Είναι ακόμα όμως μια μέρα που θερίζουμε όσα ξεχάσαμε ότι σπείραμε 30 χρόνια τώρα…
Ακόμα μια μέρα απεργίας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ακόμα μια μέρα ταλαιπωρίας για χιλιάδες μη προνομιούχους εργαζόμενους. Είναι ακόμα όμως μια μέρα που θερίζουμε όσα ξεχάσαμε ότι σπείραμε 30 χρόνια τώρα…
Βολεμένοι στις μαξιλάρες του κρατισμού κοιμόμασταν τον ύπνο του «δικαίου» και ονειρευόμασταν λαγούς με πετραχήλια σαν αυτούς που μας έταζαν όσοι μας χάιδευαν με γλυκόλογα το αυτί…
Και μετά λήθη. Ποιος θυμάται; Ποιός νοιάζεται για να θυμηθεί; Ποιος θυμάται τα πρώτα επεισόδια του έργου; Έχει ξεχαστεί το επεισόδιο που παίχτηκε το 1992 όταν οι «Σταμουλοκολλάδες» έκαιγαν την Αθήνα για να παραμείνουν υπό
κρατική και συνδικαλιστική κατοχή οι ελλειμματικές αστικές συγκοινωνίες.
Για να μπορούν οι πολιτικοί να τάζουν τους λαγούς με τα πετραχήλια. Για να αυξάνεται η εκλογική πελατεία, για να μπορεί να επιβιώνει το κομματικό κράτος. Το ανεχτήκαμε..Το ξεχάσαμε..
Σήμερα 19 χρόνια μετά, εκτός από το γεγονός ότι πληρώνουμε τη διαδρομή Παγκράτι –Κολιάτσου σχεδον 3 ευρώ, πληρώνουμε και την ανοχή μας στον λαϊκισμό και τον κρατισμό που ζευγάρωσαν με την πολιτική ζωή της χώρας και γέννησαν την ανομία ,τον ετσιθελισμό και τον ωχαδερφισμό.
Πληρώνουμε τον λογαριασμό στο περιβόητο τραπέζωμα που «τα φάγαμε μαζί». Πληρώνουμε ακριβά το δίκαιο του «τσαμπουκά».
Ο μάγκας ξέρει ότι δεν πληρώνει. Μπορεί να εκβιάσει τους πολιτικούς, να απειλήσει την κοινωνία αλλά στο τέλος θα είναι ο κερδισμένος..Όλοι οι άλλοι θα πληρώσουν το μάρμαρο εκτός από τον «καμπόυ» που έχει το προνόμια να παρκάρει όποτε του καπνίσει την «τρενάρα» και τη «λεωφοριάρα» που του χάρισε ο μπάρμπας του από την Κορώνη.
Βαρεθήκαμε πια… Μας κουράζει και μας εξοργίζει πια αυτό το sequel του «κοινωνία υπό ομηρία» μα πάνω από όλα μας εξουθενώνει η λήθη που πνίγει την πραγματικότητα, που παραλύει την κοινωνία, που συνθλίβει τη μνήμη και τα λάθη του παρελθόντος.
Αν θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι είναι να μπορούμε να θυμόμαστε για να διορθώνουμε τα λάθη. Σήμερα ας κρατήσουμε καλά φυλαγμένα μέσα μας όλα αυτά που ζούμε για να έχουμε όλοι σε αυτή τη χώρα ένα καλύτερο αύριο…
Βολεμένοι στις μαξιλάρες του κρατισμού κοιμόμασταν τον ύπνο του «δικαίου» και ονειρευόμασταν λαγούς με πετραχήλια σαν αυτούς που μας έταζαν όσοι μας χάιδευαν με γλυκόλογα το αυτί…
Και μετά λήθη. Ποιος θυμάται; Ποιός νοιάζεται για να θυμηθεί; Ποιος θυμάται τα πρώτα επεισόδια του έργου; Έχει ξεχαστεί το επεισόδιο που παίχτηκε το 1992 όταν οι «Σταμουλοκολλάδες» έκαιγαν την Αθήνα για να παραμείνουν υπό
κρατική και συνδικαλιστική κατοχή οι ελλειμματικές αστικές συγκοινωνίες.
Για να μπορούν οι πολιτικοί να τάζουν τους λαγούς με τα πετραχήλια. Για να αυξάνεται η εκλογική πελατεία, για να μπορεί να επιβιώνει το κομματικό κράτος. Το ανεχτήκαμε..Το ξεχάσαμε..
Σήμερα 19 χρόνια μετά, εκτός από το γεγονός ότι πληρώνουμε τη διαδρομή Παγκράτι –Κολιάτσου σχεδον 3 ευρώ, πληρώνουμε και την ανοχή μας στον λαϊκισμό και τον κρατισμό που ζευγάρωσαν με την πολιτική ζωή της χώρας και γέννησαν την ανομία ,τον ετσιθελισμό και τον ωχαδερφισμό.
Πληρώνουμε τον λογαριασμό στο περιβόητο τραπέζωμα που «τα φάγαμε μαζί». Πληρώνουμε ακριβά το δίκαιο του «τσαμπουκά».
Ο μάγκας ξέρει ότι δεν πληρώνει. Μπορεί να εκβιάσει τους πολιτικούς, να απειλήσει την κοινωνία αλλά στο τέλος θα είναι ο κερδισμένος..Όλοι οι άλλοι θα πληρώσουν το μάρμαρο εκτός από τον «καμπόυ» που έχει το προνόμια να παρκάρει όποτε του καπνίσει την «τρενάρα» και τη «λεωφοριάρα» που του χάρισε ο μπάρμπας του από την Κορώνη.
Βαρεθήκαμε πια… Μας κουράζει και μας εξοργίζει πια αυτό το sequel του «κοινωνία υπό ομηρία» μα πάνω από όλα μας εξουθενώνει η λήθη που πνίγει την πραγματικότητα, που παραλύει την κοινωνία, που συνθλίβει τη μνήμη και τα λάθη του παρελθόντος.
Αν θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι είναι να μπορούμε να θυμόμαστε για να διορθώνουμε τα λάθη. Σήμερα ας κρατήσουμε καλά φυλαγμένα μέσα μας όλα αυτά που ζούμε για να έχουμε όλοι σε αυτή τη χώρα ένα καλύτερο αύριο…
Αναρτήσεις
