Επί δεκαετίες παρατηρούσαμε την ύπαρξη ενός μοτίβου ανοχής (από τον πολιτικό κόσμο αλλα και μια μεγάλη μερίδα του λαού) της βίας όταν αυτή προερχόταν από συνιστώσες της αριστεράς ή ήταν άμεσο αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο αυτή οργανωνόταν και αντιδρούσε. Άλλωστε η βία διακυρήσσεται ως απαραίτητο μέσο για την ανατροπή και την επανάσταση στην ιδεολογία του ΚΚΕ, και εφαρμόστηκε έμπρακτα στο δικό μας εμφύλιο αλλά και σε όλες τις χώρες που μετατράπηκαν σε κομμουνιστικές (βλέπε Σταλινικά Γκουλαγκ, Τσαουσέσκου, Ερυθροί Χμερ, The Great Leap Forward από το Μαο Τσε Τουνγκ στην Κίνα, κτλ). Ωστόσο, ίσως θα έπρεπε να δούμε το θέμα του εμφυλίου μας με κάπως πιο ισορροπημένη ματιά, καθώς συνέβη σε μια περίοδο της ιστορίας που ο θάνατος 1000 ατόμων ήταν ένα πταίσμα μπροστά στις δεκάδες εκατομμυρίων νεκρών του Β' Παγκοσμίου, πολλοί από αυτούς που μάχονταν για να εγκαταστήσουν στη χώρα κομμουνισμό και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Σταλινικό προτεκτοράτο δεν μπορούσαν να γνωρίζουν για την αναντιστοιχία διακυρήξεων και πραγματικότητας στο Κομμουνιστικό μοντέλο, ούτε υπήρχε ιστορικό προηγούμενο όπως υπάρχει τώρα. Είχαν υποστεί διώξεις, εξορίες και περιορισμό των ελευθεριών τους από ένα κράτος που έκανε ότι θεωρούσε απαραίτητο για να αποτρέψει την μετατροπή της Ελλάδας σε κομμουνιστική χώρα, κάτι που θα σήμαινε υπαγωγή σε Σταλινικό ολοκληρωτισμό, και θα οδηγούσε την Ελλάδα στο μονοπάτι των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Αυτά τα αντανακλαστικά δικαιολόγησης της βίας όταν εξυπηρετεί την ιδεολογία, έγιναν ηπιότερα στη μεταπολίτευση, καθώς η Δημοκρατία γινόταν πιο ισχυρή, αλλά ποτέ δεν εξαφανίστηκαν. Η αριστερά, αποσκοπώντας σε πολιτικά οφέλη, ποτέ δεν φρόντισε να τραβήξει μια σαφή διαχωριστική γραμμή.
Ξεπρόβαλλε η 17 Νοέμβρη, η οποία αν και επισήμως καταδικαζόταν, ανεπισήμως απολάμβανε πολιτικής κάλυψης από της ενέργειες αρκετών στελεχών αριστερών κομμάτων. Οι βανδαλισμοί στο κέντρο της Αθήνας και στα Πανεπιστήμια έγιναν μέρος της καθημερινότητας μας, χωρίς ποτέ να τολμήσει η αστυνομία να πράξει το αυτονόητο. Η δολοφονία ενός 16χρονου από έναν αδίστακτο ψυχοπαθητικό αστυνομικό ο οποίος ενεργούσε κατά το διεστραμμένο του δοκούν, διαστρεβλώθηκε εσκεμμένα ωστε να θεωρηθεί δείγμα συντεταγμένων μεθόδων καταστολής από σύσσωμη της ΕΛ.ΑΣ, και μια φασιστική - αλλα δημοκρατικά εκλεγμένη- κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα : η Αθήνα να καίγεται για ένα ολόκληρο μήνα. Οι αμέτρητοι προπηλακισμοί αυτών που είχαν διαφορετική γνώμη από τους συνδικαλιστές και πήγαιναν για δουλειά σε περιόδους απεργίας, δεν καταδικάστηκαν ποτέ. Οι 3 υπαλληλοι της Marfin, 1 εκ των οποίων έγκυος, που κάηκαν ζωντανοί από μολότωφ δεν συγκίνησαν ιδιαίτερα, αλλα θεωρήθηκαν ως παράπλευρες απώλειες σε ενα λαικό αγώνα ή θύματα προβοκατόρων.
Αν και συνιστώσες της αριστεράς κατά τη μεταπολίτευση δεν είχαν το μονοπώλιο στην άσκηση βίας, είχαν το μονοπώλιο στην ανοχή της βίας που ασκούσαν στο όνομα της ιδεολογίας τους, σωματική και λεκτική. Γιατί είναι επίσης μια μορφή βίας, όταν αποκαλείται φασίστας οποιοσδήποτε διαφωνεί με τις απόψεις της αριστεράς. Με τον τρόπο αυτό, ο λαός αποδέχθηκε σταδιακά την αλλοίωση ενός βασικού δόγματος της δημοκρατίας : την καταδίκη της βίας, απ' όπου και αν προέρχεται.
