Μετά τον ΓΑΠ εβραϊκό σκουφάκι φόρεσε και ο Πρόεδρος Παπούλιας!

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ,ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΑ “ΕΛΛΗΝΙΚΑ” ΜΜΕ (ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΤΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΡΑΒΒΙΝΟΥ: θα θυμόταν τις πύρινες αγκαλιές με τον Αραφάτ και θα απορούσε…)

«Τώρα είναι η ευκαιρία η Ελλάδα να ορίσει την ΑΟΖ στο Αιγαίο» – Προετοιμάζεται διπλωματικά και στρατιωτικά η Ελλάδα για «θερμό επεισόδιο» στο Αιγαίο; του Δ.Μπεκιάρη.

Η Τουρκία εν μέσω των ραγδαίων εξελίξεων, οι οποίες συντελούνται στη Μεσόγειο θάλασσα, προσπαθεί να καταστήσει ακόμη πιο δηλωτικές τις παράλογες απαιτήσεις της, εντείνοντας τις προκλήσεις της με επίκεντρο τη θαλάσσια περιοχή του Καστελόριζου. Όπως αναφέρει καλά πληροφορημένη διπλωματική πηγή στο newscode.gr «Η Ελλάδα θα μπορούσε να κινηθεί αντιστοίχως και ενώ συνεχίζονται οι προκλήσεις της Τουρκίας να ορίσει, σχεδόν αιφνιδιαστικά, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της στο Αιγαίο, συμπεριλαμβάνοντας το Καστελόριζο, το οποίο η Τουρκία θέλει να εξαιρέσει, ώστε να μην εφάπτονται η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας με εκείνη της Κύπρου και κατ’ επέκταση με του Ισραήλ.
Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να αξιολογηθεί διεθνώς ως τμήμα των ανακατατάξεων στη Μεσόγειο, αν και αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση της Ελλάδας».
Όπως τονίζει, «η ελληνική διπλωματία, η Ελλάδα, πρέπει να δώσει μία δυναμική απάντηση», δεδομένου ότι η Άγκυρα είναι αποφασισμένη να συνεχίσει τις προκλήσεις, όσο δεν διευθετείται το θέμα της υφαλοκρηπίδας.
Σύμφωνα με τη ίδια πηγή «Το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό έχει έτοιμους χάρτες οι οποίοι περιέχουν

ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΣΕΙΣΜΟΓΕΝΗ ΚΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ...της Σ.Βούλτεψη.

Αν δε πρόκειται για αρρωστημένη διαστροφή, τότε πρόκειται για την απόλυτη επικράτηση της προπαγάνδας. Τρεις μέρες τώρα έχουν επιστρέψει στο προσκήνιο οι σεισμολόγοι, οι ηφαιστειολόγοι, οι πυρηνικοί φυσικοί και αναλύουν τα πάντα γύρω από τον...
καταστροφικό σεισμό στην Ιαπωνία – μια εξαιρετικά σεισμογενή χώρα – τα τσουνάμια, τις πλάκες που συναντιούνται, εξηγούν με κάθε λεπτομέρεια πώς λειτουργεί ένας πυρηνικός σταθμός, πώς είναι φτιαγμένος ένας αντιδραστήρας, αν και πόσο και ποιες περιοχές του πλανήτη κινδυνεύουν από την έκλυση της ραδιενέργειας, αν θα φτάσει ως την Ελλάδα ο σεισμός, το τσουνάμι, το πυρηνικό νέφος.

Όλα όσα συμβαίνουν δηλαδή μετά από κάθε σεισμό – με μοναδική διαφορά ότι αυτή τη φορά οι ειδικοί δεν τσακώνονται μεταξύ τους, καθώς δεν έχουν να μοιράσουν κονδύλια.Λέξη δεν ακούσαμε για την σεισμογενή και πυρηνική Τουρκία. Λέξη για το γεγονός ότι η Βουλγαρία έκλεισε το Κοζλοντούι και ανοίγει το Μπέλενε.

Πάγκαλος και γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, του Μιχάλη Ιγνατίου

H αποκάλυψη της ύπαρξης επιστολής του Γουόρεν Κρίστοφερ, υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ στη διάρκεια της κρίσης των Ιμίων, προς τους ομολόγους του της Ελλάδας και της Τουρκίας, Θεόδωρο Πάγκαλο και Ντενίζ Μπαϊκάλ, με την οποία τσιμέντωνε τη συμφωνία αποχώρησης από τις βραχονησίδες, σημάδεψε το τέλος μίας πολύχρονης έρευνας που ξεκινήσαμε με τον συνάδελφο Αθανάσιο Ελλις -αν και ως δημοσιογράφοι και ερευνητές ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ...

