Σόρος-Παπανδρέου: από την αναδιάρθρωση χρέους στη δημόσια περιουσία!

Ο ρόλος του Σόρος στα παγκόσμια κερδοσκοπικά παιχνίδια είναι γνωστός. Όλοι γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο αποκομίζει υπερκέρδη, «ποντάροντας» σε νομισματικές και γενικότερα οικονομικές εξελίξεις τις οποίες ως άλλη Κασσάνδρα έχει εγκαίρως προβλέψει. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ως εξαιρετική διορατική ικανότητα, αν δεν συνδυαζόταν με σειρά κινήσεων και δηλώσεων από τον ίδιο και άλλους έγκριτους διαύλους, που ουσιαστικά δημιουργούν τις συνθήκες, πρακτικές και ψυχολογικές, για την επιβεβαίωση της  αρχικής προφητείας. Με αυτά τα δεδομένα, η πρόσφατη συνάντηση του με τον πρωθυπουργό, χωρίς μάλιστα να ανακοινωθεί το ακριβές αντικείμενο της συζήτησης, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί μια ακόμα στρατηγική κίνηση που έχει σχέση με την εξέλιξη του Ελληνικού χρέους και τις προοπτικές αξιοποίησης της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.

Στις περιορισμένες δηλώσεις του, ως άλλος κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης των ΗΠΑ, μας καθησύχασε για τη στήριξη της υπερδύναμης στη διαχείριση του χρέους μας (ο φόβος ενός ντόμινο που θα αγγίξει και την άλλη μεριά του Ατλαντικού είναι ισχυρός!), ενώ ταυτόχρονα μας ενημέρωσε για το ενδιαφέρον του για το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης κρατικών ακινήτων. Βέβαια δεν μας σχολίασε τις δικές του τοποθετήσεις για την αναδιοργάνωση του Ελληνικού χρέους, τόσο σε επίπεδο δηλώσεων, όσο και σε επίπεδο επενδύσεων σε ασφάλιστρα κινδύνου!

Επειδή η κυβέρνηση Παπανδρέου δείχνει μια ιδιάζουσα ροπή προς τις «μυστικές» συνομιλίες (Ελληνοτουρκικά, Στρος-Καν) δεν μπορεί παρά να γεννά εύλογες απορίες, η εσπευσμένη συνάντηση με τον κ. Σόρος. Τη στιγμή μάλιστα που το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας και η διαχείριση της ακίνητης περιουσίας βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα των διαδικασιών καταγραφής και αποτίμησης μέσω της αναζήτησης πληθώρας ειδικών συμβούλων!

Το ζήτημα που προκύπτει είναι πολύ συγκεκριμένο. Το άτομο που κινεί σημαντικά νήματα στις χρηματοοικονομικές αγορές, τι ρόλο μπορεί να αναλάβει στην εξέλιξη των μελλοντικών διαπραγματεύσεων με τους ιδιώτες επενδυτές, για κάποιου είδους αναδιάρθρωση του χρέους (έστω και ανταλλαγής υπαρχόντων ομολόγων με νέα μεγαλύτερης διάρκειας); Και το κυριότερο ερώτημα είναι με ποιο τίμημα;

Θα είναι άραγε η μετατροπή των κρατικών μονοπωλίων σε ιδιωτικά, κάτω από συνθήκες ειδικού προστατευτισμού; Θα είναι η επένδυση σε κρατικά ακίνητα με αποικιοκρατικούς όρους αποτίμησης και χρήσης; Ή μήπως ως λάτρης των χρηματοοικονομικών "παιγνίων" θα αναμένει την υποτιμημένη, με βάση τις μελλοντικές υπεραξίες, μετοχοποίηση δημόσιας περιουσίας, ώστε να επιδοθεί στο προσφιλές "άθλημα" της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας;