Η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία, αυτός ο αχταρμάς συνταγματικών κανόνων, διεφθαρμένων συνειδήσεων και προσωπικών φιλοδοξιών, απέκτησε μόλις πρόσφατα και τους επίσημους 117 εθνικούς της ζήτουλες. Όλα τα χε η Μαριορή, ο φερετζές του ζήτουλα της έλειπε! 117 βουλευτές, λοιπόν, 15 παραπάνω από τα συμπαθή σκυλιά της Δαλματίας, «επαιτούν» αναδρομικές αυξήσεις των αποδοχών τους, τουλάχιστον μιας πενταετίας από τη μη αναπροσαρμογή των απολαβών τους σύμφωνα με αυτές των δικαστικών, αλλά και αποζημίωση από το Δημόσιο για ηθική βλάβη, συνολικού ύψους 250.000 ευρώ περίπου για κάθε βουλευτή.Και ερωτώ, εγώ ο χριστιανός ορθόδοξος πολίτης αυτής της καθολικά ανορθόδοξης Πολιτείας μας: Την ηθική βλάβη των Ελλήνων πολιτών για τα κατά συρροή ψεύδη τους, την εξακολουθητική τους ανικανότητα και εν τέλει την επαναλαμβανόμενη λαθροχειρία, ορισμένων εξ αυτών, ποιος κερατάς θα μας την πληρώσει;
Ποιος θα μας δώσει πίσω αναδρομικά τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, το φιλότιμό μας, την φιλεργία μας, τις ανθρώπινες σχέσεις μας, όλα εκείνα τελοσπάντων τα στοιχεία που συνέθεταν τον προμεταπολιτευτικό μας βίο και τα οποία η γενιά μας δεν πρόλαβε να τα γευτεί, επειδή παρασύρθηκαν από το κραιπαλικό τσουνάμι των καλύτερων παπανδρεϊκών ημερών με δανεικά και αγύριστα ;
Ποιο δικαστήριο και ποιο δίκαιο θα επιδικάσουν, υπέρ μας, το καθαρό κούτελο και μάλιστα με αναδρομική ισχύ;
Ποιοι νομικοί κανόνες και ποιο συνταγματικό «δέον» θα ελευθερώσουν τις πλάτες των γονιών μας από το δικό μας φλογισμένο βλέμμα της οργής και της καχυποψίας για τις ατασθαλίες των προηγούμενων καιρών; Τότε που το’ παιζαν πελάτες του κάθε κομματάρχη και εξαργύρωναν τη ψήφο τους με μπόσικες αργομισθίες; Οι οποίοι, στο κάτω κάτω της γραφής, έζησαν και τα απόνερα ενός Παγκοσμίο Π πολέμου, ξέρουν τι πάει να πει να τρως κρέας 2 φορές το χρόνο και μέχρι τα δεύτερά τους -άντα δεν ήξεραν πως για να είσαι «in» πρέπει να σαβουρώνεις σαν πίθηκος ό,τι βρεθεί μπροστά σου. Και, μεταξύ μας, είναι οι μόνοι που μπορούν να μας κοιτάξουν στα μάτια και να πουν: «Σταμάτα κανακάρη μου να μου φορτώνεις όλα τα κακά της μοίρας σου! Μαζί τα φάγαμε, μην το ξεχνάς». Και άντε μετά να του πεις πως εσύ δεν ήξερες, δεν κατάλαβες, δεν φανταζόσουνα. «Γιατί δεν ρώταγες;» θα σου ανταπαντήσει και καθισμένοι αντάμα στον οικογενειακό καναπέ, με γυρισμένες τις χολωμένες πλάτες μας ο ένας απέναντι στον άλλον, θα εξακολουθήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι του χάσματος των γενεών και να φοράμε μαύρα περιβραχιόνια σαν παρελαύνουμε μπροστά από τους επίσημους της γενιάς τους.
