Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να υπενθυμίσουμε πως το επίπεδο της
εκπαίδευσης δεν εξαρτάται ούτε από τη χρηματοδότηση, ούτε από το μέγεθος
της τάξης, ούτε από τον «προοδευτικό» χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων,
αλλά αποκλειστικά και μόνο από την ποιότητα του εκπαιδευτικού
προσωπικού.
Αυτό έχει προκύψει από όλες τις έρευνες – διεθνείς και εγχώριες.
Σε διαφορετική περίπτωση, η Ελλάδα, με την μεγαλύτερη αναλογία
εκπαιδευτικών προς μαθητές στον κόσμο, θα έπρεπε να αριστεύει – ενώ
αντίθετα βρίσκεται στον πάτο.
Ούτε χρειάζεται να ξαναπούμε πως οι μισθοί των εκπαιδευτικών είναι
χαμηλοί – σήμερα λόγω της κρίσης και χτες λόγω των αθρόων διορισμών, με
αποτέλεσμα να μοιράζεται η πίτα σε περισσότερους που αμείβονται με
λιγότερα.
Αυτό, όμως, που συμβαίνει σήμερα σχετίζεται με κάτι άλλο, πιο βαθύ, που
τείνει να εξελιχθεί σε τρόπο δράσης: Την αμφισβήτηση των ίδιων των...
νόμων, που ψηφίζονται από δημοκρατικά εκλεγμένη Βουλή – είτε κάποιοι συμφωνούν, είτε όχι.
Οι εκπαιδευτικοί ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους με αιχμή του δόρατος
την αύξηση κατά δύο