χίλιοι νέοι άνεργοι σήμερα...

Μιλούν για «δημοψηφίσματα» προσχηματικά, δημαγωγικά, για επικοινωνιακούς λόγους, με ευκολία -όπως για όλα άλλωστε... Οι αναγκαίες και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται το πολίτευμα -μάλιστα για να γίνει σχετικά φιλολαϊκό, είναι εκτός ατζέντας του δικομματισμού και των παραφυάδων του. Επί παραδείγματι ο Απολογισμός. Να μην μπορεί δηλαδή να απέλθει ουδείς από οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα, χωρίς να δώσει λογαριασμό! να μην μπορεί να παραδώσει το χαρτοφυλάκιό του, χωρίς να εκθέσει καταλεπτώς τα πεπραγμένα του, να ζυγισθεί και να βρεθεί σωστός. Θα μπορούσαν επίσης οι 100 από τους 300 της Βουλής να προκύπτουν από κλήρωση -αυτό
θα ανάγκαζε τα κόμματα στη Βουλή να είναι κόμματα (υποχρεώνοντας τους 200 να διαλέγονται διαρκώς με τους απρόβλεπτους 100). Και αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις να πείθουν για να λαμβάνουν ψήφο εμπιστοσύνης. Θα μπορούσε η φοροδιαφυγή να επικηρυχθεί και να τιμωρείται ως βαρύτατο κακούργημα. Η συζήτηση για το πολίτευμα και τους θεσμούς επείγει -αλλά όχι με πιασάρικους όρους. Είδαμε πού μας έχουν οδηγήσει τα πιασάρικα με τις Ανεξάρτητες Αρχές, τις ΜΚΟ κι άλλους τέτοιους «εκσυγχρονισμούς» που έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη και την ατιμωρησία και της Διαπλοκής και της Διαφθοράς. Και στη φθορά του πολιτεύματος και στη διαφθορά της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση αυτή παραβιάζει το Σύνταγμα στο γράμμα του, αλλά κυρίως το παραβιάζει στο πνεύμα του.
Τι εννοούμε όταν λέμε «πνεύμα» του Συντάγματος;
Τον λόγο για τον οποίον συνετάχθη.
Την «ποιητική» ενός θεμελιώδους νόμου, ενός «ιερού πτολίεθρου»· ενός νόμου ο οποίος ακριβώς επειδή είναι θεμελιώδης, απαιτεί την κατά το δυνατόν αποτύπωση μιας φιλοσοφημένης προσέγγισης του νομοθέτη που να φέρνει σε έναν σχετικό συγκερασμό τις αντιθέσεις που ενδημούν μέσα σε μια ταξική κοινωνία.
Στην περίπτωσή μας έχουμε ένα αστικό Σύνταγμα.
Το «πνεύμα» του καθορίζεται από το λαϊκό κεκτημένο να αρύεται κάθε φορά η εξουσία τη δύναμή της, αλλά και τη νομιμοποίησή της, απ' τη λαϊκή επιλογή και εντολή.
Κατά πρώτον λοιπόν το Σύνταγμα - το αστικό Σύνταγμα, ορίζει και υπερασπίζεται την ελευθερία του λαού, δηλώνει το αυτεξούσιον του κράτους και συγκροτεί τον τρόπο που λειτουργεί κι εκφράζεται το έθνος.
Αν το Σύνταγμα είναι δημοκρατικό, αποτυπώνει τις επιλογές του λαού μέσω των πολιτικών δυνάμεων που τον εκφράζουν για τον τρόπο που θέλει να ζει· αν το Σύνταγμα είναι αυταρχικό, αποτυπώνει τον τρόπο που έχει επιβληθεί στον λαό να ζει - ή μάλλον να φυτοζωεί.
*****
Για να το πούμε κάπως σχηματικά, το «πνεύμα» του Συντάγματος αφορά τον σκοπό του και το «γράμμα» τον τρόπο που υπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Κανείς νόμος δεν μπορεί να αντιστρατεύεται τον θεμελιώδη νόμο, το Σύνταγμα, καθώς άλλωστε και το ίδιο το Σύνταγμα διακηρύσσει.