Για όλους αυτούς, λοιπόν, θα βγάλετε καμιά αναδρομική αθωωτική απόφαση; Θα τους επιστρέψετε αναδρομικά τις αυξήσεις των μισθών τους από τη μη αναπροσαρμογή των απολαβών τους σύμφωνα με αυτές των μεγαλοτραπεζιτών, των μεγαλοεργολάβων, των μεγαλογιατρών, των μεγαλοδικηγόρων, των μεγαλοϋδραυλικών και όλων των μεγάλων, αλλά και μικρών αυτής της χώρας, που δήλωναν ψιχία στις δημόσιες δηλώσεις τους και καταβρόχθιζαν το καταπέτασμα στα ιδιωτικά τους γλέντια;
Και αν τολμήσεις να τους ψέξεις για αγιογδυτισμό θα σου πετάξουν κατάμουτρα τους δικαστές με τα γουνάκια και θα σου γυρίσουν θριαμβευτικά την πλάτη, λέγοντάς σου: «Είναι οι νόμοι, ανόητε»! Γιατί οι νόμοι σε αυτή τη χώρα φτιάχνονται για αυτούς που υπόκεινται στις συνέπειες των προηγούμενων. Για κάθε νόμο υπάρχει και το νομικό ισόποσο που προστατεύει τους λίγους ισχυρούς από τις συνέπειες του πρώτου. Και αυτό κάποιοι πανεπιστήμονες της καθ’ έδρας αγυρτίας το ονομάζουν δικαιοπαραγωγική διαδικασία, ενώ εγώ ο άξεστος της καθ’ ημάς Ανατολής το ονομάζω νομικό παραλήρημα και το προσάπτω ως βασική κατηγόρια στο πολιτικό μου σύστημα.
Όταν ο Μοντεσκιέ πρότεινε την περίφημη διάκριση των εξουσιών, προκειμένου να δημιουργηθούν εντός της Πολιτείας τα θεσμικά εκείνα αντίβαρα και οι ασφαλιστικές δικλείδες για να αποτραπεί η μονοπώληση και η κατάχρηση της εξουσίας από μια μονάχα αρχή, σίγουρα δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό πως οι εδώ γραικοί θα έβλεπαν στη διάκριση αυτή τον τρόπο διασφάλισης της παραβατικής τους συμπεριφοράς.
Οι πρώην Κουτόφραγκοι εισήγαγαν τη διάκριση των εξουσιών στις πολιτείες τους για να περιορίσουν την ασυδοσία της ενός ανδρός αρχή, ενώ τα δικά μας εγχώρια αετόπουλα ασπάστηκαν τους εξωτερικούς τύπους της για να νομιμοποιήσουν την ασυδοσία της κοινοβουλευτικής τους αντρίλας. «Πιάστηκε η εκτελεστική εξουσία να κλέβει;» Νο problem, κύριοι ιθύνοντες της μεσογειακής Chiquita. H Νομοθετική εξουσία είναι εδώ για να μπλοκάρει την άρση της ασυλίας και αν παρ’ ελπίδα το «σκυλολόι» των καναλιών γαβγίσει και λίγο παραπάνω, έννοια σου, και τα γουνάκια θα αναλάβουν μέσα από το παρελκυστικό τους έργο να παραδώσουν άμωμο τον κλεφταρά πίσω στην κοινωνία. Αλλά σε αυτή τη χώρα πάντα έτσι γίνεται.
Παίρνουμε τους θεσμούς της Εσπερίας, τους φέρνουμε στα μέτρα μας και κατόπιν τους περιφέρουμε με υπερηφάνεια για να δείξουμε στους ξένους το πόσο άξια τέκνα του Περικλή και της Ασπασίας είμαστε.
Πήραμε τον θεσμό των Πανεπιστημίων από τις χώρες της Εσπερίας και τον μετατρέψαμε σε θεσμό προικοδότησης θυγατέρων και θεσμό αντιπαροχής. Ο μπαμπάς παραδίδει την έδρα στον γαμπρό ως προίκα για την αγαπημένη του κοράκλα και το φοιτητικό κίνημα ανταλλάσσει τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα στην εκλογή Πρυτάνεων με ευάερα και ευήλια πενταράκια .
Πήραμε τον θεσμό του ΕΣΥ και τον μετατρέψαμε σε δομημένο ομόλογο υψηλής απόδοσης. Πανεπιστημιακοί καθηγητάδες, διευθυντάδες, φαρμακάδες και όλα τα εις -άδες επένδυσαν πινάκια φακής στις πλάτες του ΕΣΥ και εξαργύρωσαν πολυτελείς βίους.
