Προσφάτως, λοιπόν, σε εκδήλωση στο Ζάγκρεμπ, ο κ. Ζίζεκ, εκθειάζοντας το παγκοσμίου εμβελείας πνεύμα του Έλληνος αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, δήλωσε ότι όποιοι Νεοέλληνες στις προσεχείς εκλογές δεν ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πάρουν την άγουσα για τα γκουλάγκ. Χασκογελώντας, ο κ. Αλέξης Τσίπρας έδειξε να συμφωνεί με την τοποθέτηση αυτή.
Τοποθέτηση η οποία στην χώρα μας προκάλεσε τις οργισμένες αντιδράσεις ορισμένων διανοούμενων της δημοκρατικής αριστεράς, αυτής δηλαδή που πολιτικά εκπροσωπείται από την ΔΗΜΑΡ. Ομοφώνως, οι αρθρογράφοι και μπλογκίστες καταλόγισαν έλλειψη σεβασμού του «φιλοσόφου» κ. Ζίζεκ στα εκατομμύρια θύματα των κομμουνιστικών γκουλάγκ και καυτηρίασαν
την σιωπή και τα χαχανητά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο φαινόμενο αυτό. Κάποιοι, μάλιστα, εξέφρασαν και την έκπληξή τους που οι κ.κ. Ζίζεκ-Τσίπρας απετόλμησαν παρόμοιους παραλληλισμούς.
Από το υπόλοιπο δημοκρατικό και φιλελεύθερο πολιτικό φάσμα της χώρας μας το γεγονός παρέμεινε ασχολίαστο –ίσως διότι ...δεν εκρίθη αρκούντως σοβαρό. Είναι, όμως. Και θα εξηγήσουμε γιατί.
Ο κ.Ζίζεκ, που δηλώνει μαρξιστής φιλόσοφος και θεωρεί ότι «επείγει η επαναφορά της μαρξιστικής αντιλήψεως για την ιστορία και το κοινωνικο-οικονομικό γίγνεσθαι στην Ευρώπη», γνωρίζει πολύ καλά τί λέει και τί επιδιώκει. Συνεπώς, αυτά που είπε ενώπιον του κ.Τσίπρα καθόλου δεν τού ξέφυγαν και σε καμμία περίπτωση δεν ήσαν ατυχή.
Από την πρώτη παράγραφο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου του 1848, ο Κάρολος Μαρξ είναι ξεκάθαρος. Η πάλη των τάξεων, υπογραμμίζει, είναι η κινητήριος δύναμις της ιστορίας, είναι αυτή που τής δίνει έννοια και περιεχόμενο. Η ιστορία κάθε κοινωνίας έως τις μέρες μας δεν υπήρξε παρά η ιστορία της ταξικής πάλης… Η κοινωνία, όλο και περισσότερο, είναι διαιρεμένη σε δύο μεγάλα στρατόπεδα, εχθρικά το ένα προς το άλλο, που συνθέτουν δύο τάξεις διαμετρικά αντίθετες: η αστική τάξη και το προλεταριάτο.
Αυτή την ταξική αντίληψη της ιστορίας, η οποία τροφοδοτείται από το μίσος, δηλαδή την πρώτη ύλη κάθε ολοκληρωτικής αντιλήψεως της ιστορίας, οι κ.κ. Ζίζεκ και Τσίπρας επικαλούνται συνεχώς και καλλιεργούν συστηματικά.
Ο Κ.Μαρξ πίστευε ότι, όχι μόνον η ιστορία πρέπει να έχει «έννοια», αλλά είναι ανάγκη να ακολουθεί και μία κατεύθυνση. Για τον Γερμανό φιλόσοφο, στο μοιραίο ρεύμα της ιστορίας τα γεγονότα είναι απαραίτητα και η ανθρώπινη φύσις είναι το συμπλήρωμά τους. «Ολόκληρη η ιστορία», έγραψε ο Κ.Μαρξ, «δεν είναι παρά ο μετασχηματισμός της ανθρώπινης φύσεως». Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποιος είναι, εφόσον δεν υπάρχει σταθερή ανθρώπινη φύση, αλλά υποτίθεται ότι γνωρίζει πού πηγαίνει, αφού εγγράφεται σε μια ιστορία που έχει υποχρεωτική κατεύθυνση. Κάποιος ή κάποιοι, όμως, μπορούν να παίζουν τον ρόλο του επιταχυντή σε αυτήν την κατά Μαρξ επαναστατική εποποιΐα, που έχει γραφτεί εκ των προτέρων. Ο Λένιν, ο Μάο, ο Πολ Ποτ, ο Κάστρο, ο Στάλιν, υπήρξαν τέτοιοι «επιταχυντές» της ιστορίας και προεξόφλησαν για τους λαούς την μετάβασή τους στα «τραγουδιστά αύριο».
Τα αποτελέσματα της «επιταχύνσεως» είναι γνωστά, αλλά ο κ.Ζίζεκ τα αποδίδει σε «παρερμηνείες» και «ιστορικά λάθη». Πιστεύει ακραδάντως, όμως, ότι ο νέος «επιταχυντής» της ευρωπαϊκής ιστορίας, πιθανότατα δε και της παγκόσμιας οικονομίας, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, θα γίνει ο μεγάλος «Οδηγός» της αντιμνημονιακής Ευρώπης –αυτής που θα κατατροπώσει Γερμανούς, τραπεζίτες, πολυεθνικές και λοιπούς εχθρούς του δρόμου προς τα «χαρούμενα αύριο». Τί το πιο φυσικό, λοιπόν, όλοι αυτοί που θα σταθούν εμπόδιο στην «πορεία προς το αύριο και την τραγουδιστή εποχή του», να πρέπει να εκτοπισθούν, ώστε η ιστορία και η νέα έννοιά της να ακολουθήσουν την προδιαγεγραμμένη κατεύθυνσή τους.
Πιστός στις μαρξιστικές αρχές του, ο κ. Σλαβόϊ Ζίζεκ δεν έκανε κανένα απολύτως λάθος. Η τοποθέτησή του ήταν απολύτως προσαρμοσμένη στην μαρξική λογική του κοινωνικού γίγνεσθαι, στο πλαίσιο του οποίου –κατά τους μεγάλους «τιμονιέρηδες» και όχι κατά Μαρξ– δεν υπάρχει θέση για τον «ταξικό εχθρό». Διότι αυτός ο τελευταίος θα συνωμοτεί πάντα υπέρ της ανατροπής του «ιστορικού δρόμου και της έννοιάς του».
Η αντίληψη αυτή είναι διάχυτη στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως σε ορισμένες συνιστώσες του. Γι αυτό, η τακτική του κόμματος δεν είναι η επίλυση προβλημάτων αλλά η ένταση των ήδη υπαρχόντων, μέσω της δημιουργίας μίσους και δήθεν μαζικών αντιπαραθέσεων. Πάμπολλα γεγονότα επιβεβαιώνουν του λόγου μας το ασφαλές.
Κάνουν λάθος, λοιπόν, όσοι πιστεύουν ότι η τοποθέτηση του κ.Ζίζεκ και το χαμόγελο του κ. Τσίπρα σε αυτήν ήσαν προϊόντα γλωσσικής εκτροπής και φιλοσοφικής άγνοιας. Ακριβώς περί του αντιθέτου πρόκειται. Αμφότεροι οι νέοι μεγάλοι «τιμονιέρηδες» γνωρίζουν πολύ καλά τί λένε και τί πράττουν. Και τους βολεύει απόλυτα οι άλλοι να πιστεύουν ότι πρόκειται για «ανοησίες»…
Αναρτήσεις
