Μπρος Στουρνάρας και πίσω τα στουρνάρια του λαϊκισμού...του Τ.Φούντογλου

Το να παρακολουθείς την εγχώρια πολιτική επικαιρότητα και να προσπαθείς να ξεχωρίσεις την «ήρα» της δημαγωγίας και του λαϊκισμού από το «στάρι» της δημιουργικής πολιτικής πρότασης και της ειλικρινούς διάθεσης για αλλαγή, αποτελεί «εκών άκων» το μόνο που μας έχει απομείνει.
Μπλεγμένοι μέσα στα αδιέξοδα της εποχής και χαμένοι στις μεταφράσεις των εθνοσωτήρων και των λαοπλάνων, αναμένουμε την λύτρωση από τον άφαντο Γκοντό και τρομοκρατημένοι από τη λογική του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» αναζητάμε τις διεξόδους μας αλλού!
Ίσως για να μην καταλήξουμε και εμείς στο τέλος να αναφωνήσουμε μια μέρα το φαιδρό «καλύτερα υπάλληλος του ΣΥΡΙΖΑ παρά των Μνημονίων»! Απέκτησε, βλέπεις, και η στρατευμένη υπαλληλία θετικά και αρνητικά πρόσημα σαν την καλή και την κακή βία!
Ναι, το παραδέχομαι! Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σε ένα σύστημα εξουσίας το οποίο, παρά την πρωτόφαντη κρίση απονομιμοποίησης της πολιτικής του τάξης και απαξίωσης των κυρίαρχων δημοκρατικών του θεσμών, εξακολουθεί να διορίζει στα νοσοκομεία της χώρας μας κομματικούς αυλικούς και πρόθυμους κόλακες, να συντηρεί τις ληστρικές συμμορίες των ειδικών συμβούλων και
των έμμισθων παρατρεχάμενων και να αρνείται να μειώσει τον αριθμό των βουλευτών προκειμένου να εμπεδώσει το αίσθημα της δικαιοσύνης στην καθημαγμένη κοινωνία.
Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σε ένα σύστημα εξουσίας το οποίο αδυνατεί να προχωρήσει σε μια οριζόντια αξιολόγηση όλων των υπαλλήλων και των δομών του και να απολύσει στοχευμένα αυτούς που ανεπαρκούν και δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά για την  οποία διορίστηκαν. Που ανέχεται θύλακες ανομίας μέσα στα Πανεπιστημιακά του Ιδρύματα, που δεν προχωράει στο ξερίζωμα των κομματικών παρατάξεων από τους ακαδημαϊκούς χώρους, που δεν τολμάει να κλείσει Σχολές- φαντάσματα και που φοβάται να ιδρύσει πρότυπα μη-κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια με παγκόσμια εμβέλεια, μην τυχόν και ερεθιστεί η αγέλη των προοδευτικών θαλαμηπόλων και κινήσει με το σφουγγαρόπανο στο χέρι να τους κάνει ντα…
Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στο σύστημα αυτό. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις μεμονωμένες μεταρρυθμιστικές κινήσεις ορισμένων υπουργών του, καθώς και τον δημόσιο διασυρμό που «επιδαψιλεύουν» στους υπαλλήλους του λαϊκισμού και τους επαγγελματίες ανεπάγγελτους των απανταχού Πολυτεχνείων, με μοναδικό τους όπλο την κοινή λογική, αλλά δυστυχώς οι μικρές αυτές νίκες και οι μεγάλοι διασυρμοί χάνονται μέσα στην αποσπασματικότητα και το ακατάληπτο του κυβερνητικού προγράμματος.
Βιώνουμε ένα πραγματικό αδιέξοδο. Από τη μία, αυτό το σύστημα εξουσίας και από την άλλη, η εναλλακτική πρόταση των ψεκασμένων που έχουν καβαλήσει το κάγκελο, αντί για το καλάμι. Και μεταξύ μας τώρα, βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως η εναλλακτική αυτή πρόταση, αν δεν αποτελεί πραγματικό τραγέλαφο, τότε σίγουρα παραπέμπει σε παράσταση του Καραγκιόζη με τους κοπρίτες και τα κολλητήρια να ετοιμάζονται για το νέο ξάφρισμα της «κεντρικής γαστέρας».
