Από τον Στρος - Καν στη σκληρή δραχμή, του Μπαμπη Παπαδημητριου

«Η επόμενη φάση της διαρθρωτικής μεταρρύθμισης είναι ακόμη πιο ζωτικής σημασίας. Δεν είναι εύκολο έργο. Θα χρειαστεί χρόνος για να εφαρμοστούν τα μέτρα και να καρποφορήσουν», σημείωσε ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος - Καν (ΝτΣΚ) στην Αθήνα. Χρειάζεται, κατά κανόνα, μεταφραστής για να καταλάβουμε, χωρίς παρανοήσεις, τη γλώσσα των τεχνοκρατών, ειδικά όταν γίνεται πολιτική. Η ευκαιρία να υπάρξει παρανόηση ή σύγχυση απέχει ελάχιστα από όποια αφετηρία και αν ξεκινά ο καθένας μας. Φαντασθείτε όμως την εικόνα που πήρε μαζί του ο άνθρωπος. Σίγουρα

εξήγησε γιατί και πώς διαλύθηκε η χώρα. Στη γωνία του Συντάγματος, το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ εκφωνούσε δεκεμβριανούς. Ο κ. Τσίπρας έκανε διαπρύσιες καταγγελίες αρνούμενος να... συρθεί στην αίθουσα της Γερουσίας. Είδε το ασύλληπτο, για ευρωπαϊκό κράτος, ο προϊστάμενος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε συνταγματικό ρόλο, τελευταία συνάντηση του Στρος - Καν, υπερηφάνως να αρνείται την προσφερόμενη βοήθεια, στο όνομα του πόνου που υφίσταται ο λαός. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει, ακόμη και μετά τις πρόσφατες εκλογές, κατανοήσει ότι το κόμμα του άφησε σύξυλη τη χώρα με μια χαίνουσα κρίση. «Εσείς μας καλέσατε», είπε χαρακτηριστικά ο διευθύνων του Ταμείου, για να συμπληρώσει ότι «είναι καλύτερα για εσάς να είμαστε εδώ, δίπλα σας, παρά να είμαστε στα γραφεία μας».

