Είναι, τουλάχιστον, τραγικό να μαθαίνεις ότι μια 23χρονη κοπέλα, πρωταθλήτρια του στίβου, όμορφη, δυνατή και γενναία, πεθαίνει…Όπως θα ήταν άδικο και για κάθε 23χρονη που φεύγει από αυτό τον κόσμο, έτσι και για την Κύπρια πρωταθλήτρια του επί κοντώ Μαριάννα Ζαχαριάδη, ο θάνατος της μόνο αναπάντητα ερωτήματα δημιουργεί, παράλληλα με το πλήθος συζητήσεων για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο σε αυτή τη ζωή.
Νικημένη από τον καρκίνο (λέμφωμα Χότσκιν), μετά από διετή μάχη, έκλεισε τα μάτια της στην Αθήνα τη Μεγάλη Δευτέρα χωρίς να έχει πραγματοποιήσει την τελευταία της επιθυμία, να πετάξει πάνω από το Αιγαίο και να επιστρέψει στην αγαπημένη της Πάφο.
Δεν θα προχωρήσω σε νεκρολογία, ούτε θα πλέξω το εγκώμιο της Μαριάννας, όπως συνηθίζεται με όσους φεύγουν από τη ζωή. Το γεγονός από μόνο του είναι τόσο τραγικό που δεν χρειάζονται υπερβολικά επίθετα και εξωραϊσμοί. Θα θυμίσω μόνο τι έγραψε η Μαριάννα στην ιστοσελίδα της σε social media τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν ανακάλυψε μέσα της όλο το σθένος που είχε και τη δύναμη για να αποκαλύψει το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζε και αγνοούσαν – πέρα από το
στενό της περιβάλλον – όλοι οι άλλοι!
Έγραψε: «Στη ζωή του κάθε ανθρώπου έρχονται κάποιες στιγμές, σε άλλους πιο εύκολες και σε άλλους πιο δύσκολες! Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα δικό μου θέμα που έχω εδώ και αρκετό καιρό… Γιατί τώρα; Γιατί κάποια πράγματα είναι τόσο προσωπικά και δικά σου, που είναι δύσκολο να τα μοιραστείς με όλους. Και ειδικά για μένα που ήμουν μια αθλήτρια του επιπέδου που ήμουν, ακόμα πιο δύσκολο. Γιατί κάπου δεν θες να το παραδεχθείς.
Το να είσαι άρρωστος δεν είναι ντροπή και κακό να το λες, δεν το επέλεξα, απλά με βρήκε και με αυτή μου την κίνηση εύχομαι να βοηθήσω και άλλα άτομα να εκδηλώσουν το πρόβλημα τους και να το μοιραστούν. Έχω περάσει πολύ δύσκολες στιγμές, όμως εύχομαι για τα καλύτερα! Εδώ που βρίσκομαι δεν μπορώ να μπαίνω συνέχεια στο ίντερνετ.
Ό,τι γράφω δεν το γράφω για λύπηση προς τον εαυτό μου, αλλά για να δείξω πως στη ζωή όλα μπορούν να συμβούν. Γι’ αυτό μην την ξοδεύετε τσάμπα και σε άχρηστα πράγματα, κάντε όλα αυτά που ονειρεύεστε χωρίς να αφήσετε τίποτα ανεκμετάλλευτο. Ο δρόμος για τη νίκη του καρκίνου, τελικά, διαπίστωσα πως δεν είναι εύκολος.
Όμως συνεχίζω τον αγώνα μου… Ευχαριστώ!».
Πόση δύναμη χρειάζεται να έχει μια νέα κοπέλα για να τα γράψει όλα αυτά, όταν την ίδια στιγμή που οι συνομήλικοί της κάνουν μόνο όνειρα για το μέλλον, αυτή παλεύει στο κρεβάτι του πόνου για να επιζήσει;
Τι μεγαλείο της ψυχής χρειάζεται, όταν κοντεύοντας στις τελευταίες στιγμές της γράφει… όχι για λύπηση στον εαυτό της, αλλά για τους άλλους; Πόσο παλικάρι ήταν, όταν διαπιστώνοντας αντίθετα με τις κόντρες με τις αντιπάλους της στους στίβους, ο δρόμος για τη νίκη επί του καρκίνου, μόνο εύκολος δεν ήταν;
Η Μαριάννα συνέχισε τον αγώνα θαρραλέα και στωικά, αλλά δυστυχώς έχασε…. Μήπως, όμως, τελικά δεν κρίθηκε τίποτα ακόμα; Μήπως είναι νωρίς για να πούμε ότι έχασε; Μήπως;
Πιστεύω ότι μπορούμε να τη βοηθήσουμε να κερδίσει τον καρκίνο, έστω και τώρα που δεν είναι κοντά μας. Θα το πετύχουμε εάν αφουγκραστούμε τα λόγια της και προσπαθήσουμε να τα υλοποιήσουμε, κάνοντας τα πράξη στην καθημερινότητά μας.
Αναρτήσεις
