κοσμικές παραλίες του Λαγονησίου. Χαλκέντερος, πληθωρικός και στομφώδης, είναι από τους ελάχιστους πολιτικούς που κατόρθωσαν να επιβιώσουν μέσα από τα σφάλματά τους. Από τον "κύριο τίποτα" για τον Αβραμόπουλο, μέχρι τον Οτσαλάν, τις πομπώδεις κατηγορίες για τους αμερικανούς συμβούλους του Γιώργου στο υπ. Εξ (όπου τον διαδέχθηκε), κι από εκεί μέχρι τους "κοπρίτες", το "όλοι μαζί τα φάγαμε" και τα ..."τανκς", η διαδρομή του Θόδωρου Πάγκαλου δεν υπήρξε ποτέ πληκτική. Και για τον ίδιο, και για εκείνους που απολαμβάνουν τις ρητορικές υπερπαραγωγές του. Σπάνια στέκεται κανείς στο απλό- απλοϊκό ερώτημα: "έχει δίκιο ο Πάγκαλος"; Είναι τόσο έντονοι οι συνειρμοί και οι αντιδράσεις που προκαλούν όσα λέει ο αντιπρόεδρος ώστε να μην απομένει χρόνος για να φθάσει κανείς στην ουσία των λεχθέντων. Αυτό είναι, φυσικά, κακό για τον κ. Πάγκαλο. Διότι εάν όσα επιδιώκεις να πεις χανονται -ως έπεα πτερόεντα- στο νέφος του ύφους και των ακραίων παραβολών, τότε έχεις αποτύχει. Μένει, μόνο, η αίσθηση ότι ειπώθηκε "κάτι ενδιαφέρον ή κάτι υπερβολικό, ή κάτι προκλητικό, το οποίο δεν κατάλαβε κανείς" και ότι "ο "Πάγκαλος τα έκανε πάλι μπάχαλο". "Ca ne fait rien", που θα έλεγε κι ο ίδιος. Το να κερδίζεις μία (ολόκληρη) σελίδα στην El Mundo είναι, προφανώς, σπουδαιότερο από το να σπεύσουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να αποσύρουν τα τελευταία ευρώ τους από τις τράπεζες επειδή δεν έχουν πρόσβαση στη γαλλική ή στην αγγλική μετάφραση του ισπανικού κειμένου. Κι επειδή δεν θυμούνται τι ακριβώς συνέβη στο Μπουένος Άϋρες πριν από δέκα χρόνια. Ο κ. Πάγκαλος, ως υπερήφανος κοσμοπολίτης, αξιολογεί, όπως φαίνεται, ως "αμόρφωτους" εκείνους που δεν γνωρίζουν την El Mundo, την El Pais, τη La Vanquardia ή την Marca που γράφει για τον Μέσι και, παρεπιμπτόντως, για τους ...Ίβηρες Μπέους- εάν υπάρχουν τέτοιοι σε σοβαρές χώρες. Για όσους, βεβαίως, γνωρίζουν και την El Mundo, και τη Le Monde και τα παρισινά βουλεβάρτα, και το "Chez Le Procope", ή το " Le Boeuf sur le toit", ή το "La Coupole", ο κ. Πάγκαλος τρέφει εκτίμηση, επαρκή για να δεχθεί κάποια ψήγματα (γαλατικής) κριτικής. Εκείνο, ωστόσο, που προσωπικά δεν κατανοώ, είναι όσους εγκαλούν τον Γιώργο Παπανδρέου (καλή ώρα ο Τσίπρας, ή ο Μίμης Ανδρουλάκης) επειδή συνεχίζει να κρατά τον Πάγκαλο στην κυβέρνηση. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι άλλο; Ο Πάγκαλος έχει επιβάλλει προ πολλού τους όρους της δημόσιας παρουσίας του. Και στα δυσμάς του πολιτικού του βίου δεν πρόκειται να μετακινηθεί ούτε εκατοστό. Όπως -ακόμα κι αν δεν είσαι κοσμπολίτης- δεν παραγγέλνεις "πίτα με σουβλάκι και μπόλικο τζατζίκι" στο roof garden του Πομπιντού΄(εάν το θέλεις πολύ, πάς μέχρι το Καρτιέ Λατέν), έτσι δεν περιμένεις από τον Πάγκαλο να λέει τις συνήθεις κοινοτυπίες. Ακόμα κι αν χρειαστεί να βγάλει ο ίιος τα τάνκς στους δρόμους! Για τον Παπανδρέου (εάν υποθέσουμε ότι, όντως, εκνευρίζεται με όσα λέει ο αντιπρόεδρός του- πράγμα για το οποίο διατηρώ αμφιβολίες), ισχύει το γνωστό της διαφήμισης: "Το' ξερες; Το' παιξες;" Κι αν "το' παιξες", τώρα τι διαμαρτύρεσαι;.
Αναρτήσεις
