στον Υπουργό Υγείας
Είμαι ιατρός Αναισθησιολόγος, αποφοιτήσας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκπαιδεύτηκα στην ειδικότητά μου στην Πανεπιστημιακή κλινική του Αρεταιείου, Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, όπου και εξεπόνησα την διδακτορική μου διατριβή, η οποία βαθμολογήθηκε με άριστα, χωρίς να είμαι (τιμή μου και καμάρι μου) ούτε κόρη ούτε και γυναίκα κανενός μεγαλοσχήμονα.
Στη συνέχεια επέλεξα να εργασθώ ως Αναισθησιολόγος στο Νοσοκομείο της Πόλης που γεννήθηκα.
Κρίθηκα από την επιτροπή αξιολόγησης, ανάμεσα σε συνυποψηφίους μου και κατέλαβα την θέση
Επιμελητού Β΄, ξανακρίθηκα για να καταλάβω κενωθείσα θέση Επιμελητού Α΄, στο Νοσοκομείο, στο οποίο και παραμένω επί 22 συναπτά έτη και στο οποίο, σήμερα, ως Διευθύντρια Αναισθησιολογικού συνεχίζω να καταθέτω, καθημερινά, γνώση, εμπειρία και, κυρίως, ψυχή, και κόπο.
Επιμελητού Β΄, ξανακρίθηκα για να καταλάβω κενωθείσα θέση Επιμελητού Α΄, στο Νοσοκομείο, στο οποίο και παραμένω επί 22 συναπτά έτη και στο οποίο, σήμερα, ως Διευθύντρια Αναισθησιολογικού συνεχίζω να καταθέτω, καθημερινά, γνώση, εμπειρία και, κυρίως, ψυχή, και κόπο.
Τον πρώτο χρόνο θητείας μου στο Ε.Σ.Υ. δύο και μόνο Αναισθησιολόγοι, η Διευθύντριά μου κι εγώ, πραγματοποιήσαμε 2.148 χειρουργικές επεμβάσεις, υψηλής και μέσης βαρύτητος, εφημερεύουσες 6-8 η μία και πάνω από 15 ημέρες η άλλη, κάθε μήνα.
Επί 22 συναπτά έτη, στο Νοσοκομείο που υπηρετώ, δούλεψα και δουλεύω όσο, τουλάχιστον, τρείς (3) Αναισθησιολόγοι, του κέντρου κι όσο, τουλάχιστον, 103 αναισθησιολόγοι διευθυντές (!) των Κ.Υ. – Νοσοκομείων.
Μέσα στα χρόνια αυτά εκπροσωπήθηκε το Τμήμα μου, με 42 Επιστημονικές εργασίες (εκ των οποίων 2-3, μόνο, δεν συνεγράφησαν από τη μικρότητά μου) σε Ελληνικά, αλλά και Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια.
Αν ζούσα σε ευνομούμενη και δίκαιη κοινωνία, οι ώρες πραγματικής εργασίας μου θα με είχαν οδηγήσει σε πλήρη συνταξιοδότηση, από πολλών ετών.
Κι εγώ, αν και το κράτος μου με αμείβει για τέσσερις (4) ενεργείς και τρεις (3) ετοιμότητος εφημερίες, ως Διευθύντρια, πραγματοποιούσα, μέχρι πριν από 2 μήνες, πέντε (5-6) ενεργείς και άλλες πέντε (5-6) ετοιμότητος, (που στην ουσία, καλύπτουν την ανάγκη σε ενεργό) επειδή εσείς, ως ...ευαίσθητος υπουργός ΔΕΝ στελεχώνατε επαρκώς το Νοσοκομείο μου και αν ακολουθούσα τις προτάσεις σας θα γινόμουν ΜΑΖΙ ΣΑΣ συνεργός σε βλάβες στην υγεία των ανθρώπων ή ακόμη και συνεργός σε θανάτους...
Βοήθησα και βοηθώ να αντιμετωπίζεται κάθε ανθρώπινο όν, που έχει την ανάγκη μου, όπως του αξίζει και όχι όπως του ορίζουν αυτοί που κατάντησαν τη ζωή μας χρηματοεξαρτώμενη και μόνο.
Έγινα ιατρός του ΕΣΥ κατ'''' επιλογήν και όχι τυχαία, είχα και έχω την δυνατότητα να εκμεταλλευθώ και να εκποιήσω τις γνώσεις μου, αλλά, επέλεξα να περιμένω να ζήσω, εγώ και η οικογένειά μου από την νόμιμη αμοιβή, που ορίζει ο νόμος και δεν είμαι η μόνη.
Και είμαι εδώ να πληρώνω ενσυνείδητα το κόστος των επιλογών μου.