Ξεκινώντας την έρευνα αυτή γνωρίζαμε πως θα αντιμετωπίζαμε άπειρες δυσκολίες αλλά -όσο και να προκαλεί εντύπωση αυτό που θα ομολογήσω- είχαμε πίστη στον αμερικανικό νόμο που καλύπτει τον χώρο της έρευνας, υπό την έννοια ότι υπάρχει απεριόριστος σεβασμός γι’ αυτόν που κερδίζει, ιδιαίτερα εάν δεν παρανομεί. Πιστεύουμε ότι ήταν μία έρευνα σταθμός και πρότυπο μαζί, όχι

ΤΙ ΕΚΡΥΒΕ Ο JEFFREY ΠΙΣΩ TOY???

Δεν λέμε, πολύ ωραίο και eccentric το μονόχρωμο μπλε ύφασμα background που βάλανε πίσω απο τον Γιωργάκη και καλύπτει τον πίνακα που υπάρχει εκεί.

Που πήγε όμως ο -μικρότερος σε διαστάσεις- πίνακας «H Eλλάς ευγνωμονούσα» (1858) του Θεόδωρου Bρυζάκη (1819-1878) που μέχρι πρόσφατα υπήρχε στο ίδιο σημείο;

Tι κρύβει λοιπόν το απέραντο γαλάζιο ύφασμα: 

(πηγή: atithasos.blogspot.com)

Quo vadis? του Γ.Τριάντη

Οταν επιστρέφεις από το αρχιπέλαγος της προσωρινής αμεριμνησίας, η ξέπνοη πόλη θυμίζει πολυκατάστημα απελπισίας.

Το ίδιο και η χώρα με το συνοφρυωμένο πρόσωπό της. Εις μάτην ψάχνεις για καμιά περαστική χαρμόσυνη είδηση. Ενα κύμα δυσμενών εξελίξεων θολώνει το παρμπρίζ της καθημερινότητας και τη διάθεση: ύφεση που βγάζει τη γλώσσα στις προβλέψεις, σκονισμένα κλειστά μαγαζιά που φαλήρισαν, αλμυρή ακρίβεια και διαρκείς απειλές για νέα, εξοντωτικά μέτρα -ένα «εκμηδενιστικό λέιζερ», που πλήττει καίρια την ψυχολογία και τις λιγοστές ελπίδες της πλειονότητος για αξιοπρεπή διαβίωση... Η βοή «των πλησιαζόντων γεγονότων» -επιδείνωση και αναταραχή- δεν είναι πια μυστική. Καμιά έκπληξη από το επίφοβο, σαφούς προσανατολισμού, «παιχνίδι» του Γ. Παπανδρέου με το Ισραήλ: πίσω από τις μαστοριές της προπαγάνδας και τα άσαρκα «ρήματα καυχήσεως» διακρίνεται καθημερινά το αποτύπωμα που αφήνει πίσω της η συμπεριφορά του «δεδομένου». Η «Αυγή» μιλάει χωρίς περιστροφές για american delivery... Ο ξαφνικός έρωτας με το Ισραήλ -και δη λίγο καιρό μετά την γκανγκστερική επιδρομή εναντίον του στολίσκου και την υφήλια οργή- προδίδει αγχώδη, ευεξήγητη βιασύνη. Χέρι βοηθείας και βακτηρία στο απομονωμένο Ισραήλ το ελληνικό «άνοιγμα», εξυπηρετεί τα μάλα την επιθετική εγρήγορση εναντίον του Ιράν... Οσοι μιλούν για ρεαλιστική επιλογή και ευφάνταστη διπλωματική κίνηση -με δεδομένη την ένταση στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ -παραβλέπουν ένα κρίσιμο στοιχείο: τη σημερινή δυναμική της Τουρκίας, προϊόν της γεωστρατηγικής θέσης της, που της επιτρέπει να αυτονομείται προσεκτικά ή και άγαρμπα, αλλά να υπολογίζεται σταθερά από τις ΗΠΑ -επομένως και από το Ισραήλ- ως προνομιακός εταίρος και σύμμαχος. Οπερ σημαίνει ότι η σημερινή ένταση στις σχέσεις τους δύναται λίαν συντόμως να εκλείψει, με ό,τι αυτό θα σημάνει για τα «λιμά χαρτιά» της Ελλάδος στο σύνθετο και κινδυνώδες αυτό παιχνίδι

Πολιτική λεπτών ισορροπιών, του Σταυρου Λυγερου

Η επίσκεψη Νετανιάχου στην Ελλάδα (ανταπόδοση σε χρόνο ρεκόρ της επίσκεψης Παπανδρέου στο Ισραήλ) έχει τροφοδοτήσει φήμες για ριζική αλλαγή των γεωπολιτικών ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο. Για πολλά χρόνια, η Ελλάδα ήταν θερμός υποστηρικτής του παλαιστινιακού κινήματος και διατηρούσε στενές σχέσεις με τις μουσουλμανικές χώρες της περιοχής. Αντιθέτως, το μετακεμαλικό καθεστώς της Τουρκίας είχε συνάψει στρατηγική σχέση με το Ισραήλ. Μεταξύ των άλλων, τα ισραηλινά μαχητικά εκπαιδεύονταν στον τουρκικό εναέριο χώρο και σε αντάλλαγμα το ισχυρό εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ είχε μετατραπεί σε ατζέντη των θέσεων της Αγκυρας στην Ουάσιγκτον.

