Την ώρα που η κυβέρνηση Παπαδήμου υλοποιεί με συνέπεια το σχέδιο Παπανδρέου με το οποίο:- Χαρίζεται η χώρα στους οικονομικούς «κατακτητές» με την υλοποίηση της δανειακής σύμβασης και του νέου μνημονίου,
«Υλοποιούνται» τα μνημονιακά μέτρα του μεσοπρόθεσμου, των εφαρμοστικών νόμων και του προϋπολογισμού 2012, που με ένα μαγικό τρόπο καταφέρνουν να φτωχύνουν τους Έλληνες (που χάνουν και τις περιουσίες τους) και μεγαλώνουν τα ελλείμματα έτσι ώστε να ξεπουληθεί ο φυσικός πλούτος της χώρας και σε βάθος χρόνου να οδηγήσουν και στον τεμαχισμό της με το λαό αποχαυνωμένο στη προσπάθεια επιβίωσης.
- Μας οδηγούν σε οριστική ντροπιαστική «λύση» στο θέμα της Μακεδονίας μας και στο μοίρασμα
του Αιγαίου ακόμα και με ενδεχόμενο πολεμικό επεισόδιο (αν χρειαστεί),- Την ώρα που όλη η Ευρώπη βρίσκεται σε μια πρωτοφανή οικονομική και πολιτική κρίση,
- Την ώρα που σε όλη τη μεσόγειο μέσα σε λίγους μήνες έχουν επιβληθεί νέες κυβερνήσεις «για το καλό» των λαών τους,
Την ίδια ώρα στη χώρα μας βρισκόμαστε μπροστά σε μια συντονισμένη διοχέτευση πληροφοριών για το τι έγινε το «βρώμικο 2009». Πληροφορίες για το πως εκβιάστηκε και απειλήθηκε ο Κώστας Καραμανλής, ποιοι τον πίεσαν, τον πόλεμο πληροφοριών των ξένων πρεσβειών και πως τελικά «τον έδιωξαν» για να έρθει στην εξουσία ο Γιώργος ο Παπανδρέου και να υλοποιήσει το σχέδιο αφανισμού της χώρας μας.
Πιστεύω ο Καραμανλής ήταν διορατικός πολιτικός. Ναι, δεν έγινε η επανίδρυση του κράτους, δεν μείωσε το δημόσιο, δεν άλλαξε τις δομές της οικονομίας μας, δεν μείωσε τα ελλείμματα. Περιμέναμε περισσότερα, κάναμε σκληρή κριτική και πολλοί που τον πίστεψαν απογοητεύτηκαν.
Αλλά με «κρύο» μυαλό πιστεύω δεν μπορούσαν να αλλάξουν πάρα πολλά. Με μια οικονομία δεμένη με το σκληρό ευρώ, με τα media της χώρας απέναντι σε κάθε αλλαγή, με έναν συνδικαλισμό που πολεμούσε κάθε προσπάθεια ξεβολέματος, με έναν λαό που σε νοοτροπία ήταν ο τελευταίος σοβιετικός λαός της Ευρώπης, με ένα κομματικό στελεχιακό δυναμικό «πασοκοποιημένο» που ήθελε να αναλάβει την εξουσία και να γίνει ο «Πασόκος στη θέση του πασόκου», με ένα Νεοδημοκρατικό κορμό στερημένο και αποκλεισμένο από το κράτος επί 25 χρόνια που προσδοκούσε στο δικό του βόλεμα, δεν μπορούσαν να γίνουν πολλά.
Ο Καραμανλής το κατάλαβε αυτό και θέλησε, να «αλλάξει διαδρομή», να πετύχει κάτι πιο σημαντικό. Την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Ένα αγαθό που ίσως δεν το είχε ποτέ.
Στα 5 χρόνια που κυβέρνησε προσπάθησε. Υπήρξαν άνθρωποι που δουλέψανε και πέτυχαν πράγματα. Στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, στην ανάπτυξη της οικονομίας στην κρίσιμη μεταολυμπιακή περίοδο, στην απορρόφηση του Γ’ ΚΠΣ και στην νέα συμφωνία για το ΕΣΠΑ (που δεν ήταν δεδομένη εκ των προτέρων), στις αποκρατικοποιήσεις (Ολυμπιακή, ΟΤΕ, Εμπορική, ΟΛΠ), στα μεγάλα έργα που έγιναν ή ξεκίνησαν (Μαλιακός, Τέμπη, Εγνατία, Μετρό Θεσνίκης, Ιόνια Οδό, Κεντρικής Ελλάδος, αεροδρόμιο Ηρακλείου), στα περιβαλλοντικά θέματα (κλείσιμο 3.000 χωματερών, ανακύκλωση, κτηματολόγιο, χωροταξικός σχεδιασμός, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) στη στήριξη της οικονομίας στην αρχή της κρίσης.
