολικά τη θέση μου. Μιά, εκ του προχείρου, ομολογία πίστεως για λόγους στοιχειώδους επικοινωνίας μεταξύ μας.
Ο Γιώργος Νταλάρας δεν ανήκει στη χορεία των αγαπημένων μου καλλιτεχνών. Το αντίθετο μάλιστα. Λατρεύω να «ταξιδεύω» με ορισμένα από τα τραγούδια του αλλά αντιπαθώ τον ίδιο τον καλλιτέχνη.
Ίσως είναι αυτή η προσποιητή ευγένεια και η γλυκερή καλοσύνη που αναδύει η χροιά της φωνής του, ίσως και όχι. Ομολογώ πως δεν ασχοληθήκα ποτέ μου στα σοβαρά με τα γιατί της αντιπάθειάς μου αυτής και δεν σκοπεύω, σίγουρα, να το πράξω αυτό σήμερα, εδώ μπροστά σας.
Επίσης, να δηλώσω εξαρχής πως αντιπαθώ μετα βδελυγμίας τη βία από όπου και αν προέρχεται και όποια μορφή και αν λαμβάνει. Είτε, δηλαδή, αρπάζει κάποιος το δοκάρι και το προσγειώνει με

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠ..... με μουστάκι...

Πριν περίπου σαράντα χρόνια, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπ, είχε και μουστάκι, είπε ότι κάθε πόλη θα έχει ένα στάδιο, και κάθε χωριό ένα γυμναστήριο. Και σε λίγα χρόνια το έκανε πράξη. Οι αντιστασιακοί και λοιποί δημοκράτες, ήμουν και εγώ ένας από αυτούς, αλλά τότε ήμουν 10 χρονών, τον χλευάζαμε και τον μισούσαμε επειδή ήταν δικτάτορας. Ότι και να έλεγε, ότι και να έκανε ήταν κακό, ήταν λάθος, ήταν αντιδημοκρατικό. Μας έλειπε βλέπεις

Το πρόσωπο του τέρατος...του Μάνου Χατζιδάκι

ν

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Ο Φρανκεστάιν έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα τάνγκο ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το τάνγκο να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές. Από την ώρα που ο Φρανκεστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει

Το πολιτικό κόστος και η Δημοκρατία, του Πασχου Mανδραβελη

Στην Ελλάδα η μόνη βιομηχανία που ανθεί είναι αυτή της μεταφοράς ευθυνών. Για κάθε πρόβλημα ποτέ δεν συζητείται μια λύση· πάντα αναζητείται ένας υπεύθυνος. Σπανίζει η αυτοκριτική και περισσεύει η κριτική. Κυρίως προς αόρατες δομές. Παλιότερα για όλα έφταιγαν οι «ξένες δυνάμεις» που μετά μετονομάστηκαν σε «ιμπεριαλισμό» και στις νεότερες εποχές πάντα έφταιγε το «σύστημα» που μετά συγκεκριμενοποιήθηκε στο «πολιτικό σύστημα».
Με το ελληνικό πολιτικό σύστημα δυστυχώς ισχύει η παροιμία «βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε έξι» ευθύνες κοινωνικών φορέων ή ατόμων.

Η ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης, του Κωστα Zωρα

Η Μεταπολίτευση του 1974 δεν αντιμετώπισε μόνο τις συνέπειες του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1967, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, και τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου.

Με απλά λόγια, η «παλαιά» μεταπολίτευση σφραγίσθηκε από την ίδρυση ενός γνήσιου δημοκρατικού πολιτικού συστήματος.

Η ανάγκη για νέα μεταπολίτευση προϋποθέτει την κοινή διαπίστωση ότι αυτό το πολιτικό σύστημα δημιουργεί πλέον προβλήματα και αρνητικά φαινόμενα που το ίδιο δεν μπορεί να επιλύσει. Δηλαδή, το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να αυτορρυθμισθεί και να διαχειρισθεί τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του.

