Ας πρόσεχε!

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ -όπως εκφράζεται από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις- επέτρεψε για πολλά χρόνια την ανεξέλεγκτη λειτουργία ιδιωτικών κολεγίων.

Σε κάθε γωνιά της χώρας φύτρωναν επιχειρήσεις που παρείχαν αρκετά συχνά αμφιβόλου ποιότητος εκπαίδευση για τα παιδιά εκείνα που δεν είχαν καταφέρει να εισαχθούν σε κάποιο δημόσιο ανώτερο ή ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Η λειτουργία τους σε μεγάλο βαθμό ήταν ανεξέλεγκτη από το καθ' ύλην αρμόδιο υπουργείο Παιδείας. Είναι χαρακτηριστικό πως η λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών υπαγόταν στο υπουργείο Ανάπτυξης και όχι Παιδείας.

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ των κολεγίων αυξανόταν με μεγάλους ρυθμούς, με παράλληλη αύξηση βέβαια και των παιδιών εκείνων που φοιτούσαν εκεί. Κάποια από αυτά τα κολέγια μάλιστα δημιουργούσαν πραγματικές ή εικονικές συνεργασίες με πανεπιστήμια του εξωτερικού και προχωρούσαν έτσι στην πλάγια παραβίαση της διάταξης του άρθρου 16 του Συντάγματος, που προβλέπει αυστηρά ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και όχι από ιδιώτες.

ΕΠΕΙΤΑ από πολλά χρόνια λειτουργίας, με αμφίβολη την εκπαιδευτική ύλη που παρείχαν αρκετά από αυτά, η ίδια πολιτεία αποφάσισε να βάλει επιτέλους κάποιους κανόνες στη λειτουργία τους. Η προηγούμενη κυβέρνηση και εν συνεχεία η σημερινή έδωσαν άδεια λειτουργίας στα περισσότερα από τα κολέγια αυτά, αλλά όχι σε όλα. Κάποια είχαν εξόφθαλμα προβλήματα που αφορούσαν είτε την ελλιπή σύμβασή τους με τα πανεπιστήμια του εξωτερικού είτε την αδυναμία καταβολής εγγυητικών επιστολών κ.ο.κ. Πρόκειται για δέκα κολέγια που δεν πληρούσαν τους απαιτούμενους από τον νόμο όρους και δεν πήραν τις σχετικές άδειες λειτουργίας. Παρεπόμενο ήταν αρκετά παιδιά να μείνουν μετέωρα. Αν και είχαν καταβάλει σημαντικά χρηματικά ποσά για σπουδές σε ιδρύματα, τα οποία η πολιτεία είχε επιτρέψει να λειτουργούν, βρέθηκαν στον δρόμο χωρίς την ελάχιστη προοπτική.

ΤΟ ΘΕΜΑ αφορά λίγα παιδιά, αλλά δεν παύει να είναι μεγάλο. Πώς απάντησε η σημερινή υπουργός Παιδείας όταν τέθηκε το ζήτημα χθες; «Ας πρόσεχαν»! Ας πρόσεχαν τα παιδιά δηλαδή, που όχι με δική τους ευθύνη βρέθηκαν εξαπατημένα από την ίδια την πολιτεία. Γιατί αυτή -και ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις, το χρώμα τους και τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας- η πολιτεία είναι που μετέτρεψε αυτά τα παιδιά σε ομήρους.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ-σχόλιο της υπουργού ήταν τουλάχιστον άστοχη. Κρύβει μια απαξίωση για παιδιά τα οποία έπεσαν θύματα του ίδιου του κράτους που η υπουργός εκπροσωπεί. Οφείλει να γνωρίζει πως το κράτος αυτό έχει συνέχεια και μικρή σημασία έχει αν οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Οφείλει επίσης να γνωρίζει πως και επί των ημερών του δικού της κόμματος, επί της προηγούμενης διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ δηλαδή, λειτουργούσε ανεξέλεγκτο το συγκεκριμένο σύστημα. Τέλος, αυτό που οπωσδήποτε οφείλει η υπουργός είναι μια μεγάλη συγγνώμη στα παιδιά αυτά, τα οποία τουλάχιστον αδίκησε με την παροιμιώδη φράση της.

(ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ)