Οι βουλευτές που επιμένουν να ψηφίζουν ό,τι βλέπουν μπροστά τους, είτε επειδή φοβούνται για την καρέκλα τους, είτε επειδή έχουν αρκούντως τρομοκρατηθεί από τον κ. Βενιζέλο, είτε επειδή έχουν πιστέψει πως πράττουν το καθήκον τους, είτε επειδή το βλέπουν ως μια «τελευταία ευκαιρία» εκ μέρους τους προς την κυβέρνηση, οφείλουν να επισκεφθούν τάχιστα έναν ψυχίατρο.
Τους παρακολουθούμε στα τηλεοπτικά παράθυρα, στις διάφορες επιτροπές και στα ΚΤΕ του ΠΑΣΟΚ να διαφωνούν με την ακολουθούμενη πολιτική, να διαμαρτύρονται διότι επί δύο χρόνια η κυβέρνηση καθυστερεί και στο τέλος καταφεύγει στην προσφιλή φορομπηχτική πολιτική της, να διερωτώνται ως πού θα φθάσει «αυτό», πού βρίσκεται ο πολυδιαφημισμένος πάτος.
Ακόμη και ο ένας εκ των αντιπροέδρων της κυβέρνησης εμφανίστηκε χθες να λέει από τηλεοράσεως (Mega) ότι δεν μπορεί να πληρώσει το χαράτσι και θα υποχρεωθεί να… πουλήσει. Κι’ αν τελικά δεν καταφέρει ούτε να πουλήσει, τότε ο έτερος αντιπρόεδρος μπορεί να πάει να τον συλλάβει – φαντάζομαι όχι ο ίδιος, αν και όλα μπορούμε να τα περιμένουμε πια.
Και αφού τα λένε όλα αυτά τα λογικά, πάνε και ψηφίζουν. Και μετά εφευρίσκουν διάφορες δικαιολογίες. Φαντάζομαι πως και αυτοί είναι άνθρωποι όπως όλοι μας. Και επομένως βλέπουν ότι η οικονομία έχει στραγγαλιστεί, η χώρα ασφυκτιά, δεν έρχεται ούτε ένα ευρώ ξένης επένδυσης – παρά τις όψιμες πρωθυπουργικές πρωτοβουλίες στο Βερολίνο.
Διότι δεν είναι κανένας τρελός να φέρει τα λεφτά του σε μια χώρα όπου ο ένας φορολογικός νόμος διαδέχεται τον άλλο με ρυθμό πολυβόλου. Όπου ο υπουργός Οικονομικών, πανικόβλητος και σε σύγχυση, την μία ημέρα ανακοινώνει φορολογικά μέτρα και την άλλη προχωρά σε «διευκρινίσεις» (έτσι το λένε τώρα), διότι διαπιστώνεται ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν αυτά που μόλις εξήγγειλε.
Συνέβη και χθες σε σχέση με τις προχθεσινές ανακοινώσεις περί αποδείξεων και άλλων ανοησιών. Και ας δεχθούμε ότι οι διαμαρτυρόμενοι (λέμε τώρα) βουλευτές έχουν τόσο πολύ τρομοκρατηθεί, που ψηφίζουν ό,τι τους σερβίρουν.
Αλλά την Τρίτη, υπερψηφίζοντας το νέο χαράτσι στα ακίνητα, υπερψήφισαν και την τροπολογία για την απομάκρυνση όλων των μελών του Δ.Σ. της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
Συμφώνησαν δηλαδή – και μάλιστα χωρίς να γνωρίζουν γρι από την επιστήμη της Στατιστικής – να απομακρυνθούν από τις θέσεις τους οι επιστήμονες που, αν και διορίστηκαν από τη Βουλή και τελούν υπό τον έλεγχό της, καρατομήθηκαν από τον υπουργό των Οικονομικών, επειδή αυτό ζήτησε ο πρόεδρος της Αρχής (λέμε τώρα).
Ακόμη και αν δεχθούμε πως δεν πείστηκαν οι κύριοι και οι κυρίες βουλευτές από το επιχείρημα περί τεχνητού φουσκώματος του ελλείμματος (άλλωστε με αυτό θα ασχοληθεί κάποτε ένα Ειδικό Δικαστήριο), δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από το γεγονός ότι το Δ.Σ. που οι ίδιοι ενέκριναν (δια της διασκέψεως των προέδρων της Βουλής) ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ 2010;
Περιλαμβάνεται και η τροπολογία αυτή στην «τελευταία ευκαιρία», κ. Βούρε; (σ.σ. ο Γ. Βούρος είναι ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ που μίλησε περί «τελευταίας ευκαιρίας).
Θα έπεφτε η κυβέρνηση αν, έστω και έτσι, καταψηφίζατε μία πρόταση του υπουργού των Οικονομικών;
Θα έχανε η Βενετιά βελόνι αν απαγορεύατε στον πρόεδρο της ΕΛ.ΣΤΑΤ να φέρεται αυταρχικά – και κυρίως να παραβιάζει τον νόμο;
Το γεγονός ότι η κυβερνητική πλειοψηφία – και μερικοί άλλοι – στη Βουλή δέχονται πως είναι δυνατόν να δίνονται στοιχεία στη Eurostat χωρίς να έχει προηγηθεί συνεδρίαση του αρμόδιου οργάνου και χωρίς αυτά να έχουν επικυρωθεί, όχι μόνο αποδεικνύει ότι όσα λένε είναι πομφόλυγες για λαϊκή κατανάλωση, αλλά και ότι αποτελούν πειθήνια ενεργούμενα του αμφίβολου και αβέβαιου στάτους τους.
Οφείλουν επίσης να γνωρίζουν πως εξ όνυχος τον λέοντα. Διότι στο Ειδικό Δικαστήριο για τα μνημόνια και τα άλλα θα μπορέσουν να επικαλεστούν ένα σωρό ελαφρυντικά – μας είχαν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό, το περίστροφο στον κρόταφο, θα μας χρεοκοπούσαν και τα λοιπά.
Τι θα απαντήσουν, όμως, όταν θα ερωτηθούν για την υπερψήφιση της συγκεκριμένης τροπολογίας – όντας μάλιστα άσχετοι με την επιστήμη της Στατιστικής;
Για ποιον λόγο θα ισχυριστούν ότι δεν την καταψήφισαν; Είναι πουθενά γραμμένο στο Μνημόνιο και στο Μεσοπρόθεσμο ότι η ΕΛ.ΣΤΑΤ θα λειτουργεί χωρίς το διοικητικό της συμβούλιο;
Υπάρχει πουθενά κάτι τέτοιο στις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου;
Θα χανόταν ο κόσμος αν δεν έκαναν το κέφι του προέδρου;
Θα χανόταν «καμιά τελευταία ευκαιρία»;
Ε, λοιπόν, δεν θα έχουν τίποτε το αξιόπιστο να απαντήσουν.
Έχει ήδη αποδειχθεί περίτρανα πως η «τελευταία ευκαιρία» αφορά στον εαυτό τους και στην παράταση της παρουσίας τους εκεί στη Βουλή, της οποίας χωρίς ντροπή, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς φιλότιμο και χωρίς πατριωτισμό, ζεσταίνουν τα τελευταία έδρανα.
Χωρίς να αντιλαμβάνονται πως δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να ζεστάνουν κάποτε τα έδρανα κάποιου εδωλίου κατηγορουμένου…
Αναρτήσεις
