Τα δάκρυα των Βραζιλιάνων και το «άγιο δισκοπότηρο»...του Χρ.Δολαψάκη*

Τρίτη 8 Ιουλίου. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας γνωρίζει την πιο
ντροπιαστική ήττα της Ιστορίας της και μάλιστα στο ίδιο της το σπίτι.
Εκατομμύρια Βραζιλιάνοι σοκάρονται, απορούν, καταριούνται, κλαίνε. Κι
όμως, δεν ήταν κάποιοι άλλοι αυτοί που πριν από την έναρξη του Μουντιάλ
διαμαρτύρονταν για την διοργάνωση, τη διαφθορά και την ανέχεια.
Κάθε 4 χρόνια, με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο, αναζωπυρώνεται η
συζήτηση για το ποδόσφαιρο ως κοινωνικό φαινόμενο: Είναι ένα απολίτικο
«όπιο του λαού»; Μια «συναισθηματική πανώλη»; Μία επικερδής επιχείρηση;
Ένα «πολιτισμένο θέαμα ελεγχόμενης βίας»; Μια λυρική ταύτιση με
«φαντασιακές κοινότητες» όπως το έθνος και η πατρίδα; Ένας όμορφος
τρόπος για να παραμένουν οι φτωχοί υποταγμένοι και πειθήνιοι;

Πάντως, ενώ διανοούμενοι, ιστορικοί και κοινωνιολόγοι προσπαθούν να
δώσουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, το γεγονός παραμένει: Το 2010
3,2 δισ. άνθρωποι παρακολούθησαν έστω και 1 λεπτό τηλεοπτικής κάλυψης
του Μουντιάλ με τους περισσότερους στην Κίνα, η οποία δεν συμμετείχε καν
 σε αυτό. Ένα ασύλληπτα μεγάλο κοινό για να αφήσει τους κυνηγούς του
κέρδους αδιάφορους. H FIFA κρατά στα χέρια της το «άγιο δισκοπότηρο» του
 κέρδους: Είναι αυτή που όταν αποφασίζει σε ποια χώρα θα γίνει το
Παγκόσμιο Κύπελλο, δίνει το έναυσμα σε ένα όργιο διαφθοράς και σπατάλης,
 με τις ευλογίες κυβερνήσεων και διαφημιστικών εταιριών.

Είναι σίγουρα μακρινό παρελθόν οι εποχές που οι εθνικές ομάδες
ταξίδευαν με πλοία για να φτάσουν στον προορισμό τους και οι παίκτες

Η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.Χ.

Μια επίκαιρη όσο ποτέ συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη*

Eρώτηση Δημοσιογράφου: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνο στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;
Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Οι κωφάλαλοι και μονόφθαλμοι της γενιάς μου κυριαρχούν...του Τ.Φούντογλου*

Η γενιά του ’80
Μερικές λέξεις ουσίας, ένα στέρεο επιχείρημα και μια προσωπικότητα βγαλμένη από τα νερά της Στύγας -και ως εκ τούτου απρόσβλητη από την ευτέλεια των καθημερινών διαξιφισμών του πολιτικού μας προσωπικού και τις αιχμές διαπλοκής του δημοσιογραφικού κόσμου- αποτελούν την αναγκαία και ικανή συνθήκη για να αποδώσεις σε κάποιον την ιδιότητα της σωτήριας λέμβου! Εν μέσω τρικυμίας αχαλίνωτης ανοησίας και ανήκεστης ανευθυνότητας, μονάχα αυτή μπορεί να μας βγάλει στη γαλήνια στεριά.
Κάπως έτσι αποτυπώθηκε στο μυαλό μου η παρέμβαση του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος σε άρθρο του στην «Καθημερινή», κάλεσε το πολιτικό σύστημα της χώρας να σταματήσει τους μελοδραματισμούς και τα κλαψουρίσματα για την τάχα μου αντιδημοκρατική αναβολή των

Το προπατορικό αμάρτημα...του Στέλιου Μάινα*

Το  πρώτο βήμα στο δρόμο της υποταγής είναι η ενοχή.  Έτοιμοι είμαστε να το πιστέψουμε, αφού η μέθοδος, «πες πες όλο και κάτι θα μείνει» , ως φαίνεται λειτουργεί.
Για να  κρατήσεις τις μάζες  σε νάρκη πρέπει να τις εμποτίσεις με το αίσθημα της ενοχής. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από το θεμελιώδες. Εμείς οι εκπεπτοκώτες, οι εξοβελισταίοι  από την τύρφη του Ευρωπαϊκού Παραδείσου, που  λίγο απέχει απ’ το να γίνει κόλαση, είμαστε ένοχοι;
Λες κι η ανυπακοή σε μια παράλογη εντολή, νομοτελειακά θα καταδίκαζε όλους τους απογόνους… Γιατί, δηλαδή, να μην δοκιμάσουν από το δέντρο της γνώσης; Τότε τι τους χάρισε  τη γνωστική

