Εγώ όμως σήμερα δεν θα σας «μιλήσω» για την Ελένη Σκούρα, την πρώτη Ελληνίδα Βουλευτή, ή τη Μαρί Κιουρί την πρώτη γυναίκα νομπελίστα, ούτε και για την Ιωάννα Στεφανοπούλου την πρώτη ελληνίδα φοιτήτρια.
Πρωτιές και κάστρα ακόμα και σήμερα κατακτώνται από τις γυναίκες, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν μας χαρίστηκε, όλα πρέπει να τα κερδίσουμε με αγώνες και με κόπο.
Σήμερα επέλεξα να σας μιλήσω για μια γυναίκα που πραγματικά θαυμάζω και δεν έχει καμία πρωτιά στο βιογραφικό της. Είναι μια απλή γυναίκα χωρίς ψιμύθια και φτιασίδια,αν κοιτάξετε δίπλα σας μπορεί να είναι η αδερφή σας, η κόρη ή η φίλη σας.
Θα σας μιλήσω για μια γυναίκα που η χαρά και ορισμός της ζωής της, όπως έλεγε, ήταν να κάνει μια ευτυχισμένη οικογένεια… και την έκανε, από μικρή αφοσιώθηκε στα παιδιά, στο σπίτι και τον άντρα της.
Οι μέρες όμως ήταν γκρίζες όταν αυτός ήταν εκεί, ο ήλιος ξανάβγαινε μόνο όταν αυτός έφευγε και η μόνη τους συζήτηση ήταν :«σε παρακαλώ όχι ξανά μη… μη φωνάζεις γιατί κοιμούνται τα παιδιά». Το όμορφο κοριτσίστικο πρόσωπο της είχε γεράσει στην σιωπή! Και ενώ ο καιρός περνούσε και η θλίψη μεγάλωνε, μια μέρα πήρε την μεγάλη απόφαση, μάζεψε τη δύναμη της και έγινε ολόκληρη φωτιά, για να κάψει τις ατσάλινες γροθιές του και να τον εμποδίσει να βλάπτει πια, αυτούς που τον αγαπούν.
Έφυγε τρέχοντας από το σπίτι και το μόνο που πήρε μαζί της ήταν τα παιδιά της. Μόνη της πια έσφιξε τα δόντια και τις γροθιές της για να αντιμετωπίσει τη ζωή. Βρήκε δουλειά, μα έτσι ευάλωτη όπως ήταν, της επέβαλαν ωράριο σκληρό, χωρίς ασφάλιση, με αμοιβή βασική, αυτή όμως έκανε υπομονή.
Ξαναπήγε σχολείο, γιατί ήξερε πως μόνο αν βελτίωνε τον εαυτό της θα διασφάλιζε καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της. Η ζωή της κυλούσε με πολλές ώρες δουλειάς το πρωί, σχολείο το βράδυ, φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού της και όταν κάποια στιγμή αργά τη νύχτα αποκαμωμένη, έβλεπε τα αγγελούδια της να κοιμούνται ήσυχα, χαμογελούσε και ψιθύριζε στον εαυτό της …άξιζε.
Η γυναίκα αυτή, η δική μου ηρωίδα, σήμερα έχει καταφέρει να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα, έχει φτιάξει την δική της πετυχημένη επιχείρηση και ζει με τα παιδιά της ευτυχισμένη.
Η γυναίκα αυτή είναι γύρω μας, είναι δίπλα μας είναι κάποια από εμάς, γιατί σίγουρα όλες οι γυναίκες αναγνωρίζουν , κάποια στοιχειά της ζωής τους στην παραπάνω ιστορία.
Σήμερα λοιπόν πολλοί θα μιλήσουν με γλαφυρότητα για ισοτιμία, για ισότητα για κατακτήσεις και για την θέση της Ελληνίδας! Ας μη κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλο μας, μόλις πρόσφατα αρχίσαμε να ψιθυρίζουμε για την ενδοοικογενειακή βία, χρειάστηκε η ποσόστωση για την συμμετοχή περισσότερων γυναικών στα ψηφοδέλτια, ακόμα και το μνημόνιο πλήττει περισσότερο τις γυναίκες, αφού τις κάνει ευάλωτες στην ανεργία, στις απολύσεις, στην ανασφάλιστη και μαύρη εργασία. Για ποια ισοτιμία μιλάμε λοιπόν ; Για ποιες κατακτήσεις;
Φυσικά για όλη αυτή την κατάσταση δεν είναι υπεύθυνος μόνο ένας «φαλλοκράτης» νομοθέτης. Την ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων, δεν θα τη φέρουν οι νόμοι, αλλά θα την κατακτήσουμε όλοι μαζί. Οι γυναίκες, διεκδικώντας και κυνηγώντας, συνεχώς τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας, αλλά πάντα με συνοδοιπόρους μας, τους άντρες.
Η ισοτιμία θα έρθει όταν ο συνάδελφος, θα σέβεται την συνάδελφο του και θα της αναγνωρίζει τους κόπους και τις επιτυχίες της. Όταν ο σύζυγος θα πάψει να θεωρεί πως η μοναδική του εργασία, είναι η πρωινή και θα αρχίσει να βοηθά τη σύζυγο του στις δουλειές του σπιτιού. Όταν ο γιός θα λέει ευχαριστώ, με ένα γλυκό φιλί στην μητέρα του. Όταν ο πατέρας θα σέβεται τις ανάγκες και τις επιθυμίες της κόρης του.
Αυτό που ταιριάζει και αξίζει στην σύγχρονη Ελληνίδα, η οποία καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους, είναι να πρωταγωνιστεί στη ζωή, αλλά και στην εργασία της, να μετέχει ενεργά στα κοινά, στην πολιτική και να έχει πιο δυνατή φωνή στο δημόσιο βίο.
Και αυτό που της χρειάζεται είναι ένα φιλί, μια αγκαλιά και ένα ευχαριστώ που είναι εκεί!
πηγη: http://greek-publius.blogspot.com/2011/03/blog-post.html
Αναρτήσεις
