Σαν χθες ήταν που ο σοφιστής Αλέξανδρος
έφτανε στην Αθήνα από την μακρινή Σελεύκεια για να μιλήσει στους
Αθηναίους, αλλά βρήκε την πόλη τους άδεια από νέους. Είχαν ακολουθήσει
όλοι τους τον Ηρώδη τον Αττικό στην εξοχή για να ακούσουν τι είχε να τους πει. Και καταλήγει ο Καβάφης: «οι Έλληνες να τον ακολουθούν, μήτε να κρίνουν ή να συζητούν, μήτε να εκλέγουν πια, να ακολουθούν μόνο.».Και ακολουθήσαμε πολλούς από τότε. Και αποθεώσαμε αγύρτες και τυχάρπαστους και αποδώσαμε τιμές σε νέους Αρμόδιους και Αριστογείτονες. Τι και αν οι τελευταίοι σκότωσαν αντί του πραγματικού τυράννου, του Ιππία, τον κομπάρσο Ίππαρχο, τι και αν τα ελατήρια του φονικού τους ήτανε ερωτικά και καμία σχέση δεν είχαν με τα γλυκανάλατα της θυσίας για την Δημοκρατία.
Εμείς τους αποδώσαμε τις πρέπουσες τιμές και τους ανακηρύξαμε τυραννοκτόνους. Εξοικειωθήκαμε με τις παρόλες και τους δεκάρικους που μας μοίραζαν απλόχερα στις πλατείες και τα βουλευτικά γραφεία και απωλέσαμε την ευεργετική περιέργεια για την ακρίβεια των γεγονότων και την ενοχλητική αλήθεια.
«Οι άνθρωποι αποδέχονται και μεταδίδουν ανεξέλεγκτα» γράφει ο Θουκυδίδης. Και εμείς, σαν καλοί απόγονοι, τρέξαμε να τον επιβεβαιώσουμε. Αποδεχόμασταν ό,τι βλακεία μας σέρβιραν και
αναμεταδίδαμε ό,τι μπαρούφα μας ζητούσαν. Αρκεί το αντιμίσθιο να είχε κάποια υψηλή αξία.
Σήμερα, όμως, τα πάντα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος όπως τον ξέραμε καταρρέει με ρυθμούς πρωτόγνωρους για τις δικές μας ανέμελες συνήθειες και εμείς ανήμποροι να πράξουμε το οτιδήποτε παρακολουθούμε με απάθεια την πτώση και συνεχίζουμε να γελάμε ακόμα με τη γύμνια του Βασιλιά.
Για πόσο, όμως, ακόμα θα αντέχει αυτή η χώρα να αντικρούει τα λόγια του ποιητή της Ιωνίας: «σφετέρησιν ατασθαλίησην άλλωντο νήπιοι»- με τις μωρίες τους απέθαναν οι ανόητοι!
Οι καιροί επιβάλλουν αλλαγές και οι αλλαγές εκκινούν πάντα από μια αφετηρία. Την ανασυγκρότηση του κομματικού συστήματος και την ανάδειξη των νέων ηγεσιών σε όλους τους τομείς του κράτους και της δημόσιας διοίκησης. Στο πλαίσιο αυτό η ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς αποτελεί θεσμικό προαπαιτούμενο ώστε μαζί με την κυοφορούσα ανασυγκρότηση του Κεντροαριστερού χώρου- όποτε και όπως θα γίνει- να οδηγήσουν στην πολιτική σταθερότητα, στον απεγκλωβισμό των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων και στην επανεκκίνηση της χώρας.
Η ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς δεν αποτελεί πρόσταγμα ευκαιριακό ούτε λύση ανάγκης προκειμένου να επανέλθουν στην παράταξη τα απολολά πρόβατα του λαϊκισμού, οι απογοητευμένοι αρχηγίσκοι των πάλαι ποτέ κραταιών πελατειακών χωματερών και τα σταγονίδια του φασισμού. Το ζητούμενο, με άλλα λόγια, δεν είναι η επανεκκίνηση ενός πολιτικού χώρου για να ξαναβολευτούν μέσα του τα ρετάλια του παλαιοκομματισμού και οι αρχηγικές φιλοδοξίες των βουλιμικών της εξουσίας και να ξαναμαντρωθούν στα σύνορά του οι ψηφοφόροι του φασισμού και οι κρατικοδίαιτοι πελάτες του.