Εναλλακτική πρόταση, η οποία θεωρεί τους πάντες πλανημένες παρθένες που ξελογιάστηκαν από μια ντουζίνα κακών πολιτικών, που διακηρύσσει σε όλους τους τόνους πως θα επαναπροσλάβει τους απολυμένους και θα υποχρεώσει τις καταχρεωμένες επιχειρήσεις να μην απολύουν τους υπαλλήλους τους και που θα βάλει μπροστά, άμα την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, το άγνωστο αναπτυξιακό της σχέδιο δεν είναι εναλλακτική πρόταση. Είναι ο άρτζι και ο μπούρτζι, που αναζητούν εναγωνίως τον λουλά τους.
Το μόνο που ηχεί διαφορετικό είναι η δέσμευση για το περιουσιολόγιο και η ανάγκη μιας δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών. Αλλά και αυτό κινδυνεύει να καταλήξει κενό γράμμα, αφενός γιατί οι λαϊκιστές δεν βγαίνουν ευθαρσώς να μας πουν τα περιουσιακά όρια πάνω από τα οποία θα υπερφορολογούνται κάποιοι και, αφετέρου, γιατί οι λύσεις αυτές κινούνται στην λογική της εφάπαξ καταβολής χρηματικών ποσών και όχι στην εξακολουθητική παραγωγή νέου εθνικού πλούτου, τον οποίον θα μπορέσεις στη συνέχεια να αναδιανείμεις.
Αν πιάσεις τον πλούσιο που φοροδιαφεύγει και του αποσπάσεις ένα μέρος της περιουσίας του αυτό θα γίνει εφάπαξ και θα αφορά μονάχα τον προϋπολογισμό του τρέχοντος -άντε και του επόμενου έτους. Δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας ηλίθιος που να πιστεύει πως η υπερφορολόγηση του μεγάλου πλούτου θα συνεχίζεται εσαεί προκειμένου ο ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ να το παίζει κουβαρντάς και να μοιράζει αυξήσεις και διορισμούς στους αστούς των Αθηνών και περιχώρων.
Αν τα χρήματα αυτά – που καλώς θα πάρει το νέο σύστημα εξουσίας από τους έχοντες- δεν πάνε σε παραγωγικές επενδύσεις και αναλωθούν απλά σε νέους διορισμούς και νέες συντάξεις στα πενήντα, οι παραγωγοί αυτής της χώρας θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια για τις γειτονικές μας χώρες, τα χρήματα των εχόντων θα στερέψουν γιατί κατά βάση πρόκειται για κομπογιαννίτικες  περιουσίες που δημιουργήθηκαν πάνω σε μαυραγορίτικες συνήθειες και επενδύθηκαν ως επί το πλείστον σε βίλες και εξοχικά  και θα μείνουμε καμιά πεντάρα εκατομμύρια μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι σε αυτή τη χώρα να κοιταζόμαστε μεταξύ μας και να περιμένουμε τον νέο σωτήρα που θα χρηματοδοτήσει τις ζωές μας.
Αν δεν βγει ο ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ να μας πει από πού θα βρει τα λεφτά και τι εννοεί με τη φράση «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας» η εναλλακτική του πρόταση θα αποτελεί το συντομότερο μεταπολιτευτικό ανέκδοτο μετά την «Αλλαγή» του Αντρέα. Και κάτι μου λέει πως σε αυτήν την παραγωγική ανασυγκρότηση που ευαγγελίζεται ένα μεγάλο μέρος των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων θα κληθεί να μεταπηδήσει στα χωράφια, τις στάνες και τις τουριστικές μονάδες, αν δεν επανδρώσει φυσικά τα διαστημόπλοια των αεροψεκασμένων και αρχίσει να κόβει βόλτες στο διάστημα. Μόνο που αυτό δεν τολμάει κανείς να το αποκαλύψει στα πελατάκια του, μήπως και χαλάσει τις ψευδοαστικές τους συνήθειες.
ΥΓ. Παρακαλούνται οι έμμισθοι παπαγάλοι του λαϊκισμού που πληρώνονται για να στρογγυλοκάθονται σε γραφεία και να απαντάνε σε όλες τις κριτικές κατά των σιτιστών τους, να μας πούνε και καμιά σοβαρή πρόταση άρσης του αδιεξόδου. Μήπως και τιμήσουνε τα δεδουλευμένα!