Και είμαι εδώ, συκοφάντη υπουργέ, να αντιμετωπίζω το χλευασμό και τις άδικες κατηγορίες σου, που για μένα είναι τίτλος τιμής.
Και είμαστε εκεί, εγώ και οι όμοιοί μου, στο πόστο μας, που το έχει ανάγκη η κοινωνία, όπως και αν έχει καταντήσει, για να συνεχίσει να υπάρχει.
Ποιός εργαζόμενος, κύριε υπουργέ, πέραν του τακτικού του ωραρίου, εργάζεται και αμείβεται όπως εργάζονται και αμείβονται οι Ε.Σ.Υ.-τες Ιατροί;
Ποιος εργαζόμενος, κύριε υπουργέ, παραμένει στο πόστο του 3-4 συνεχόμενα 8ωρα, παίρνοντας, τιμή, στην έννοια δικαίου που υπηρετείτε, επίδομα εφημέρευσης;
Η δική μας υποχρεωτική υπερωρία, γιατί να μην αμείβεται, ως υπερωρία;
ΓΙΑΤΙ ο κόπος και τα νυχτέρια μας στο συγκεκριμένο ανθυγιεινό περιβάλλον, εκτεθειμένοι σε κάθε ιό ή μικρόβιο, σε κάθε μεταδοτική νόσο, δεν τυχαίνουν, όχι αναγνώρισης, όχι σεβασμού, όχι οικονομικής ανταπόδοσης, αλλά γίνονται, καθημερινά, στόχος για να σημαδεύετε όλοι, ακόμη κι εσείς, που από το νόμο, οφείλετε να μας προστατεύετε;
Ποιός εργαζόμενος, κύριε υπουργέ, πέραν του τακτικού του ωραρίου, εργάζεται και αμείβεται όπως εργάζονται και αμείβονται οι Ε.Σ.Υ.-τες Ιατροί;
Και, τι εργαζόμενος...με μεταπτυχιακό (ειδικότητα) που δεν του αναγνωρίζεται και με επιστημονικές περγαμηνές που αμείβονται με το ...απίστευτα υψηλό ποσό των 75 ευρώ, το μήνα, (επίδομα διδακτορικής διατριβής)...
Αλήθεια, εσείς πόσα παίρνετε, πόσες ώρες εργάζεσθε, ποιόν ωφελείτε με την εργασία σας (;) (και μη μας πείτε τη χώρα, γιατί κι εμείς σ'' αυτή τη χώρα ανήκουμε και καλό, μέχρι τώρα δεν είδαμε, από σας...)
Το να μιλήσει, κάποιος για ...αιδώ στους Αργείους, προϋποθέτει να αντιλαμβάνονται και να σέβονται...οι Αργείοι την έννοια της λέξης...
Επειδή δε, είμαι και παραμένω από την πάστα των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται και σέβονται την έννοια της ΝΤΡΟΠΗΣ ...ΛΥΠΑΜΑΙ και ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ, διπλά, γιατί μαζί με άλλους συνΈλληνες εμπιστευθήκαμε και υπηρετήσαμε ένα σύστημα, που απεδείχθη, ΑΝΗΘΙΚΟ, που μας προδίδει, καθημερινά και παρασκεύασε ένα ζοφερό μέλλον, για τα παιδιά μας.
Ειλικρινά, στα 50-και κάτι χρόνια μου, βιώνω την κατεδάφιση των σταθερών, με τις οποίες μεγάλωσα και φταίτε κι εσείς για αυτό.
Εσείς, επί πλέον, είστε εκείνος, που δρομολογεί τη διαφοροποίηση των ασθενών, μέσα στο ίδιο Νοσοκομείο, σε, οικονομικά, πατρικίους και πληβείους, (διαθέτοντες, δηλ., κάλυψη από ιδιωτικές εταιρείες ή ασφαλισμένους σε πτωχά ταμεία, τα οποία, βέβαια, κάποιοι από την πολιτεία πτώχευσαν).