Πήραμε τον θεσμό της κοινωνικής ασφάλισης και τον μετατρέψαμε σε ατμομηχανή των πελατειακών μας δικτύων. Μοιράσαμε αναπηρικές συντάξεις στους αρτιμελείς , ισοσκελίσαμε τη χτένα της κομμώτριας του Κολωνακίου με τα σαπισμένα πνευμόνια των εργατών στα ορυχεία της Δ. Μακεδονίας και εξαργυρώσαμε την αυτονόητη φιλοπατρία δίνοντας συντάξεις εθνικής αντίστασης. Είμαστε τόσο φαύλοι που αν δεν μας έπιαναν στα πράσα θα θεσμοθετούσαμε και σύνταξη έγκαιρης προσέλευσης στους χώρους εργασίας. Σε αυτή τη χώρα, την αυτονόητη υποχρέωση την συνταξιοδοτούμε. Έτσι μάθαμε γιατί έτσι μας έμαθαν!
Πήραμε τον κεϋνσιανισμό και από αναπτυξιακό εργαλείο τον μετατρέψαμε σε άλλοθι πελατειακών διορισμών, δημοσιοϋπαλληλικής αργομισθίας και παρασιτικής επιχειρηματικότητας. Μας απέκρυψαν οι ημιμαθείς πως για να «δουλέψει» ο Κέυνς χρειάζεται η χώρα να έχει παραγωγική βάση για να μπορεί να τεθεί ξανά σε λειτουργία. Δεν λειτουργεί, μάτια μου, ο Κεϋνσιανισμός σε χώρες που παράγουν το απολύτως τίποτα!
Και όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα ύφους, ήθους και αισθητικής παρουσιάζεται από ορισμένους ως το έλασσον μπροστά στο μείζον που δεν είναι άλλο από το ακόρεστο των αγορών και το αρπακτικό του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Προσπαθούν να μας πείσουν πως η κλινική μας περίπτωση είναι ίδια με εκείνη των άλλων χωρών-χοίρων και πως η κρίση μας δεν είναι εθνική, αλλά συστημική, και πως αντιμετωπίζεται με τα ίδια θεραπευτικά πρωτόκολλα που προκρίνονται για τις άλλες χώρες. Ευρωομόλογα και ταμεία στήριξης. Για να δανείζονται πάλι οι δικές μας παιδικές χαρές και να κάνουν τζάμπα κούνιες οι ψηφοφόροι τους και για να στηρίζονται στα δεκανίκια των PSIT και των KIT τα ανάπηρα του εγχώριου παλαιοκομματισμού. Ή τους αλλάζουμε, λοιπόν, ή το κακορίζικο της φυλής μας θα γίνει μέρος του DNA μας. Και μετά δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει για να αποτινάξεις από πάνω σου το γονίδιο του ζήτουλα…
*Ο Τάσος Φούντογλου είναι ειδικευόμενος νεφρολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο της Πτολεμαΐδας.
Ποιος θα μας δώσει πίσω αναδρομικά τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, το φιλότιμό μας, την φιλεργία μας, τις ανθρώπινες σχέσεις μας, όλα εκείνα τελοσπάντων τα στοιχεία που συνέθεταν τον προμεταπολιτευτικό μας βίο και τα οποία η γενιά μας δεν πρόλαβε να τα γευτεί, επειδή παρασύρθηκαν από το κραιπαλικό τσουνάμι των καλύτερων παπανδρεϊκών ημερών με δανεικά και αγύριστα ;
Ποιο δικαστήριο και ποιο δίκαιο θα επιδικάσουν, υπέρ μας, το καθαρό κούτελο και μάλιστα με αναδρομική ισχύ;
Ποιοι νομικοί κανόνες και ποιο συνταγματικό «δέον» θα ελευθερώσουν τις πλάτες των γονιών μας από το δικό μας φλογισμένο βλέμμα της οργής και της καχυποψίας για τις ατασθαλίες των προηγούμενων καιρών; Τότε που το’ παιζαν πελάτες του κάθε κομματάρχη και εξαργύρωναν τη ψήφο τους με μπόσικες αργομισθίες; Οι οποίοι, στο κάτω κάτω της γραφής, έζησαν και τα απόνερα ενός Παγκοσμίο Π πολέμου, ξέρουν τι πάει να πει να τρως κρέας 2 φορές το χρόνο και μέχρι τα δεύτερά τους -άντα δεν ήξεραν πως για να είσαι «in» πρέπει να σαβουρώνεις σαν πίθηκος ό,τι βρεθεί μπροστά σου. Και, μεταξύ μας, είναι οι μόνοι που μπορούν να μας κοιτάξουν στα μάτια και να πουν: «Σταμάτα κανακάρη μου να μου φορτώνεις όλα τα κακά της μοίρας σου! Μαζί τα φάγαμε, μην το ξεχνάς». Και άντε μετά να του πεις πως εσύ δεν ήξερες, δεν κατάλαβες, δεν φανταζόσουνα. «Γιατί δεν ρώταγες;» θα σου ανταπαντήσει και καθισμένοι αντάμα στον οικογενειακό καναπέ, με γυρισμένες τις χολωμένες πλάτες μας ο ένας απέναντι στον άλλον, θα εξακολουθήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι του χάσματος των γενεών και να φοράμε μαύρα περιβραχιόνια σαν παρελαύνουμε μπροστά από τους επίσημους της γενιάς τους.