Βεβαίως το Σύνταγμα και η ισχύς του (μάλιστα εν σχέσει με τα ισχύοντα στην Ενωση) επιδέχεται ερμηνειών (όπως έγινε με τον Βασικό Μέτοχο) και
οι ερμηνείες προκύπτουν απ' τους πολιτικούς συσχετισμούς, συνεπώς αναλόγως της συγκυρίας μια ερμηνεία μπορεί να 'ναι ραγιάδικη ή το αντίθετο.
Με έναν λόγο το Σύνταγμα παρ' ότι Νόμος δεν είναι ένα λεγκαλιστικό θεώρημα, αλλά ένα πολιτικό ζήτημα, μάλιστα συνεχές.
Αν λοιπόν, το «πνεύμα» του Συντάγματος δεν είναι μόνον η υπεράσπιση της ζωής του λαού, αλλά ο αγώνας για τη διαρκή βελτίωσή της - τι σχέση έχει με το Σύνταγμα η τρέχουσα κυβέρνηση;
Εις ό,τι αφορά το «γράμμα» του Συντάγματος η παραβίασή του είναι εμφανής -η υπαγωγή και μόνον της χώρας υπό τις Εντολές της Τρόικας αρκεί, η κατάρτιση και μόνον του Προϋπολογισμού από ξένους υπαλλήλους κι όχι Ελληνες αιρετούς πολιτικούς, μιλάει από μόνη της.
Αλλά εκεί που η κυβέρνηση αυτή έχει τινάξει το Σύνταγμα -το αστικό Σύνταγμα- στον αέρα είναι εις όσα αφορούν το «πνεύμα» του.
Αυτό η κυβέρνηση το δολοφόνησε. Κουρέλιασε την αξιοπρέπεια των Ελλήνων, συκοφάντησε το φιλότιμό τους, διαίρεσε ακόμα περισσότερο τις τάξεις και έσπρωξε τη συνισταμένη της Δημοκρατίας προς το ολιγαρχικότερο και το αυταρχικότερο, παραδίδοντας ταυτοχρόνως την εθνική κυριαρχία σε ξένες Δυνάμεις.
Η κυβέρνηση δύο χρόνια τώρα εκβιάζει και τρομοκρατεί τον λαό, θέτει σε κινδύνους την εθνική ανεξαρτησία, δεν μπορεί να υπερασπισθεί και να αξιοποιήσει τον εθνικό πλούτο (περίπτωση ΑΟΖ), ενώ μεροληπτεί ταξικά υπέρ των πλουσίων, ευλογώντας ταυτοχρόνως τις άγριες παρανομίες των φοροφυγάδων.
Η κυβέρνηση αυτή εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το κράτος ως λάφυρο με τον πιο παλαιοκομματικό τρόπο, διορίζοντας, αυξάνοντας δαπάνες και ρουσφετολογώντας ασύστολα.
Αντιθέτως ενοχοποιεί τον λαό για τα έργα της και διώκει ανηλεώς τους αδύνατους, μάλιστα παράγει συνεχώς νέους, όλο και πιο πολλούς, αδύνατους.
Υπ' αυτήν την έννοια η κυβέρνηση αυτή δεν έχει αφήσει άρθρο του Συντάγματος που να μην το έχει παραβιάσει, είναι μια κυβέρνηση αντι-Συνταγματική, μια κυβέρνηση νεο-Βαυαρών που δεν χαμπαριάζει από Συντάγματα.
Αλλά κατ' εξοχήν είναι μια κυβέρνηση βαρβάρων -έτοιμη να κόψει το ρεύμα από καρκινοπαθείς, που βουτάει τις συντάξεις των ψυχασθενών, που αφήνει τα παιδιά χωρίς σχολικά βιβλία, μια
κυβέρνηση Κλαζομενίων με την οποίαν μπορούν να συναινούν μόνον Συβαρίτες κι Αβδηρίτες.
Η ανυπακοή σε αυτή την κυβέρνηση των ανδρεικέλων είναι Συνταγματικό καθήκον κι επαφίεται στο φιλότιμο των Ελλήνων...