Αυτό λοιπόν που προκαλεί εντύπωση στο σημερινό επεισόδιο Κασιδιάρη vs Κανέλλη-Δούρου, δεν είναι το ότι είδαμε να εκτοξεύονται ποτήρια με νερό και να πέφτουν σφαλιάρες. Το σκηνικό αυτό το έχουμε ζήσει αμέτρητες φορές. Αλλά δεν το έχουμε ζήσει ποτέ από έναν ακροδεξιό βουλευτή κατά 2 βουλευτών της Αριστεράς. Αυτό είναι το πρωτόγνωρο. Τα μέχρι πρότινος ακρο-δεξιά στελέχη του ΛΑΟΣ, οι οποίοι επάνω σε εθνικιστικό οίστρο φώναζαν με τα μισά ντεσιμπελ του Κασιδιάρη "σας παρακαλώ κυριά Κανέλλη, αφήστε με να μιλήσω!" φαντάζουν ως Άγγλοι ευγενείς που ζητούν το τσάι τους μπροστά στον Κασιδιάρη . Πρόκειται για άρση ενός μοτίβου που πάει δεκαετίες πίσω. Για πρώτη φορά γίνεται κατά μέτωπον επίθεση, πολιτικά, λεκτικά και σωματικά από έναν ακροδεξιό πολιτικό άνδρα κατά αριστερών, δημόσια, και χωρίς ίχνος μεταμέλειας ή συγγνώμης. Παρατηρώντας την Κανέλλη, βλέπει κανείς ότι ο λόγος που είχε συνηθίσει να αρθρώνει - καταγγελτικός, ακραίος, παρερμηνευτικός και εμμονικός- φαίνεται ανίσχυρος μπροστά στο λόγο του Κασιδιάρη. Η Κανέλλη συνήθιζε να επιδίδεται σε μάχη εντυπώσεων. Τώρα όμως τη χάνει, διότι ο Κασιδιάρης χρησιμοποιεί ακριβώς τα ίδια συστατικά με αυτήν, και δε διστάζει να γίνει πιο ακραίος. Οταν τον αποκαλεί "φασισταριό" της αντιτείνει "παλιοκουμμουνι". Αυτή είναι η πρώτη φορά που τη βλέπουμε ανίκανη να απαντήσει υψώνοντας τον τόνο.
Είναι βεβαιο ότι στο μέλλον θα δούμε αρκετά ακόμα παρόμοια επεισόδια, τα οποία αναμφισβήτητα δυναμώνουν τη Χρυσή Αυγή και ίσως και το ΚΚΕ. Όποιος νομίζει ότι με το να βγαίνουν στα ΜΜΕ μέλη του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου και να εξακοντίζουν κεραυνούς κατά του Κασιδιάρη τον αποδυναμώνουν, πλανώνται οικτρά. Γιατί οι ίδιοι ξεχνούν ότι μέχρι πρότινος τους κυνηγούσε ο λαός για να τους προπηλακίσει στους δρόμους έξω από το Σύνταγμα. Και αυτό που εκφράζει ο Κασιδιάρης με τις ενέργειές του, είναι το ότι, πραγματικά είναι ικανός να το κάνει αυτός. Ενσαρκώνει τον τιμωρό που έχει ανάγκη μια μερίδα του λαού.
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο Κασιδιάρης και η Χρυσή Αυγή, αλλά οι συνθήκες που τους επιτρεπουν να εκφράσουν μια μερίδα λαού, οι οποίοι νιώθουν ότι η δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα τους πρόδωσε. Όταν οι πολιτικοί δημιουργούν νόμους περι ευθύνης υπουργών που τους επιτρέπουν να κλέβουν εκατομμυρια και να παραγράφονται τα αδικήματα τους, ενώ ο λαός παλεύει για 500 ευρώ, είναι βέβαιο ότι η οργή και ο θυμός μιας μερίδας ατόμων θα στραφεί προς αυτούς που είναι έτοιμοι για να αποδώσουν τιμωρία με οποιονδήποτε τρόπο. Όταν μέσα στις πόλεις δημιουργούνται γκέτο μεταναστών και η εγκληματικότητα αυξάνει, το να αποκαλείς φασίστες αυτούς που επειδή φοβούνται να κυκλοφορήσουν στη γειτονιά τους διαμαρτύτονται κατά των μεταναστών, θα τους στρέψει προς τη χρυσή αυγή. Για να αντιμετωπίσεις τα άκρα, πρέπει να αντιμετωπίσεις τα αίτια που τα δημιούργησαν, όχι να τα κοντράρεις.
*Ο Α.Μ είναι ειδικευόμενος ιατρός (δεν θέλει ο ίδιος να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία του)
Αναρτήσεις