Για όλους αυτούς, λοιπόν, θα βγάλετε καμιά αναδρομική αθωωτική απόφαση; Θα τους επιστρέψετε αναδρομικά τις αυξήσεις των μισθών τους από τη μη αναπροσαρμογή των απολαβών τους σύμφωνα με αυτές των μεγαλοτραπεζιτών, των μεγαλοεργολάβων, των μεγαλογιατρών, των μεγαλοδικηγόρων, των μεγαλοϋδραυλικών και όλων των μεγάλων, αλλά και μικρών αυτής της χώρας, που δήλωναν ψιχία στις δημόσιες δηλώσεις τους και καταβρόχθιζαν το καταπέτασμα στα ιδιωτικά τους γλέντια;
Και αν τολμήσεις να τους ψέξεις για αγιογδυτισμό θα σου πετάξουν κατάμουτρα τους δικαστές με τα γουνάκια και θα σου γυρίσουν θριαμβευτικά την πλάτη, λέγοντάς σου: «Είναι οι νόμοι, ανόητε»! Γιατί οι νόμοι σε αυτή τη χώρα φτιάχνονται για αυτούς που υπόκεινται στις συνέπειες των προηγούμενων. Για κάθε νόμο υπάρχει και το νομικό ισόποσο που προστατεύει τους λίγους ισχυρούς από τις συνέπειες του πρώτου. Και αυτό κάποιοι πανεπιστήμονες της καθ’ έδρας αγυρτίας το ονομάζουν δικαιοπαραγωγική διαδικασία, ενώ εγώ ο άξεστος της καθ’ ημάς Ανατολής το ονομάζω νομικό παραλήρημα και το προσάπτω ως βασική κατηγόρια στο πολιτικό μου σύστημα.
Όταν ο Μοντεσκιέ πρότεινε την περίφημη διάκριση των εξουσιών, προκειμένου να δημιουργηθούν εντός της Πολιτείας τα θεσμικά εκείνα αντίβαρα και οι ασφαλιστικές δικλείδες για να αποτραπεί η μονοπώληση και η κατάχρηση της εξουσίας από μια μονάχα αρχή, σίγουρα δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό πως οι εδώ γραικοί θα έβλεπαν στη διάκριση αυτή τον τρόπο διασφάλισης της παραβατικής τους συμπεριφοράς.
Οι πρώην Κουτόφραγκοι εισήγαγαν τη διάκριση των εξουσιών στις πολιτείες τους για να περιορίσουν την ασυδοσία της ενός ανδρός αρχή, ενώ τα δικά μας εγχώρια αετόπουλα ασπάστηκαν τους εξωτερικούς τύπους της για να νομιμοποιήσουν την ασυδοσία της κοινοβουλευτικής τους αντρίλας. «Πιάστηκε η εκτελεστική εξουσία να κλέβει;» Νο problem, κύριοι ιθύνοντες της μεσογειακής Chiquita. H Νομοθετική εξουσία είναι εδώ για να μπλοκάρει την άρση της ασυλίας και αν παρ’ ελπίδα το «σκυλολόι» των καναλιών γαβγίσει και λίγο παραπάνω, έννοια σου, και τα γουνάκια θα αναλάβουν μέσα από το παρελκυστικό τους έργο να παραδώσουν άμωμο τον κλεφταρά πίσω στην κοινωνία. Αλλά σε αυτή τη χώρα πάντα έτσι γίνεται.