Η ανασυγκρότηση επιβάλλεται να γίνει με όρους ενός νέου πολιτικού λόγου, μιας νέας αισθητικής της εξουσίας και ενός ανανεωμένου στελεχικού δυναμικού που θα κληθεί να διαχειριστεί το μέλλον της χώρας.
Η Κεντροδεξιά δεν έχει ανάγκη τους φασιστές για να ανασυγκροτηθεί. Αν τους επανεντάξει για μια ακόμα φορά στις τάξεις της θα αναγκαστεί και πάλι να συνομιλήσει μαζί τους με όρους μικρορουσφετιών, πελατειακών τακτοποιήσεων και διανομής «προνοιακών» εισοδημάτων και να εγκλωβιστεί στην χαμηλή στάθμη της πολιτικής τους παιδείας.
Η Κεντροδεξιά, αντίθετα, έχει ανάγκη τα εκατομμύρια των παροπλισμένων ψηφοφόρων που είτε απείχαν από τις τελευταίες εκλογές είτε βολοδέρνουν σήμερα σε κομματικούς σχηματισμούς χωρίς κανένα πρόσημο ελπίδας. Κινητοποιώντας αυτούς τους πολίτες αφενός θα μπορέσει να εξανεμίσει την δυναμική του φασισμού, αυξάνοντας τον παρονομαστή των ενεργών ψηφοφόρων και γκρεμίζοντας αυτόματα στο 3-4% τους ανιστόρητους και αγράμματους θαυμαστές του Χίτλερ, και αφετέρου θα καταφέρει να αποκτήσει κοινωνικά και πολιτικά ερείσματα σε ένα εκλογικό σώμα με μεγάλο απόθεμα ικανοτήτων και προσδοκιών για ένα καλύτερο μέλλον.
Ένα εκλογικό σώμα που στέκεται σήμερα παρατημένο στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος, αδιάφορο απέναντι στις τηλεοπτικές κοκορομαχίες και τους ανούσιους διαξιφισμούς ανάμεσα σε μια ψευδεπίγραφη Αριστερά η οποία δεν έχει πλούτο για να αναδιανείμει – πλην αυτόν των μαυραγοριτών της Μεταπολίτευσης τους οποίους σήμερα χαϊδεύει προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία- και μια Δεξιά που ποτέ της δεν πίστεψε πραγματικά στις δυνάμεις της αγοράς και της υγιούς παραγωγικής επιχειρηματικότητας και παρέμενε εγκλωβισμένη για ολόκληρες δεκαετίες στην λογική της άλωσης του κράτους, της τακτοποίησης των ημετέρων και της διαπλοκής με συγκεκριμένες κρατικοδίαιτες οικογένειες των Αθηνών και περιχώρων.
Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο πρέπει να προσβλέπει η ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς και όχι οι μετακινούμενοι πελάτες του λαϊκισμού, οι οποίοι με ευκολία μεταπηδάνε από τον έναν λαϊκισμό στον απέναντι με μόνη τους έγνοια να διασώσουν τα κρατικοδίαιτα εισοδήματα τους και να φορτώσουν όλα τους τα λάθη στις πλάτες αποδιοπομπαίων τράγων .
Στην ανασυγκρότηση αυτή ο Κώστας Καραμανλής πρέπει να διαδραματίσει ρόλο και να αναλάβει πρωτοβουλίες.
