Το μεγάλο πολιτικό ερώτημα των τελευταίων εβδομάδων είναι πού οφείλεται η τεράστια αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς ένα κόμμα του 4% επί σειράν δεκαετιών έφθασε να διεκδικεί την πρώτη θέση στις εκλογές και να σχηματίσει κυβέρνηση.Οφείλεται, άραγε, στην κατάρρευση των δύο παραδοσιακών κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στα οποία, και δικαίως, ο κόσμος αποδίδει τις ευθύνες για την σημερινή κατάρρευση της οικονομίας αλλά και της κοινωνικής συνοχής;Οφείλεται, άραγε, στο πρόσωπο του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα, που είναι ένα νέο, σχετικά άφθαρτο και πάντως γοητευτικό πρόσωπο, που ακόμα κι ο βρετανικός τύπος αποκάλεσε «sexy Alexis»;
Ασφαλώς οι λόγοι αυτοί είναι πραγματικοί και δικαιολογούν εν μέρει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά μόνον μερικώς. Κατά τη γνώμη μας ο βασικός λόγος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω συγκυριών, έχει κατορθώσει κάτι που μόνον το ΠΑΣΟΚ του 1981 είχε καταφέρει. Δεν είναι κόμμα που στηρίζεται στο πρόγραμμα και στα στελέχη του, στις θέσεις του ή και στην απουσία θέσεων του, όπως επισημαίνουν πολλοί εκ των αντιπάλων του.
Η κατάσταση είναι πολύ πιο σύνθετη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα, έχει αποκτήσει μια φαντασιακή μορφή. Υπάρχουν πολλοί ΣΥΡΙΖΑ, όσοι και οι ψηφοφόροι του ή οι υποψήφιοι ψηφοφόροι του.
Όπως συνέβαινε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα στις παραμονές των εκλογών του 1981, ο κάθε ένας εκ των ψηφοφόρων του έχει κατασκευάσει το κόμμα που θα ήθελε στο μυαλό του.
Υπάρχει ο «επαναστατικός» ΣΥΡΙΖΑ, που θα κατατροπώσει το καπιταλιστικό σύστημα και θα επιβάλει ένα ιδανικό Κομμουνιστικό σύστημα, σύμφωνα με τα οράματα του Τσε. Αλλά υπάρχει κι ο ΣΥΡΙΖΑ που πρόκειται, σύμφωνα με την άποψη άλλων ψηφοφόρων του, να μετεξελιχθεί σε ένα Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της δυτικής Ευρώπης, όπως οι σοσιαλιστές του Ολάντ στη Γαλλία. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνων, που θέλουν να τιμωρήσουν τα παραδοσιακά κόμματα για τη διόγκωση της διαφθοράς του δημοσίου. Αλλά κι εκείνος, που θα διατηρήσει το μεγάλο κράτος, που εκ των πραγμάτων είναι διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που πρόκειται να μεταρρυθμίσει το κράτος.
Αλλά κι εκείνος, που θα διατηρήσει τα προνόμια των «βολεμένων» επί ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που θα μας βγάλει από το ευρώ και θα μας γυρίσει στη δραχμή. Αλλά κι εκείνος, που θα κατοχυρώσει την συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που θα μειώσει τους φόρους για μας. Αλλά κι αυτός που θα τους αυξήσει για τους «άλλους».
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κάνει καμιά διακοσαριά χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο. Αλλά κι εκείνος που θα μειώσει το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή για τους «άλλους». Αλλά που θα μας επιτρέψει σε εμάς να μην κόβουμε απόδειξη γιατί δεν είμαστε και κορόιδα.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα σεβαστεί τους μετανάστες. Αλλά και θα καταπολεμήσει την εγκληματικότητα και τη μιζέρια, που προκαλεί η παρουσία τους. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κρατικοποιήσει το τραπεζικό σύστημα αλλά και θα το διατηρήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα εγγυηθεί τις καταθέσεις μας αλλά και θα μας χαρίσει τα δάνεια μας, που δεν μπορούμε ή και δεν θέλουμε να πληρώσουμε.
Υπάρχει ένας ΣΥΡΙΖΑ για κάθε ψηφοφόρο, που τον μοντάρει στις επιθυμίες και στις επιδιώξεις του. Και γι’ αυτό σήμερα το ρεύμα υπέρ του έχει πάρει απρόβλεπτες και πιθανόν πρωτοφανείς διαστάσεις. Έτσι, βλέπουμε ότι υπέρ του sexy Alexis συσπειρώνονται τώρα:
Το λόμπι της δραχμής, δηλαδή όλοι εκείνοι που είχαν κατά καιρούς κονομήσει από τα δανεικά του ελληνικού Δημοσίου, μετέφεραν τα χρήματά τους στο εξωτερικό σε ευρώ και ευελπιστούν ότι η επάνοδος σε μια αδύναμη δραχμή στο εσωτερικό θα τους καταστήσει ακόμα πιο πλούσιους.
