Η αρχηγική παρέμβαση Λοβέρδου, εκτός από το να περισώσει τη Κυβέρνηση και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό από τη δίνη της αποκάλυψης για την προσυμφωνημένη προσφυγή στο ΔΝΤ, κατάφερε και κάτι επιπρόσθετο (και μάλλον στοχευμένα). Στην εσωτερική, αγαπητή και προσφιλή παραπολιτική σφαίρα (που δεν περιορίζεται ακόμη και τώρα που η χώρα γκρεμίζεται από το χρόνιο τέλμα στο οποίο βρισκόταν), η ξαφνική εμφάνιση του δελφίνου Λοβέρδου καταδεικνύει και την αδικαιολόγητη απειρία των έτερων διαδόχων. Τόσο ο κ. Βενιζέλος, όσο και η κ. Διαμαντοπούλου, θα έπρεπε χρόνια τώρα να είχαν προετοιμαστεί για τη στιγμή που θα ξανακληθούν να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στο πασοκοκόμμα και να μην πιάνονται εξαπίνης μετά από απρόσμενες παρεμβάσεις και διακηρύξεις -σε μορφή μανιφέστο- των κύριων εσωτερικών αντιπάλων τους. Βασικά, θα έπρεπε να...ορίζουν οι ίδιοι τη σημαντική χρονική στιγμή που θα καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις και να μην έπονται αυτής. Αυτή, λοιπόν, την ευκαιρία για άλλη μια φορά την έχασαν ανεπιστρεπτί.
Από τη μια, η κ. Διαμαντοπούλου όσο κι αν προσπαθήσει σε μέλλοντες στιγμές, είναι βέβαιο ότι στην μεταπαπανδρεϊκή εποχή δύσκολα θα έχει αρχηγική τύχη, καθώς δεν φέρεται να είναι η διάδοχος του Σημιτικού Εκσυγχρονισμού (προηγούνται τόσο ο κ. Βενιζέλος, όσο και και ο κ. Λοβέρδος στο ονομαστικό αυτό δαχτυλίδι). Η στάση της, δε, στην εμφύλια διαμάχη Παπανδρέου-Βενιζέλου, της χάρισε περισσότερες αντιπάθειες παρά φιλικές συμμαχίες στο ΠΑΣΟΚ (=με το καλό μνημονικό). Όσο κι αν κάποιοι στενοί συνεργάτες της προσπαθούν να την πείσουν καθόλη τη διάρκεια της παροντικής υπουργικής της θητείας ότι θα είναι η αυριανή ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, τα ως τώρα δεδομένα δεν προδηλώνουν σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο. Έχει κερδίσει σίγουρα έναν εσωκομματικό (αλλά και ευρύτερο ίσως) σεβασμό για τις πολιτικές της ικανότητες και για το επίπεδο εκείνο της παραγωγικότητάς της, αλλά τίποτα παραπάνω. Κανείς δεν μοιάζει, από τους εναπομείναντες εκσυγχρονιστές (βλ. Φλωρίδης, Αλευράς, Καρτάλης και λοιποί), διατεθειμένος να τη στηρίξει σε μια ενδεχόμενη υποψηφιότητά της και σίγουρα τα ερείσματά της στο Παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι λιγοστά.
Από την άλλη, ο κ. Βενιζέλος μοιάζει να μην διδάχθηκε ορθά από τις πρότερες στιγμές του πολιτικού βίου του και φαντάζει γραφικά ετεροχρονισμένος. Τότε, μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2007, βιάστηκε να δηλώσει "παρόν". Σήμερα, άργησε μια μέρα να επικοινωνήσει τις θέσεις του και τις αντιρρήσεις του για την ρότα της κυβέρνησης και συνακόλουθα της χώρας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προσπαθεί άτεχνα να περισώσει την ακόμη μία προσωπική απώλεια του πολιτικού momentum. Ποτέ άλλοτε ο υπουργός Άμυνας δεν εξέδωσε ανακοινώσεις για το τί είπε -και μάλιστα με αρχηγικό στόμφο- εντός του υπουργικού συμβουλίου. Το έκανε απόψε. Μόνο που για άλλη μια φορά ήταν δεύτερος...
Αναρτήσεις
