Το αιχμηρό κείμενο του Γιάννη Πρετεντέρη για τον Φαήλο Κρανιδιώτη!

Το κείμενο που δημοσίευσε σήμερα ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης στα "ΝΕΑ", αναφορικά με τις απόψεις που εξέφρασε ο δικηγόρος Φαήλος Κρανιδιώτης για τα περι "ντιντίδων" στη ΝΔ: 

[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ] Το αυγό του φιδιού

του Ι.Κ Πρετεντέρη

ΑΥΤΗ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ περί «ντιντήδων» που ξέσπασε στη Ν.Δ. έχει ασφαλώς την πλάκα της. Αλλά δεν έχει µόνο πλάκα. Πίσω από τη γελοιότητα και τη γραφικότητα που αναδεικνύει, υποκρύπτονται επικίνδυνες αντιλήψεις.
Διότι τό πραγµατικό ενδιαφέρον της συζήτησης δεν βρίσκεται σε όσα λένε οι «ντιντηδοµάχοι», ούτε σε εκείνα που επιδιώκουν, αλλά σε όσα υπονοούν και, κυρίως, σε όσα προδίδουν εκείνα που υπονοούν.

τι ΜΑΣ λένέ, λοιπόν; Οτι η πολιτική δεν πρέπει να γίνεται από διάφορους «ντιντήδες» µε «αδελφίστικα κόλπα» που απευθύνονται σε έναν ανύπαρκτο «µεσαίο χώρο». Μάλιστα! Πράγµα που σηµαίνει ότι η πολιτική πρέπει να ασκείται από κάτι άντρακλες ίσαµε εκεί πάνω, µε αντρίκειες µεθόδους, και να αποτελεί µια αντρίκεια σύγκρουση µεταξύ ακραίων απόψεων.
Πόλυ ΛΥΠΑΜΑΙ αλλά είναι ακριβώς αυτά που έλεγε ο Μουσολίνι, τη δεκαετία του ‘20. Οταν οι άντρακλες που έσωζαν την Ιταλία φορούσαν µαύρα πουκάµισα, περιέφεραν φωνακλάδικα τον ανδρισµό τους στους δρόµους και πλάκωναν αντρίκεια στο ξύλο όποιο αδύναµο ανθρωπάκι δεν συµφωνούσε µε τις απόψεις τους ή τύχαινε απλώς να βρεθεί µπροστά τους. Πριν ΚΑΤΙ άλλοι άντρακλες, µε φαιά πουκάµισα αυτήν τη φορά, αρχίσουν να παρελαύνουν τον ανδρισµό τους στη Νυρεµβέργη κατεδαφίζοντας τη «θηλυπρεπή» και «µαλθακή» Δηµοκρατία της Βαϊµάρης – την οποία προφανώς υπηρετούσαν κάποιοι «ντιντήδες» της εποχής. όμόλόγώ ότι δεν πίστευα πως εξακολουθούν να επιβιώνουν στη σηµερινή Ελλάδα τέτοιες αντιλήψεις. Ούτε ότι τέτοιες αντιλήψεις µπορούν να διατυπώνονται έστω και υπαινικτικά στις παρυφές ενός µεγάλου κοινοβουλευτικού κόµµατος.
ΈΚΑΝΑ ΛΑΘΌΣ! Διότι για άλλη µία φορά αποδεικνύεται πως, όπως τότε έτσι και τώρα, τον εθνικισµό από τον φασισµό δεν τον χωρίζει παρά ένα βήµα. Και ότι τόσο ο εθνικισµός όσο και ο φασισµός εισβάλλουν πάντα µέσα από ένα µοντέλο βίαιης και κτηνώδους ανδροπρέπειας στο όνοµα ενός επιδειξιοµανούς δυναµισµού.
Mε ΑΛΛΑ λόγια και για όσους δεν το κατάλαβαν, ο πραγµατικός αντίλογος στους «ντιντήδες» µε τα «αδελφίστικα κόλπα» της πολιτικής είναι τα Τάγµατα Εφόδου.
Oι ΑΠΌΨΈΙΣ αυτές, βεβαίως, δεν είναι µόνο ακραίες. Είναι και περιθωριακές. Δεν πιστεύω ότι έχουν απήχηση ούτε καν στον πολιτικό χώρο µέσα στον οποίο εκφράστηκαν. Υποθέτω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών και των οπαδών της Ν.Δ. αντιλαµβάνεται τη βαθιά ανοησία τους και τις παίρνει στο ψιλό. Αυτό, όμώσ, δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες. Διότι σε µια περίοδο έντονης οικονοµικής αναταραχής και βαθιάς κοινωνικής ανασφάλειας, σε ένα κλίµα ευρύτατης απαξίωσης της πολιτικής και του πολιτικού κόσµου, κανείς δεν δικαιούται να παίζει µε το «αυγό του φιδιού». Και για καµία σκοπιµότητα.