Στο πλαίσιο της νεοοθωμανικής στρατηγικής και για να δώσει εξετάσεις στη μουσουλμανική κοινή γνώμη, η κυβέρνηση Ερντογάν αναδείχθηκε πρώτος επικριτής της ισραηλινής πολιτικής στο Παλαιστινιακό. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Το ρήγμα στις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις εθεωρείτο γεφυρώσιμο όσο παρέμενε στο πεδίο του Παλαιστινιακού. Απέκτησε στρατηγική διάσταση, όταν η Αγκυρα τάχθηκε στο πλευρό του Ιράν, διαταράσσοντας σοβαρά και τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Υπενθυμίζουμε ότι ο Ομπάμα είχε ξεκινήσει τη θητεία του αναβαθμίζοντας εντυπωσιακά τον ρόλο της Τουρκίας.

Για να εξισορροπήσει την τουρκική πίεση, το Ισραήλ προσέγγισε την Αθήνα και τη Λευκωσία. Παραλλήλως, στηρίζει παρασκηνιακά και το κουρδικό κίνημα. Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε όταν ισραηλινά μαχητικά πραγματοποίησαν σε συνεργασία με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις άσκηση στον ευρύτερο εναέριο χώρο πέριξ της Κρήτης.

Τότε είχε γίνει λόγος για άσκηση-πρόβα ισραηλινής αεροπορικής επίθεσης στο Ιράν. Το σίγουρο είναι ότι το Ισραήλ επιδιώκει διακαώς αυτές τις ασκήσεις. Ζητάει μάλιστα σε άσκηση να συμμετέχουν και οι ελληνικοί αντιαεροπορικοί πύραυλοι S-300 για να εξοικειωθούν οι Ισραηλινοί πιλότοι και να αναπτύξουν τρόπους εξουδετέρωσής τους. Αγνωστο εάν το αίτημα έχει γίνει δεκτό.

Οι εξελίξεις έχουν προκαλέσει σε Ελλάδα και Κύπρο έντονη συζήτηση. Μία σχολή σκέψης θεωρεί ότι η Αθήνα πρέπει να αποκρούσει το ισραηλινό φλερτ και να ανταγωνισθεί την Τουρκία σε φιλοπαλαιστινιακή γραμμή. Μία δεύτερη σχολή σκέψης θεωρεί τις εξελίξεις ευκαιρία για τη δημιουργία άξονα με το Ισραήλ με αντιτουρκική αιχμή.

Η δυναμική πολιτική Ερντογάν έχει επικαλύψει και εκτοπίσει την παραδοσιακή ελληνική εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Μία πολιτική, άλλωστε, που τα τελευταία 15 χρόνια είχε ατονήσει. Από την άλλη πλευρά, η εξωτερική πολιτική είναι κάτι πολύ περισσότερο από παιχνίδι για να τη στρέφεις καιροσκοπικά ανάλογα με τη συγκυρία.

Η Αθήνα οφείλει για λόγους αρχών να υποστηρίζει την ίδρυση βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους και να διατηρήσει τις καλές σχέσεις της με όλες τις μουσουλμανικές χώρες της περιοχής, από την Αίγυπτο μέχρι το Ιράν. Παραλλήλως, έχει συμφέρον να αναπτύξει τις σχέσεις της με το Ισραήλ σ' όλους τους τομείς, μη εξαιρουμένου του στρατιωτικού. Δεν έχει κανένα λόγο, όμως, να επιδιώξει τη δημιουργία άξονα. Στην πραγματικότητα, άλλωστε, δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα.

Το σημαντικό είναι η Ελλάδα να επεξεργασθεί μία σφαιρική στρατηγική για την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, οργανικό στοιχείο της οποίας θα είναι και οι σχέσεις με το Ισραήλ. Η ανταλλαγή πρωθυπουργικών επισκέψεων, όμως, προέκυψε όχι τόσο από έναν τέτοιο σχεδιασμό, όσο από πιεστικά αιτήματα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και μελών του Κογκρέσου. Η Ελλάδα δεν έχει λόγο να μην παραχωρήσει στο Ισραήλ κάποιες λελογισμένες διευκολύνσεις. Πρέπει, όμως, να εξασφαλίσει συγκεκριμένα πολιτικά ανταλλάγματα.