Εθνικός ενθουσιασμός (αλλεπάλληλα ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, αφιερώματα, παρουσιάσεις) για μια διαφήμιση;!: «Τυχαίο; δεν νομίζω!», απλώς έχουμε αποβλακωθεί...
Οταν ξεκίνησε η κρίση το 2008 με την κατάρρευση της χρηματοστεγαστικής πίστης (λέγε φούσκας) στις ΗΠΑ και μόλις τα δραματικά επακόλουθα άρχισαν να διευρύνονται, να βαθαίνουν και να πολλαπλασιάζονται
πολλοί πολιτικοί κι ακαδημαϊκοί ανέσυραν τον Κέυνς απ' τις βιβλιοθήκες τους και το New Deal του Ρούζβελτ απ' τις βιτρίνες της Ιστορίας.
Σύντομα οι σκέψεις αυτές και οι προτάσεις ξεχάστηκαν. Στην ουσία, παραμερίστηκαν. Διότι οι δυνάμεις που είχαν προκαλέσει την κρίση ανέλαβαν οι ίδιες να την αντιμετωπίσουν! Συνεπώς έκτοτε η κρίση ενδημεί. Από περιοδικό και παροδικό στοιχείο του συστήματος τείνει να το κυριαρχήσει πλήρως, με αποτέλεσμα όλο και πιο απολυταρχικές πολιτικές να εμφανίζονται από όλο και πιο απο-κοινωνικοποιημένες κυβερνήσεις, προς όλο και πιο ολιγαρχικές μορφές διακυβέρνησης. Το αποτέλεσμα το ζούμε καθημερινώς. Η κρίση ανακυκλώνεται, νέες εκφάνσεις της αναμένονται, κι απ' όπου περνούν οι νεοφιλελεύθερες συνταγές για την αναίρεσή της (λέγε την εμβάθυνσή της) πίσω τους δεν φυτρώνει φύλλο, παρά διακεκαυμένα πεδία εργασίας.
Ο Αττίλας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και της δημιουργικής λογιστικής σκοτώνει την ανθρωπότητα με τη συνενοχή της σοσιαλδημοκρατίας, την ανοχή των ΜΜΕ (και συχνότερα την επιδοκιμασία), την ενοχή των κυριάρχων ελίτ (πνευματικών και κυβερνητικών) και τις ζητωκραυγές μιας βολεμένης εργατικής αριστοκρατίας, πιο βολεμένης παρά ποτέ!
Δεν ξέρω αν θα ανάψει ποτέ η φωτιά για αυτά τα σκυλιά, αλλά για την ώρα η Ελλάδα καίγεται -και στο πλαίσιο της διεθνούς κρίσης και στο πλαίσιο της δικής της - έχουμε την τύχη και την τιμή να αφυδατωνόμαστε απ' τους πρώτους.
Ησυχα - ήσυχα και σαν να μην τρέχει τίποτα η προχθεσινή «Herald Tribune» (αναδημοσίευση «Ε» 23.VI.2010) συνιστούσε στη χώρα μας να παραχωρήσει έναντι ενοικίου εθνικά εδάφη, να δημιουργήσουμε κι εμείς ένα Χονγκ Κονγκ, ένα Γκουαντάναμο, να ενοικιάσουμε δηλαδή, αν χρειασθεί, για 99 χρόνια κάποιες νήσους, κάποια όρη, ακόμα και την Ακρόπολη.
Δεν μπορούμε. Ηδη η Ακρόπολη όπως και όλη η εθνική περιουσία είναι προσημειωμένη, μέσω του Μνημονίου, στους Τοκογλύφους που μας δανείζουν.
Νο problem! επιμένει η καλή εφημερίδα (και πολλοί άλλοι μαζί της): «Γυρίστε πίσω στο 1897. Και τότε - τέσσερα χρόνια πριν (τσακιστούμε στον τότε πόλεμο με τους Τούρκους) είχατε κηρύξει πτώχευση».
Και τότε «δώσατε στους πιστωτές σας τη δυνατότητα να πάρουν πίσω τα λεφτά τους από χρήματα που έβγαιναν σε ελληνικό έδαφος». Οντως. Μας έπαιρναν τους φόρους απ' το λιμάνι του Πειραιά, τα λεφτά απ' τα μονοπώλια στα σπίρτα, το πετρέλαιο και τον καπνό. «Ολα, με αυστηρή επιτήρηση»...
«Οι ομοιότητες με το 1897 είναι εκπληκτικές», αναφωνεί ενθουσιασμένη η εφημερίδα.
Και το σπουδαιότερο απ' όλα, πασιχαρής διαπιστώνει: «Αυτό σημαίνει ότι η ιδέα της οικονομικής δουλείας σε ελληνικό έδαφος μπορεί να λειτουργήσει».
Οχι, δεν μας κάνουν πλάκα!
Είναι πολύ σοβαροί! (όπως και πολύ σοβαρά είναι τα πράγματα). Αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός.
Αυτή είναι η σκέψη του. Και η πολιτική του. Εκεί καταλήγει! Στην «οικονομική δουλεία». Κατ' αρχήν. Κι ύστερα στην «εθνική δουλεία».
Με προϋπόθεση αυτών των δύο (της οικονομικής κι εθνικής δουλείας έναντι τρίτων) την εσωτερική ταξική δουλεία των αδύναμων έναντι των Δυνατών.
Μη μένετε άφωνοι.
Τα πράγματα είναι όντως σοβαρά.
Τόσον σοβαρά όσον μπόρεσαν να τα κάνουν οι σοβαροφανείς αυτοί ολετήρες - οι υπηρέτες του νεοφιλελευθερισμού οι οποίοι, κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ, προετοίμασαν ιδεολογικά το έδαφος (επί εικοσαετίαν) για την τελική μας υποταγή.
Ολοι αυτοί οι σοβαροφανείς βαλέδες των αφεντικών, τους οποίους πολλοί εξ υμών έχετε ακόμα περί πολλού, σας έσκαψαν τον λάκκο, εμφανιζόμενοι απ' τα ΜΜΕ, άλλοι «φιλελεύθεροι», άλλοι «σοσιαλιστές», άλλοι «αριστεροί» κι όλοι μαζί «εκσυγχρονιστές», ομιλούντες μόνον και μόνον για να «συνετίζουν» τον λαό, να τον αποτρέπουν απ' τον «λαϊκισμό» του, να τον πειθαναγκάζουν στα διλήμματα, να τον εθίζουν στον φόβο του χειρότερου, να του κανοναρχούν κανονιοφόρους, να τον ασκούν στα κόμπλεξ τους.
Αυτοί που τους ξύνιζαν οι διαδηλώσεις για τους βομβαρδισμούς στη Σερβία και για τον Οτσαλάν, αυτοί που προωθούν τον «κατευνασμό» απέναντι στην Τουρκία και τις ΗΠΑ, αυτοί που (σας) θυσιάζουν με τους εκβιασμούς, είναι αυτοί που προετοίμασαν το έδαφος για να μη φυτρώνει τώρα χορτάρι, είναι αυτοί που προετοίμασαν το έδαφος για να ανοίγονται τώρα οι τάφοι.
Και συνεχίζουν.
Με όλο και πιο απατηλόν καθωσπρεπισμό και, για όσον δεν τους «παίρνετε με τις πέτρες», με όλο και μεγαλύτερο θράσος...
Αναρτήσεις