Μια προσπάθεια εφαρμοσμένης αποτίμησης των εν λόγω αρνητικών φαινομένων θα κατέληγε στις ακόλουθες αναφορές:

-Πανθομολογούμενη –διαχειριστική πρωτίστως– αποτυχία των αρχηγικών και συνακολούθως ολιγαρχικών κομμάτων «εξουσίας»

-Διάχυτη διαφθορά ως απότοκο των πελατειακών σχέσεων εκτεταμένου κράτους – κομμάτων -πολίτη

-«Επιρροή» του εκβιάζοντος αριστερισμού

-Κρατικοδίαιτος και κομματικά εξαρτημένος συνδικαλισμός

Τα μόνιμα και παγιωμένα αυτά χαρακτηριστικά στη λειτουργία του κράτους και του κοινωνικοπολιτικού συστήματος δημιούργησαν εν πολλοίς την παρούσα βαθύτατη οικονομική, κοινωνική και εν τέλει θεσμική-πολιτική κρίση, η οποία μετουσιώνεται στην περιρρέουσα μεταξύ των πολιτών αντίληψη απαξίωσης, όχι απλώς ορισμένων πολιτικών, αλλά του συνόλου της πολιτικής.

Σημειώνεται ιστορικά ότι η οικονομική κατάρρευση στα τέλη του 19ου αιώνα δημιούργησε τη φιλελεύθερη ανάταση των αρχών του 20ού.

Ο κόσμος των επιχειρήσεων, ο μόνος που παράγει πλούτο και θέσεις εργασίας, ο κόσμος του επιστημονικού και ακαδημαϊκού χώρου, ο μόνος που αποδίδει ερευνητική γνώση και καινοτομία, οι γνήσιες παραγωγικές δυνάμεις εργασίας και ολίγοι, κατ’ εξαίρεση, από το παρόν πολιτικό προσωπικό, έχουν ασφαλώς την ικανότητα μεταβολής του παρόντος πολιτικού-κομματικού σκηνικού.

Μια ευρύτατη σύμπτωση νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, εφόσον μεταφρασθεί σε πλειοψηφικό αντιπροσωπευτικό συσχετισμό, θα μπορούσε να οδηγήσει σε δημοψηφισματικού και μόνον χαρακτήρα αναθεώρηση του ισχύοντος Συντάγματος, η οποία θα κατέληγε, μεταξύ άλλων, σε αποφασιστική ενίσχυση των προεδρικών σε βάρος των κοινοβουλευτικών χαρακτηριστικών του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος.

Η ανάγκη για νέα μεταπολίτευση υπογραμμίζει ένα απλό και αυταπόδεικτο γεγονός: ότι οι ιστορικές συνθήκες έχουν αλλάξει, το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας κατέστη πλέον καθολικό και το δημοκρατικό κεκτημένο της «παλαιάς» μεταπολίτευσης χρειάζεται αλλαγές, εμπλουτισμό και προσαρμογή στις προκλήσεις της νέας εποχής.

Η νέα μεταπολίτευση συνεπώς πρέπει να είναι εγχείρημα επανίδρυσης της Δημοκρατίας και ουσιαστικής μεταρρύθμισης του πολιτικού συστήματος. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένα πολιτικάντικο πυροτέχνημα, ώστε τελικώς να μην αλλάξει τίποτα.

* Ο καθηγητής Κώστας Ζώρας είναι αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Μηχανή θανάτου!

Η χθεσινή δολοφονία δημοσιογράφου πρέπει να προβληματίσει όλους. Είτε πρόκειται για αμιγώς τρομοκρατική ενέργεια είτε για κοινή επιχείρηση τρομοκρατών και μαφιόζων, η δολοφονία αυτή δείχνει πως στην Ελλάδα του 2010 συνεχίζει να λειτουργεί ανενόχλητη μια «μηχανή θανάτου». Ενέργειες σαν τη χθεσινή ή τη βόμβα που εξερράγη στο γραφείο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη καθιστούν εξαιρετικά επείγουσα την εντατικοποίηση των ερευνών. Η Ελλάδα έχει αρκετά προβλήματα με την αξιοπιστία της, δεν μπορεί να προβάλει την εικόνα μιας τριτοκοσμικής χώρας όπου τρομοκράτες και οργανωμένο έγκλημα δολοφονούν ανθρώπους όπου και όποτε θέλουν.