Παίρνουμε τους θεσμούς της Εσπερίας, τους φέρνουμε στα μέτρα μας και κατόπιν τους περιφέρουμε με υπερηφάνεια για να δείξουμε στους ξένους το πόσο άξια τέκνα του Περικλή και της Ασπασίας είμαστε.
Πήραμε τον θεσμό των Πανεπιστημίων από τις χώρες της Εσπερίας και τον μετατρέψαμε σε θεσμό προικοδότησης θυγατέρων και θεσμό αντιπαροχής. Ο μπαμπάς παραδίδει την έδρα στον γαμπρό ως προίκα για την αγαπημένη του κοράκλα και το φοιτητικό κίνημα ανταλλάσσει τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα στην εκλογή Πρυτάνεων με ευάερα και ευήλια πενταράκια .
Πήραμε τον θεσμό του ΕΣΥ και τον μετατρέψαμε σε δομημένο ομόλογο υψηλής απόδοσης. Πανεπιστημιακοί καθηγητάδες, διευθυντάδες, φαρμακάδες και όλα τα εις -άδες επένδυσαν πινάκια φακής στις πλάτες του ΕΣΥ και εξαργύρωσαν πολυτελείς βίους.
Πήραμε τον θεσμό της κοινωνικής ασφάλισης και τον μετατρέψαμε σε ατμομηχανή των πελατειακών μας δικτύων. Μοιράσαμε αναπηρικές συντάξεις στους αρτιμελείς , ισοσκελίσαμε τη χτένα της κομμώτριας του Κολωνακίου με τα σαπισμένα πνευμόνια των εργατών στα ορυχεία της Δ. Μακεδονίας και εξαργυρώσαμε την αυτονόητη φιλοπατρία δίνοντας συντάξεις εθνικής αντίστασης. Είμαστε τόσο φαύλοι που αν δεν μας έπιαναν στα πράσα θα θεσμοθετούσαμε και σύνταξη έγκαιρης προσέλευσης στους χώρους εργασίας. Σε αυτή τη χώρα, την αυτονόητη υποχρέωση την συνταξιοδοτούμε. Έτσι μάθαμε γιατί έτσι μας έμαθαν!
Πήραμε τον κεϋνσιανισμό και από αναπτυξιακό εργαλείο τον μετατρέψαμε σε άλλοθι πελατειακών διορισμών, δημοσιοϋπαλληλικής αργομισθίας και παρασιτικής επιχειρηματικότητας. Μας απέκρυψαν οι ημιμαθείς πως για να «δουλέψει» ο Κέυνς χρειάζεται η χώρα να έχει παραγωγική βάση για να μπορεί να τεθεί ξανά σε λειτουργία. Δεν λειτουργεί, μάτια μου, ο Κεϋνσιανισμός σε χώρες που παράγουν το απολύτως τίποτα!
Και όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα ύφους, ήθους και αισθητικής παρουσιάζεται από ορισμένους ως το έλασσον μπροστά στο μείζον που δεν είναι άλλο από το ακόρεστο των αγορών και το αρπακτικό του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Προσπαθούν να μας πείσουν πως η κλινική μας περίπτωση είναι ίδια με εκείνη των άλλων χωρών-χοίρων και πως η κρίση μας δεν είναι εθνική, αλλά συστημική, και πως αντιμετωπίζεται με τα ίδια θεραπευτικά πρωτόκολλα που προκρίνονται για τις άλλες χώρες. Ευρωομόλογα και ταμεία στήριξης. Για να δανείζονται πάλι οι δικές μας παιδικές χαρές και να κάνουν τζάμπα κούνιες οι ψηφοφόροι τους και για να στηρίζονται στα δεκανίκια των PSIT και των KIT τα ανάπηρα του εγχώριου παλαιοκομματισμού. Ή τους αλλάζουμε, λοιπόν, ή το κακορίζικο της φυλής μας θα γίνει μέρος του DNA μας. Και μετά δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει για να αποτινάξεις από πάνω σου το γονίδιο του ζήτουλα…
*Ο Τάσος Φούντογλου είναι ειδικευόμενος νεφρολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο της Πτολεμαΐδας.
Αναρτήσεις
