
Ο οπαδός μέσα μου πανηγύρισε έξαλλα τη νίκη κατά του «μισητού» αντιπάλου, ανέβηκε στα κάγκελα για να γιουχάρει τα κακομαθημένα της ποδοσφαιρικής πιάτσας που νομίζουν πως οι τίτλοι κερδίζονται με φανέλες και πέτσινες προεδρικές εντολές, και ένιωσε ρίγη να τον διαπερνούν για την ατμόσφαιρα υποδοχής των παικτών της ομάδας του.
Μια φλεγόμενη Τούμπα που, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μετατρέπει σε παρανάλωμα του πυρός το θυμικό σου και σε καθιστά για λίγο άγριο θηρίο γεμάτο αδρεναλίνη και ένστικτα μπροστά στη φλογισμένη θέα ενός γηπέδου.
Και κάπου εκεί έρχεται ο Robert Kaplan και σε επαναφέρει στα γήινα του πολιτισμού: «όταν ο άνθρωπος πιστεύει ότι δεν έχει τίποτα να δώσει ο ίδιος, ότι είναι κενός ιδανικών και οραμάτων, τότε είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα, όσο οφθαλμοφανώς ψευδή και αν είναι αυτά. Ακόμη είναι έτσι έτοιμος να συμπλεύσει με οποιαδήποτε ομάδα προκειμένου να μην είναι μόνος στο πνευματικό και