Όλοι μας κάποια στιγμή, θα έχει τύχει να βρεθούμε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, ενός δημόσιου νοσοκομείου. Ποιον βλέπουμε εκεί? Ποιος έρχεται σε πρώτη επαφή με τον ασθενή που ανέβασε πυρετό? Με τον ασθενή που εμφάνισε γαστρεντερικές διαταραχές? Με τον καρδιοπαθή που κινδυνεύει άμεσα η ζωή του? Με τον τραυματία που αιμορραγεί?
Θα έχετε όλοι παρατηρήσει πως οι γιατροί στο τμήμα επειγόντων περιστατικών δεν ξεπερνούν τα 30-35 έτη, στην πλειονότητα τους. Είναι γιατροί ειδικευόμενοι, γιατροί που εκπαιδεύονται στην ειδικότητα που έχουν επιλέξει. Οι εκπαιδευόμενοι αυτοί γιατροί τις περισσότερες φορές αναλαμβάνουν μόνοι τους εντελώς την αντιμετώπιση και διεκπεραίωση των περιστατικών. Η «τύχη» της υγείας των ασθενών βασίζεται στις γνώσεις, την όποια εμπειρία και την κριτική ικανότητα του ειδικευόμενου ιατρού πάνω στον οποίο θα «πέσει» ο ασθενής. Ο ειδικευμένος ιατρός τις περισσότερες φορές είναι απών από το χώρο των επειγόντων. Είναι …on call και ειδοποιείται από τον ειδικευόμενο για το περιστατικό που έχει αμφιβολία.