Οι άνεργοι, που θεωρούν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν (κάτι που δεν είναι αληθές, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση), και θέλουν να τιμωρήσουν τα παραδοσιακά κόμματα ενώ, ταυτόχρονα, ευελπιστούν ότι θα διοριστούν στο Δημόσιο.
Είναι οι «βολεμένοι» του ΠΑΣΟΚ, που ξεβολεύτηκαν και τώρα ελπίζουν (όπως οι συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ) ότι θα μπορέσουν να συνεχίζουν να απομυζούν το Δημόσιο μέσω του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι όσοι είδαν τις αμοιβές τους, μισθούς και συντάξεις, να περικόπτονται και ευελπιστούν ότι όχι μόνον θα αποκατασταθούν στα προηγούμενα επίπεδα αλλά και θα μειωθούν οι φόροι που πληρώνουν, χωρίς να σκέπτονται πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό το θαύμα.
Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι κινδυνολογία το ότι «δεν υπάρχουν χρήματα». Αλλά ότι υπάρχουν μπόλικα κι απλώς τα έτρωγαν οι επιτήδειοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κι ότι τώρα που θα έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα αποκαταστήσει τη ροή του χρήματος προς τη δική τους τσέπη.
Είναι αυτοί που, πράγματι, πιστεύουν ότι υπάρχει μια γιγαντιαία συνωμοσία των ευρωπαίων, με αιχμή τη Μέρκελ και τον Σόϊμπλε εναντίον του Ελληνισμού γιατί θέλουν να του αρπάξουν τον τεράστιο πλούτο που κρύβεται στο υπέδαφος της χώρας μας αλλά και γιατί μισούν τους Έλληνες, που είναι ο περιούσιος λαός του Θεού.
Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η Ευρώπη φοβάται ότι θα καταρρεύσει η ίδια αν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, άρα μπλοφάρουν όταν λένε ότι θα μας αφήσουν να φύγουμε, και ότι αν διαπιστώσουν ότι εμείς είμαστε αποφασισμένοι, τότε όχι μόνο θα δεχθούν την κατάργηση του Μνημονίου αλλά και θα μας δώσουν κι όσα χρήματα θέλουμε, Κι είναι φυσικά οι καταπιεσμένοι, στο μυαλό τους τουλάχιστον, αριστεροί, που θεωρούν ότι ήρθε επιτέλους η σειρά τους να αποκτήσουν την εξουσία και να εφαρμόσουν ένα γνήσια κομμουνιστικό καθεστώς στην Ελλάδα.
Γι αυτό η συμμετοχή τόσων αντιτιθέμενων τάσεων μέσα στο ίδιο κόμμα, που διαθέτει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ανάλογα με τον κάθε ψηφοφόρο, δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ τρομακτική δυναμική, η οποία δεν αποκλείεται να αποτυπωθεί στην κάλπη στις 17 Ιουνίου.
Μήπως το ίδιο δεν συνέβη το 1981 με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ; Ίσως, αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Ο ψηφοφόρος, που διαπιστώνει ότι αυτό που είχε στο μυαλό του δεν επαληθευθεί, απογοητεύεται γρήγορα και στρέφεται μετά μανίας εναντίον εκείνου του κόμματος που δεν επαλήθευσε τις προσδοκίες του. ΚΙ αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα.
Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει, ‘μα μήπως αυτό δεν συνέβη και με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ του 1981′;
Βεβαίως, είναι η απάντηση, αλλά τότε η ελληνική κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα να διαχειριστεί τεράστια ποσά χρημάτων και να τα διαθέσει για να μπουκώσει τον ψηφοφόρο, που ίσως δεν ικανοποιήθηκε από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα, δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τη χώρα, «δεν υπάρχει μία». Κι ο πεινασμένος ψηφοφόρος είναι πολύ επικίνδυνος. Από φίλος γίνεται εύκολα εχθρός. Όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι από τον Οκτώβριο του 2009 εκατομμύρια ψηφοφόροι, που επί χρόνια έπιναν νερό στο όνομα των Παπανδρέου, εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ υβρίζοντας με τον χειρότερο τρόπο τον Παπανδρέου.
Αναρτήσεις
