Ολοκληρώνεται το παζάρι της μιζέριας, με την Τρόικα να επιμένει σε υφεσιακά μέτρα που ακόμα κι αν δεν εκτελεστούν στο βαθμό που αρχικά σχεδίαζαν, είναι σίγουρο ότι θα βυθίσουν περαιτέρω την οικονομία και θα εκτινάξουν τα επίπεδα κοινωνικής έντασης. Έχουμε γράψει επανειλημμένα ότι το «κούρεμα» του χρέους δεν αποτελεί μοναδική συνθήκη μελλοντικών θετικών εξελίξεων. Απαιτούνται και σταθεροί ρυθμοί ανάπτυξης πέριξ του 2%. Με αυτά τα δεδομένα συμπίεσης της εσωτερικής ζήτησης σε τι μπορεί να ελπίζει ο τόπος για την επίτευξη τους;
Επειδή συχνά «πάσχουμε» από επιλεκτική μνήμη, χρήσιμο θα ήταν να θυμηθούμε ότι οι πρώτες οριζόντιες εισοδηματικές περικοπές (τα «δώρα» που έγιναν επιδόματα!) ήταν προ μνημονίου κυβερνητικές επιλογές κι ότι ως την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου το ΠΑΣΟΚ έχαιρε λαϊκής αποδοχής που άγγιζε ή ξεπερνούσε το 40% αφού μεγάλο μέρος της κοινωνίας ανεχόταν τις Τροϊκανές απαιτήσεις έχοντας πεισθεί ότι θα μας οδηγούσαν στις αγορές εντός του 2011!
Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι να βλέπεις πλέον τον ένα μετά τον άλλο τους κορυφαίους χειροκροτητές αυτής της πολιτικής, αυτούς που δεν διανοήθηκαν υπό πολύ ευνοϊκότερες για τη χώρα συγκυρίες να απαιτήσουν αρχική σκληρή διαπραγμάτευση, να εκστομίζουν αντιμνημονιακές κορώνες χωρίς αιδώ!
Από τη στιγμή που διαμορφώθηκε ένα σκηνικό πιθανής επιστροφής στη δραχμή ο Σαμαράς μπήκε στην ομολογουμένως φθοροποιό διαδικασία της κυβέρνησης Παπαδήμου για δυο βασικούς λόγους. Κάποιοι θα επιχειρούσαν να του φορτώσουν τη χρεοκοπία της χώρας που οι ίδιοι την έκαναν υπαρκτό σενάριο. Ακόμα κι όσοι σήμερα τον ψέγουν για την επιλογή του, θα τον «κατακρεουργούσαν» όταν βίωναν συνθήκες συσσιτίων και δελτίου σε τρόφιμα, καύσιμα και φάρμακα!
Από την άλλη θα υπήρχε η δυνατότητα ελέγχου και καλύτερης διαπραγμάτευσης για συμφωνίες που έτσι κι αλλιώς θα ψηφίζονταν από το ΠΑΣΟΚ και τους άλλους αρχικούς υποστηρικτές του μνημονίου, και η όσο το δυνατόν ταχύτερη προσφυγή σε εκλογές για να δημιουργηθεί μια νέα κοινωνική δυναμική ώστε να μην επιδέχεται εσωτερική ή εξωτερική αμφισβήτηση η συλλογική βούληση του Ελληνικού λαού.
Ο Σαμαράς ελπίζει πλέον σε ταχύτατη ενεργοποίηση του Ευρωπαϊκού αναπτυξιακού σχεδίου (συζητιέται στις αρχές Μαρτίου), την ενεργοποίηση μεγάλων έργων υποδομής και τη στρατηγική επενδυτική τοποθέτηση αναδυόμενων αγορών (Κίνα, Ρωσία) στον τουριστικό, ενεργειακό και μεταφορικό τομέα. Αυτά σε συνδυασμό με μια ορθολογικότερη διαχείριση του δημοσίου, ολοκλήρωση δομικών μεταρρυθμίσεων, ανακήρυξη της ΑΟΖ και ταχύτερη αξιοποίηση του ΕΣΠΑ, μπορούν να αποτελέσουν το αναπτυξιακό έναυσμα που θα μας επιτρέψει να μην είναι και το PSI άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Κι αυτά φυσικά δεν μπορούν να εκτελεστούν από όσους απέδειξαν την υποτέλεια και την ανικανότητα τους τα τελευταία δυο χρόνια, για να καταφύγουν ξανά εν ριπή οφθαλμού στο λαϊκισμό και την κρατικοδίαιτη ρητορική.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Αναρτήσεις