Αλήθεια,
- που βρέθηκαν χρήματα για προμήθεια τόσων ηλεκτρονικών υπολογιστών, για κάθε Τμήμα, κάθε Νοσοκομείου, της χώρας, για την εφαρμογή των Κ.Ε.Ν.; (κλειστών νοσηλίων)
- πώς ιεραρχήθηκε ως μεγαλύτερη προτεραιότης αυτή η προμήθεια, αντί για στελέχωση ή προμήθεια εξοπλισμού, για την ασφαλή λειτουργία των τμημάτων των Νοσοκομείων του Ε.Σ.Υ.;
Εσείς είστε αυτός που διαχωρίζει και τους Ιατρούς -Εργαζομένους, σε κάστες (Πανεπιστημιακοί ή ΕΣΥ-τες…)
Αλήθεια, πώς βγάλατε το συμπέρασμα, πως όλοι οι Πανεπιστημιακοί είναι και καλύτεροι από όλους τους ΕΣΥ-τες;
Σε ποιά κριτήρια στηριχθήκατε για να καταλήξετε στη βεβαιότητα, πως στο Πανεπιστήμιο δεν έχουν γίνει …ρουσφέτια;
Κύριε, το γεγονός πως επιλέξαμε να ζούμε τίμια, δεν σας επιτρέπει να μας θεωρείτε ηλιθίους…
Σήμερα, όμως, όταν εκποιήθηκαν τα μεγάλα λόγια και οι υποσχέσεις...τώρα, που έπεσαν οι μάσκες... πιστεύω, πως όσοι απομείναμε πιστοί στο όραμα μιας ζωής, στην υπηρεσία της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, τώρα είναι η ώρα να "ανακρούσσωμεν πρύμναν " και να ανακτήσουμε τη χαμένη μας ρότα-τιμή για να ξανακτίσουμε ό,τι γκρέμισαν άλλοι.
Δεν γίνεται να προχωρήσει μια κοινωνία, στηριζόμενη, μόνο, σε οικονομικά στοιχεία και μεγέθη...
Δεν γίνεται να επιτρέψουμε στην Ελληνική πολιτεία να απαξιώνει και να ευτελίζει την ίδια τη ΖΩΗ.
Δεν μας επιτρέπεται να αποδεχθούμε τον εμπαιγμό, την εξαθλίωση και τον μηδενισμό της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ.
Κάθε άνθρωπος ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να αντιμετωπίζεται σαν ΑΞΙΑ μοναδική και ανεπανάληπτη.
Οφείλουμε να αναγκάσουμε την εξουσία να σεβαστεί τον δοκιμαζόμενο πολίτη και να τον κάνει ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ της.
Δεν είναι χαμένα λεφτά, όσα διατίθενται για ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ, είναι τοποθέτηση κερδοφόρα στην μετοχή της ύπαρξης της κοινωνίας.
Όσοι διανύσαμε τις προ Ε.Σ.Υ. δεκαετίες, θυμόμαστε, καλά, την απελπισία του μέσου Έλληνα πολίτη, όταν χρειαζόταν Ιατρική παρέμβαση ή Νοσοκομειακή περίθαλψη.
Μπορεί το Ε.Σ.Υ. να βάλτωσε, μπορεί κάποιοι να το εκμεταλλεύτηκαν, προς ίδιον όφελος, άλλωστε ολόκληρη η σύγχρονη Ελληνική κοινωνία βούλιαξε στην παρακμή...πάντα, όμως, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, προσέφερε ΕΡΓΟ και απετέλεσε ΣΤΗΡΙΓΜΑ για κάθε ένα που το είχε ανάγκη.
΄Εχουμε χρέος, να δώσουμε στην κοινωνία και την πολιτεία να καταλάβουν πως ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ απαιτείται όχι διάλυση.
Ας σοβαρευτούμε.
Αν αρθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της Υγείας, οι γιατροί, μπορεί και να μην ...χάσουν (χρήματα).
Πλουσιότεροι, άλλωστε, ιδιώτες γιατροί υπάρχουν...
Εκείνο, όμως, που σίγουρα χάνεται είναι το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ του κράτους, η πρόνοια για την ΙΣΑΞΙΑ αντιμετώπιση των ασθενών. Κι όταν το κράτος δεν προβλέπει και δεν επιβάλλει την ΙΔΙΑ ποιότητα υπηρεσιών Υγείας στους έχοντες και στους μη έχοντες, τότε δεν απεκδύεται, απλώς, κάθε εννοίας κοινωνικοποίησης-σοσιαλισμού, αλλά μετατρέπεται σε, απολύτως, ανάλγητο φορέα επαναφοράς της κοινωνίας, σε συνθήκες που δεν αξίζουμε οι Έλληνες - ΄Ανθρωποι, όσο κι αν ξεπέσαμε...
Αν συμβάλλουμε, είτε αποδεχόμενοι, είτε με την ανοχή και την αδιαφορία μας, στο να χαθεί και το Ε.Σ.Υ., που πραγματώνει, τουλάχιστον, την πρόθεση να γίνεται σεβαστή κάθε Ανθρώπινη Ύπαρξη, τότε ...οι Μήδοι θα περάσουν και σ'''' εμάς τους υπόλοιπους θα μένει, απλώς, να δούμε άν ...και πού έχει πάτο το βαρέλι!!!
*Ε. Κασελίμη Γυφτονικολού
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΝΩΣΗΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΕΥΒΟΙΑΣ
Ιατρός Αναισθησιολόγος
Dr. Παν. Αθηνών
Διευθ. Ε.Σ.Υ.
Αναρτήσεις