Ο φανταστικός λόγος ενός φανταστικού πρωθυπουργού...του Αντ.Κανάκη

Με τρομάζει το γεγονός, ότι αντί να έχω σεξουαλικές φαντασιώσεις, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, έχω πλέον πολιτικές φαντασιώσεις. Ξέρετε πόσες φορές φαντασιώνομαι ένα πολιτικό πρόσωπο με καινοτόμες απόψεις και τόλμη να τις εφαρμόσει, έξυπνο, σεμνό αλλά και με υγιή τσαμπουκά, κάποιον που να κινηθεί έξω από αυτό το τόσο προβλέψιμο, καταστροφικό και βαρετό πλαίσιο που έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, ένα φανταστικό πρόσωπο με φαντασία, με την κατάλληλη δοσολογία ρομαντισμού και ρεαλισμού, τεχνοκράτη, αλλά κυρίως ανθρωπιστή, ικανό, δίκαιο,

Συγγνώμη....

Τις τελευταίες ημέρες ομολογώ οτι η οργή έχει κάπως καταλαγιάσει μέσα μου. Εχασε εκείνη την πρώτη της ορμή καθώς μου ανακοίνωναν οι κυβερνώντες μου οτι ζω σε μια χώρα υπο πτώχευση. Οτι όλα αυτά τα χρόνια έχτιζα την προσωπική μου διαδρομή ,σε τούτη την μικρή κώχη αυτού του κόσμου,πάνω σε αρρωστιάρικα θεμέλια και ανεύθυνες φλυαρίες. Στην πορεία απώλεσε και την όποια ορμή, της έδιναν, τα τηλεοπτικά παραληρήματα των κατεξοχήν υπεύθυνων αυτής της κρίσης καθώς και τα υπουργικά διαγγέλματα των μωρών παρθένων του συστήματος για τους απανταχού κοπρίτες. Τώρα λοιπόν που ηρέμησα μπορώ και εγώ, ως ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας, να ψελίσω επιτέλους ένα συγγνώμη.
Συγγνώμη για όλα αυτά τα χρόνια που αντιμετώπιζα τις εκλογές σαν μια ακόμα ευκαιρία για καφέ και ευτελή συζήτηση περι ανέμων και υδάτων. Που σταύρωνα στο ψηφοδέλτιο όλες τις

Τα επαναστατικά τα λόγια τα μεγάλα, του Πασχου Mανδραβελη.

Ακούσαμε μεγάλα λόγια αυτές τις μέρες σχετικά τα επείγοντα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν στη Βουλή. Κουβέντες βαριές, που όμως δεν εκπλήσσουν κανέναν. «Δεν θα συμβάλω σε έναν εργασιακό Μεσαίωνα», δήλωσε δανειζόμενος την κομμουνιστική ορολογία ο κ. Αντώνης Σαμαράς. «Δεν θα γίνω νεκροθάφτης της κοινωνίας», αποκρίθηκε ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. «Τώρα αρχίζει ο πόλεμος», σάλπισε η κ. Αλέκα Παπαρήγα. «Νομοσχέδιο εργασιακής, εθνικής και κοινωνικής ταπείνωσης» χαρακτήρισε ο Αλέξης Τσίπρας τα επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης. Σιμά κοντά και κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σαν τον κ. Ευάγγελο Παπαχρήστο, ο οποίος αναφερόμενος στο Μνημόνιο

«Επικοινωνία» και πολιτική, τoυ Σταμου Zουλα

Με αφορμή το πρόσφατο «επικοινωνιακό» φιάσκο του κ. Γ. Καρατζαφέρη στην πρωτοβουλία διαλόγου για την ενότητα της Kεντροδεξιάς, σκόπιμο είναι κάποιοι από τους πολιτικούς μας ταγούς να προβληματισθούν για τις επιπτώσεις του συγκεκριμένου νεολογισμού στον δημόσιο βίο. Διότι ο όρος αυτός, από το ρήμα «επικοινωνώ» που σημαίνει αμοιβαία επαφή μεταξύ ατόμων ή ομάδων, έχει πλήρως διαστρεβλωθεί. Με πρώτο στοιχείο ότι η επικοινωνία των κομμάτων έχει αποβάλει κάθε ίχνος αμοιβαιότητος εκ μέρους των πολιτών, προς τους οποίους υποτίθεται ότι απευθύνεται. Για να μην εκτραπούμε στη θεωρητικολογία, ας επικαλεσθούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τον προεκλογικό Αύγουστο του 2007 είχαμε τις καταστρεπτικότερες πυρκαγιές στη χώρα μας, με ανυπολόγιστες ζημιές στη δυτική Πελοπόννησο και δεκάδες ανθρώπινα θύματα. Η νίκη της Ν.Δ. μετά μερικές εβδομάδες θεωρήθηκε σχεδόν θαύμα και κατά σημαντικό μέρος αποδόθηκε στον τότε υπ. Επικρατείας κ. Θ. Ρουσόπουλο. Με το αιτιολογικό ότι ο «επικοινωνιακός» τρόπος με τον οποίο