Κυρίως όμως έδωσε προτεραιότητα σε δυο θέματα. Την υπογεννητικότητα – οικογένεια (αυτό που κυρίως χτυπάει η πολιτική Παπανδρέου) και την Εθνική ανεξαρτησία - αξιοποίηση του φυσικού μας πλούτου. Είδε έγκαιρα ότι ο Ελληνικός πληθυσμός φθίνει και έδωσε κίνητρα για τις τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες που έπρεπε όμως να είναι ακόμα πιο σοβαρά.
Το πιο σοβαρό του όμως εγχείρημα ήταν ότι προσπάθησε να αλλάξει το γεωστρατηγικό προσανατολισμό της χώρας και από πλήρως υποταγμένη στον Αμερικανικό παράγοντα, να φέρει και άλλους «συμπαίκτες» στη ζωή μας, να μοιράσει τη πίτα των συμφερόντων, να συνεταιρισθεί με οικονομικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να επενδύσουν στη χώρα. Έτσι κινήθηκε προς Αραβία, Κίνα και κυρίως στη Ρωσία συμφωνώντας επενδύσεις γεωστρατηγικής ισχυροποίησης του τόπου μας (Λιμάνια οι Κινέζοι, Ενέργεια- Ελληνικό οι Άραβες, ενεργειακοί αγωγοί οι Ρώσοι).
Ο Καραμανλής κατάλαβε ότι η οικονομία που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης δεν συμμαζεύεται. Δεν αλλάζει το κρατικοδίαιτο μοντέλο και δεν χτυπιούνται οι «νταβατζήδες» της διαπλοκής. Στόχος του ήταν η χώρα να νοιώσει πιο ανεξάρτητη, πιο δυνατή και να μπορέσει να αξιοποιήσει τον ορυκτό και φυσικό της πλούτο. Μόνο τότε θα αναπτυσσόταν υγιώς η οικονομία μας και θα είχε τη δύναμη να πολεμήσει τις στρεβλώσεις.
Για τις «απείθαρχες» πολιτικές του όμως πολεμήθηκε, με τις φωτιές στη Πελοπόννησο, με τα Δεκεμβριανά του 08, με τις συνεχείς απεργίες που παρέλυσαν τη χώρα και την οικονομία, με εκβιασμούς και απειλές. Με τη μεγέθυνση κάθε υπαρκτού ή κατασκευασμένου «σκανδάλου». Οδηγήθηκε στην έξοδο με γνωστή τη συνέχεια και την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ.
Σήμερα όλη εκείνη η περίοδος επανέρχεται στην επικαιρότητα. Αναρωτιέμαι έντονα γιατί τώρα;
Με τον τρόπο που αποκαλύπτεται η αλήθεια εκείνης της περιόδου ο Καραμανλής αποκτά συμπάθεια ξανά σε σοβαρό τμήμα του Ελληνικού Λαού που αργοπορημένα καταλαβαίνει τι έγινε.
Να κρατήσω το θετικό σενάριο; Ότι οι πληροφορίες κινούνται από τον ίδιο, ο οποίος βλέποντας το «Εθνικό έγκλημα που συντελείται» (φράση του ιδίου σε φίλους του) μεθοδεύει την αντίδραση και την επιστροφή του, ενδεχομένως πριν να είναι πολύ αργά για την χώρα;
Ή να κρατήσω το αρνητικό σενάριο; Που λέει ότι οι δυνάμεις που ελέγχουν τη πατρίδα μας, ετοιμάζουν την επόμενη μέρα μετά την «τελική λύση», όπου θα πρέπει να έχουν έτοιμη μια εναλλακτική πολιτική «λύση»,που θα κρατήσει έναν εξαθλιωμένο λαό σε μια σχετική «ηρεμία» και θα συνεχίσουν «ομαλά» την εκμετάλλευση μας;
Θα βρει το σθένος και τη δύναμη ο Καραμανλής να αντισταθεί ξανά στα σχέδια διαμελισμού της χώρας ή απλά θα υποταχθεί και θα συμβιβαστει; Θα φανεί αντάξιος στις προσδοκίες πολλών που πιστεύουν ακόμα σε αυτόν ή θα απογοητεύσει, αυτή τη φορά οριστικά.
Για πολλούς είναι η «τελευταία ελπίδα». Για άλλους, ίσως για την πλειοψηφία, απλά ένα κακό παρελθόν. Το μέλλον θα δείξει.
Αλλά γιατί αυτή η συζήτηση ανοίγει τώρα;
Ο Γαλάζιος Αιρετικός
Αναρτήσεις
