Στα περισσότερα νοσοκομεία της χώρας οι ειδικευόμενοι πραγματοποιούν επίσχεση εργασίας. Ο λόγος είναι οι απλήρωτες εφημερίες εδώ και μήνες. Αυτό είναι το ένα κομμάτι, το οικονομικό όπου βιοπορίζονται χιλιάδες νέοι ιατροί και είναι αρκετά σημαντικό. Αλλά δεν είναι το μόνο.
Επί σειρά 10ετιών ο ιατρός ως ειδικευόμενος υπόμενε την κατάσταση της υπερεργασίας πιστεύοντας πως θα είναι ένα προσωρινό στάδιο πριν την ολοκληρωτική κοινωνική καταξίωση. Πριν την οικονομική ευμάρεια.
Ετούτη την ώρα τι έχει να περιμένει ο ειδικευόμενος; Τι να προσδοκά;
- Την ένταξη του στο Δημόσιο νοσοκομείο; Έχουν παγώσει τις προσλήψεις εδώ και 2 χρόνια.
- Το ιδιωτικό τους ιατρείο; Εδώ και 3 μήνες έχουν μπλοκάρει την αδειοδότηση νέων ιατρείων.
- Την ένταξη τους σε ταμείο; ΘΑ μείνει μόνο ο ΕΟΠΥΥ χωρίς να μπορεί να διοριστεί κανείς, με ελάχιστα χρήματα που αναθεματίζουν όλοι…
Η τακτική είναι με λίγους ιατρούς να μπορούν να καλύψουν το κρατικοδίαιτο σύστημα υγείας που έχει πλήρως καταρεύσει ειδικά μετά το κούρεμα των ομολόγων των περισσότερων ασφαλιστικών ταμείων.
Εξάλλου είναι νωπά τα χρόνια της μακροχρόνιας αναμονής περιμένοντας να ξεκινήσει ειδικότητα. Χρόνια υποαπασχόλησης, ανασφάλιστης εργασίας και εξευτελιστικής αμοιβής.
Όλα αυτά πρέπει να τα έχει καλά στο μυαλό του ο ειδικευόμενος και να κρατήσει ψηλά τη σημαία. Υπάρχουν δυσκολίες διότι ο ψυχολογικός πόλεμος των ειδικευμένων ιατρών δρα διασπαστικά. Δε λέω κι αυτοί εξουθενωμένοι είναι αλλά η κατάσταση είναι αδιέξοδη.
Ευχής έργον είναι να εμφανιστούν οι προσωπικότητες αυτές που θα συμπαρασύρουν τους υπόλοιπους να απαιτήσουν αρτιότερο σύστημα υγείας, με αξιοκρατία, με σωστά εκπαιδευμένους ιατρούς για να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε ένα πλήρως ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Ο ειδικευόμενος μπορεί να φερθεί συσπειρωμένα μόνο αυτά τα χρόνια για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για τον κλάδο κι όλη την κοινωνία... Μετά ακολουθεί καθένας το δρόμο του.
Είμαστε ο επιστημονικός κλάδος με τις περισσότερες κοινωνικές ευαισθησίες. Ας πρωτοστατήσουμε και να συμπορευτούμε με ολόκληρη την κοινωνία. Το έχουμε ανάγκη εμείς. Μας έχουν ανάγκη κι αυτοί.
«Το ΕΣΥ ήταν ένας φάρος που έπεσε και τώρα εμείς πρέπει να τον ξαναχτίσουμε για να λάμψει και πάλι… Για να φωτίσει ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία...>