Σκεφτείτε επίσης ότι η Ευρώπη συζητεί να αναθέσει στον συγκεκριμένο διεθνή οργανισμό τον ίδιο ρόλο που έχει στην περίπτωσή μας. Κάθε διάσωση, που θα γίνει στο πλαίσιο του νέου Ευρωπαϊκού Ταμείου, θα γίνεται στα πρότυπα και με την άμεση εποπτεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δικαίως, απαντώντας στις παρατηρήσεις του εκπροσώπου της Ν. Δ., είπε: «Πιστεύω ότι το πρόγραμμα θα επιτύχει και θα ήταν καλό να αναρωτηθείτε σε πια πλευρά θα βρεθείτε όταν αυτό θα έχει συμβεί!».
Η επίσκεψη Στρος - Καν απέδειξε, κατά τη γνώμη μου, πόσο εύκολα δαπανούμε χρόνο επιδιώκοντας να κρατήσουμε όρθιο το παρελθόν που μας έφτασε εδώ που βρισκόμαστε («ήσασταν στην άκρη του γκρεμού ζητώντας απελπισμένα -εξωτερική- βοήθεια», υπενθύμισε), αντί να εργαζόμαστε για την οικοδόμηση ενός νέου προτύπου. Ακόμη και αυτή τη στιγμή, οι περισσότεροι πολιτικοί ασχολούνται με το χθες και όχι με όσα πρέπει να γίνουν από τη στιγμή που το ελληνικό Δημόσιο και οι ελληνικές τράπεζες θα γίνουν και πάλι αποδεκτά μέλη της διεθνούς κοινότητας.
Το κρίσιμο είναι να επισπεύσουμε όλες τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, να συμπληρώσουμε το δημόσιο ταμείο, να κόψουμε τις σπατάλες στις ΔΕΚΟ, να αλλάξουμε τα πάντα μέσα σε λίγους μήνες. Πρέπει, με κάθε θυσία, να προετοιμαστούμε για τη μεγάλη επιστροφή της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές. Η οποία έχει προγραμματιστεί για το 2012 και δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε μια μέρα!
Ο λόγος, απλός: μετά το πρώτο τρίμηνο του 2012, οι προβλεπόμενες δόσεις από το δάνειο των 110 δισ. περιορίζονται και δεν θα καλύπτουν όλες τις χρηματοδοτικές ανάγκες του κράτους. Πολύ απλά, αυτό σημαίνει πως όσα δεν θα μας προσφέρονται στο πλαίσιο της χρηματοδοτικής συμφωνίας που υποστηρίζεται με το Μνημόνιο, θα πρέπει να τα δανειστούμε απευθείας από τις τράπεζες, τα ασφαλιστικά Ταμεία, τους επενδυτικούς οίκους και όσους άλλους πιστωτές βρίσκουμε διατεθειμένους να μας εμπιστευθούν.
Και επειδή ο χρόνος περνάει ταχύτατα, ιδιαίτερα όταν συνυπολογίσουμε πόσος πολύς χρόνος χρειάζεται για να πραγματοποιηθούν όσα τώρα συζητούνται, θα πρέπει τις αμέσως επόμενες εβδομάδες να κάνουμε όσα δεν έγιναν όχι απλώς τα πολλά προηγούμενα χρόνια, αλλά κυρίως τα πολύ τελευταία χρόνια. Ο πραγματικός ορίζοντας δεν είναι το τέλος του 2013, αλλά το τέλος του 2011.
Με την έννοια αυτή, η προσαρμογή θα είναι βαρύτερη τους αμέσως επόμενους μήνες. Μέχρι στιγμής, την προσοχή μας τράβηξε η ανάγκη να κλείσει το τεράστιο κρατικό έλλειμμα. Τα πράγματα είναι όμως δυσκολότερα, ήδη, έξω από τον κρατικό τομέα. Εκεί, κάθε εβδομάδα, οι δουλειές χάνονται κατά χιλιάδες. Τα ποσά των ακάλυπτων επιταγών περιορίζονται επειδή απλούστατα ελάχιστοι σέρνουν την υπογραφή τους σε νέες «υποσχετικές». Επειτα από τόσους μήνες ύφεσης της οικονομίας, κάθε επόμενη εβδομάδα θα μας βυθίζει χειρότερα στη λάσπη της απραξίας. Η κόλαση είναι μπροστά μας.
Γι’ αυτό άλλωστε ολοένα και περισσότεροι με ολοένα και πιο συγκροτημένο λόγο, αλλά και με την ανάλογη πίεση, μιλούν για τα καλά που θα μας προσέφερε η επιστροφή στη δραχμή. Ο Στρος - Καν το θύμισε, λέγοντας ότι θα πρέπει να «παγώσουμε τις εσωτερικές αμοιβές» αφού δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το νόμισμα. Δεν είπε τίποτε περισσότερο, αφού κανείς βουλευτής δεν βρήκε το θάρρος να ρωτήσει αυτό που συζητείται στο καφενείο της Βουλής: «μήπως πρέπει να φύγουμε από το ευρώ;».
Εκτός από ένα μέρος της άκρας Αριστεράς, κανείς δεν δεσμεύεται με κάποια παρότρυνση εγκατάλειψης του ευρώ. Φοβούνται οι πολιτικοί τη δυσφορία των καταθετών, που έχουν (ορθώς!) συνδυάσει παρόμοια απόφαση με σοβαρές απώλειες σε κάθε είδους αποταμίευση και περιουσία. Και ας το συζητούν, όπως προκλητικά τους προσκαλεί να το κάνουν ο χθεσινός καλεσμένος, μάντης δεινών αυτός, Νουριέλ Ρουμπινί ολοένα και περισσότερο. Κανείς όμως δεν θέλει να συζητήσει για το τίμημα. Οχι μόνον εκείνο που επιφέρει η εγκατάλειψη του ευρώ. Αλλά αυτό που θα κληθούμε (για πόσα χρόνια, άραγε;) να πληρώνουμε μέχρι να επιτύχουμε τη... σκληρή δραχμή!