Ο πρώην πρωθυπουργός καλείται να μπει μπροστά, να συμβάλλει στην ίδρυση ενός μεγάλου κεντρώου κόμματος και να συσπειρώσει όλες τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις αυτής της χώρας. Να προχωρήσει σε ένα ιδρυτικό συνέδριο μέσα από το οποίο θα αναδειχτούν οι νέες ηγετικές ομάδες και το οποίο στην καταληκτική του ημέρα θα παρουσιάσει στην κοινωνία την πολιτική, αναπτυξιακή και θεσμική του πρόταση.
Ένα ιδρυτικό συνέδριο στο οποίο θα συγκρουστούν συμπεριφορές, πεποιθήσεις, νοοτροπίες, ιδέες και προτάσεις και μέσα από την διαλεκτική όσμωση θα προκύψει η σύνθεση και η δημιουργία.
Ένα ιδρυτικό συνέδριο το οποίο δεν θα αναλωθεί στην επιβεβαίωση της αρχηγικής ματαιοδοξίας κανενός, μέσα από τα στημένα χειροκροτήματα των οπαδών τους, αλλά θα προτάξει την ιδεολογία και την πρακτική της εφαρμογή ώστε να προκύψουν οι ενδεδειγμένες λύσεις των προβλημάτων μας. Ή τουλάχιστον μια σοβαρή εκδοχή διακυβέρνησης της χώρας αντάμα με εκείνη της Κεντροαριστεράς.
Σε αυτή τη χώρα, αυτών των εγκλωβισμένων δυνάμεων, ο Καραμανλής δεν καλείται να επιστρέψει ως ο επιτυχημένος πρωθυπουργός της περιόδου 2004-2009, ο οποίος μας έλειψε για την εξουσιαστική του πυγμή και το μεταρρυθμιστικό του έργο. Τα λάθη της διακυβέρνησής του εξάλλου ήταν πολλά και οι λαθεμένες επιλογές προσώπων και πολιτικών ακόμα περισσότερες.
Ο Καραμανλής, όμως, καλείται να επιστρέψει ως ο άνθρωπος που επιχείρησε να αλλάξει τη χώρα και τις δομές της αλλά φοβήθηκε να το πράξει μπροστά στις αντιδράσεις μιας κακομαθημένης Αριστεράς, μεγάλο μέρος της οποίας λαθροβιούσε τότε στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, και μιας βολεμένης Δεξιάς που επιζητούσε μονάχα την νομή της εξουσίας για να βολέψει τους κολλητούς και φίλους της.
Ο Καραμανλής καλείται να επιστρέψει ως το μοναδικό σύμβολο μιας άλλης εποχής που τελειώνει οριστικά και το οποίο μπορεί ακόμα και συγκινεί τον μέσο ψηφοφόρο. Το όνομα θα πετύχει την αναγκαία συναίνεση των συντηρητικών δυνάμεων και το νέο προσωπικό με το οποίο θα επιχειρήσει την πολιτική υπέρβαση θα εξασφαλίσει την απαραίτητη στράτευση των νέων δημιουργικών δυνάμεων της χώρας.
Ο Καραμανλής αποτελεί, λόγω ονόματος, το μόνο σύμβολο που μπορεί να ενοποιήσει τον κατακερματισμένο αστικό χώρο της Κεντροδεξιάς. Ένας Καραμανλής έμαθε στους Έλληνες να σκέφτονται ως Ευρωπαίοι και ένας άλλος Καραμανλής θα τους επιτρέψει να δουν την Ευρώπη με μια διαφορετική ματιά ώστε από φαταούλες κονδυλίων να μετατραπούν σε συνδιαμορφωτές του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Να ματώσουμε για λίγα χρόνια και να επανακάμψουμε μετά αδέσμευτοι και αξιοπρεπείς στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.
Εκεί όπου ανήκουμε. Εκεί από όπου ορισμένες λαμπυρίζουσες πυγολαμπίδες- κολοφωτιές τις λένε στο χωριό μου- του λαϊκισμού επιχειρούν να μας αποκαθηλώσουν.
Ήρθε η ώρα σας κύριε Καραμανλή! Μην μας απογοητεύσετε και πάλι…
Αναρτήσεις
