ψεύτης κύκνος ...

Ενας καλός σύντροφος, φίλος και συνάδελφος, ο Ηλίας Ματθαίος -ο καλός μας Λιάκος- έφυγε απ' αυτόν τον κόσμο. Πρόωρα. Στα 53 του χρόνια η μεγάλη του καρδιά τον πρόδωσε.

Ο Λιάκος εργαζόταν στο «Εθνος». Ηταν από τους άγνωστους ήρωες των εργατών του Τύπου. Από τους μαχητές της ουσιώδους δημοσιογραφίας, φιλόπονος, γνώστης, πολύτιμος.

Γνωριστήκαμε στις αρχές του '80, εκεί στην πρώτη μας νιότη, στον «Οδηγητή» κι ύστερα θητεύσαμε

μαζί για μια δεκαετία στον «Ριζοσπάστη». Ο Λιάκος διαρκώς γελαστός -τον φωνάζαμε «Λαϊκό» διότι ήξερε τα πάντα για το λαϊκό τραγούδι- ξεχωριστός μέσα στην παρέα, πρώτος στα δύσκολα, συμπότης στα γλέντια, με ωραία ελληνικά, μελίρρυτος, πράος και καλόγνωμος, αλλά συνάμα βαθύς, φιλέρευνος, φιλίστωρ, μεγάλωνε και η ψυχή του ομόρφαινε. Ενα διαμάντι. Τώρα ο Ηλίας επιστρέφει στη Λάκαινα μάνα γη, αλλά στην καρδιά των φίλων του, των συντρόφων του στο ΚΚΕ και τον ΣΥΝ κι όσων τον γνώρισαν θα μείνει η μνήμη του -το παιδιάστικο χαμόγελό του- φυλαχτό για το ωραίο και το καλό.

Ενα «γελαστό παιδί» που θα μας κλείνει πάντα το μάτι, για έναν χορό, για τις ιδέες μας, για το δίκαιο και το σωστό, για μια βραδιά με φεγγάρι και καπνό, όπου οι βίοι μας θα διασκεδάζουν αραχτοί με τα όνειρά μας. Και τις σκιές τους...
Η κρίση των Υμίων κράτησε λίγες ώρες και δημιούργησε τα γνωστά αποτελέσματα - τις
«γκρίζες ζώνες»· για τις οποίες ο τότε πρωθυπουργός της Ρωμανίας Πιπίνος ο Μικρός -κατά κόσμον Σημίτης- δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς.
Προσέτι η κρίση στις Υμιες εδραίωσε το σύμπλεγμα ανωτερότητας στην τουρκική εξωτερική πολιτική ενισχύοντας έτσι την επιθετικότητα και τις παράνομες διεκδικήσεις της γείτονος, ενώ ταυτοχρόνως μονιμοποίησε την αιχμαλωσία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη στρατηγική του «κατευνασμού»,
η οποία οδήγησε ασφαλώς έκτοτε σε νέες κρίσεις και εν τέλει θα οδηγήσει σε σύγκρουση. Πολεμική.
*****
Αλλά, αν η κρίση των Υμίων δημιούργησε μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα βαρύτατα τετελεσμένα
η διαρκής κρίση της μη ανακήρυξης ΑΟΖ δημιουργεί πραγματικές συνθήκες υποτέλειας και υποταγής! Ή σύρραξης! - μάλιστα μεγάλης κλίμακας, με μακρόχρονες περιπλοκές «παλαιστινιακού τύπου».
Ηδη η Ελλάδα ασφυκτιά δυτικώς του 25ου Μεσημβρινού, παρενοχλείται ως προς την κυριαρχία της σε νησίδες από τη Σαμοθράκη έως τη Γαύδο, προσβάλλεται η ακεραιότητά της στο Καστελόριζο, διασύρεται το αυτεξούσιό της στη Θράκη, κουρελιάζεται η αξιοπρέπειά της απ' τις «αβλαβείς διελεύσεις» τουρκικών πολεμικών πλοίων (μόνον ώς τη λίμνη των Ιωαννίνων δεν έχουν φθάσει να κάνουν επίδειξη σημαίας οι νεοοθωμανοί) και καταπονείται -όταν δεν αιμορραγεί- προκειμένου να υπερασπίζεται τον εναέριο χώρο της.
Οσον η όποια ελληνική κυβέρνηση θα αναβάλλει -εθισμένη στην ψοφοδεή πολιτική της- την ανακήρυξη της ΑΟΖ, τόσον το ευρύτερον σύνολο των απωλειών στα ζωτικά συμφέροντα της χώρας θα διευρύνεται, τόσον ο, εν τέλει, πόλεμος θα έρχεται πιο κοντά.
Λένε ορισμένοι ότι εν καιρώ οικονομικής κρίσης δεν είναι καλή η συγκυρία για να δηλώσει η Ελλάδα την υπόστασή της και να διεκδικήσει την ύπαρξή της. Υποθέτω ότι το ίδιο θα λέει κι ο Νταβούτογλου. Κι αναλόγως πράττει.
Ομως, η ανακήρυξη της ΑΟΖ θα μπορούσε να αντιστρέψει τη φορά (ήδη απ' το 1974) των πραγμάτων στα ελληνοτουρκικά, να αποκαταστήσει το status quo των Συνθηκών και να διασφαλίσει την ειρήνη - όσον τούτο είναι δυνατόν μεταξύ καπιταλιστικών αρπακτικών κρατών και των υπερπόντιων επικυριάρχων τους.
Θα μου πείτε: ΑΟΖ ο Γιωργάκης;!
Μεγάλο το δίκιο σας...