Στις αρχές του έτους, μία ομάδα γιατρών με βασικούς καθοδηγητές τον ογκολόγο-παθολόγο Κώστα Συρίγο και τον καρδιολόγο Γιώργο Βήχα, δημιούργησαν ένα «άτυπο» δίκτυο ιατρικής στήριξης ανασφάλιστων ασθενών.
Ωστόσο τίποτα δεν τον είχε προετοιμάσει για την περίπτωση της Έλενας, μιας άνεργης γυναίκας που
είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο στήθος ένα χρόνο πριν απευθυνθεί σε αυτόν.
Μέχρι τότε, ο όγκος της είχε φτάσει στο μέγεθος ενός πορτοκαλιού και είχε δημιουργήσει πληγές στο στήθος της, τις οποίες εκείνη καθάριζε με χαρτοπετσέτες.
Μιλώντας στη διαδικτυακή έκδοση των New York Times που φιλοξενεί την ιστορία της Έλενας στην πρώτη σελίδα της, ο Δρ. Συρίγος είπε: «Όταν την είδαμε, μείναμε άφωνοι. Τέτοιες περιπτώσεις περιγράφονται στα βιβλία, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν τις είχαμε δει από κοντά γιατί όποιος αρρώσταινε σε αυτή τη χώρα πάντα μπορούσε να λάβει βοήθεια».
Η Έλενα έμεινε χωρίς ασφάλιση όταν αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το σχολείο όπου εργαζόταν ως δασκάλα για να φροντίσει τους δύο καρκινοπαθείς γονείς της και τον άρρωστο θείο της. Όταν εκείνοι πέθαναν, η κρίση είχε ήδη χτυπήσει τη χώρα μας και στα 58 της, ήταν αδύνατο για εκείνη να βρει δουλειά.
Όταν έμαθε ότι είχε τον ίδιο τύπο καρκίνου του στήθους με αυτόν που σκότωσε τη μητέρα της, πανικοβλήθηκε. Η θεραπεία θα κόστιζε τουλάχιστον 30.000 ευρώ, όπως την ενημέρωσαν, και ο τραπεζικός της λογαριασμός είχε ήδη αδειάσει. Προσπάθησε να πουλήσει ένα μικρό χωράφι που είχε κληρονομήσει, αλλά εξαιτίας της κρίσης κανείς δεν αγόραζε γη.
Τελικά ο καρκίνος της εξαπλώθηκε και δεν μπορούσε να λάβει θεραπεία μέχρι πριν λίγους μήνες, όταν έμαθε για ένα κίνημα γιατρών που εδώ και κάποιο διάστημα έχει αναλάβει να φροντίζει τους ανασφάλιστους ασθενείς, μεταξύ αυτών και τους καρκινοπαθείς.
Κατά κύριο λόγο, οι ασθενείς τους πάσχουν από διάφορες μορφές καρκίνου και οι ίδιοι υποστήριξαν ότι προέβησαν σε αυτό το βήμα όντες συγκλονισμένοι από την ανάγκη των συμπολιτών τους για ιατρική παρακολούθηση, περίθαλψη και φαρμακευτική κάλυψη.
Το κέντρο ονομάζεται Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο και φιλοξενείται στην πρώην Αμερικανική Βάση στον Δήμο Ελληνικού.
Σύμφωνα με τον κ. Συρίγο η Ελλάδα βρίσκεται κοντά στα επίπεδα εξαθλίωσης «που ήταν οι ΗΠΑ κατά τη –δική τους- κρίση, οπότε και, αν έχανες τη δουλειά σου, αυτομάτως έμενες και ιατρικά ανασφάλιστος».
Ο καρδιολόγος Γιώργος Βήχας από την πλευρά του, βλέπει τα πράγματα ρομαντικά ρεαλιστικά και επισημαίνει ότι «είμαστε ένα δίκτυο (που αποτελείται από πολλούς) Ρομπέν των δασών». Βέβαια, με τον ρεαλισμό που
προαναφέρθηκε, ο κ. Βήχας τονίζει πως «αυτή η επιχείρηση έχει ημερομηνία λήξης… και αυτό διότι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή θα πάψουν να μπορούν να προσφέρουν από το υστέρημά τους, ακριβώς λόγω της κρίσης. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος για τον οποίο πιέζουμε το κράτος να αναλάβει και πάλι τις ευθύνες του».
Αναρτήσεις
