Επάνω, ο Μιλτιάδης Εβερτ στο γραφείο του δημάρχου Αθηναίων με τον καφέ του και την απόφασή του για το ιστορικό τρίγωνο της πόλης.«Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τον «Μπουλντόζα», που τον χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ», η αυθεντική έκρηξη λύπης ενός ανώνυμου νεοδημοκράτη, μόλις χθες, αργά το βράδυ αναγγέλθηκε ο θάνατος του Μιλτιάδη Εβερτ, πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και πιστού συνεργάτη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που εμπιστευόταν το ένστικτό του.
Ηταν 72 ετών και η δοκιμασία της υγείας του τον είχε ταλαιπωρήσει σωματικά, κρατώντας το μυαλό του ζωηρό και ανήσυχο, για την κρίση που περνά ο τόπος, οικονομική, πολιτική αλλά κυρίως κοινωνική.
«Μιλούσε» με τον λαό, είχε τη σωτήρια, κοινή λογική, τόσο σπάνια στις μέρες μας, ήξερε να ακούει,
κι όταν έπαιρνε μία απόφαση που την θεωρούσε απαραίτητη, τίποτα δεν τον σταματούσε, ούτε ο ίδιος «ο Θεός», με ή χωρίς εισαγωγικά! Εξ ού και το ψευδώνυμο «Μπουλντόζας», που δεν τον ενοχλούσε, αντίθετα μάλιστα, το έβρισκε απόλυτα ταιριαστό με τον χαρακτήρα του.
Κι αυτός ο αδέκαστος πολιτικός, που με την εκλογή του στη Δημαρχία Αθηνών το 1986 έφερε το προμήνυμα της νίκης κι επιστροφής στην εξουσία της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος, ήταν ένας τρυφερός άνθρωπος, ένας άριστος οικογενειάρχης που αγαπούσε τη σύζυγό του, την καλλιτέχνη φωτογράφο Λίζα Βάντερπουλ, τις όμορφες κόρες του, Ιλεάνα και Αλεξία, και, φυσικά, τους αγαπημένους του συντρόφους, τα ζώα. Το μπουλντόγκ του υποδεχόταν φιλικά όποιον έμπαινε στο σπίτι στη Ρηγίλλης, το πιθηκάκι, ο Αζάνκα, στο εξοχικό στο Πικέρμι, που τα φρόντιζε ο ίδιος και δεν τα αποχωριζόταν ποτέ!
Ημουν μπροστά στο γραφείο στη Δημαρχία της Λιοσίων, όταν έφεραν στον Μιλτιάδη Εβερτ να υπογράψει την παραίτησή του από βουλευτής Αθηνών, όπως απαιτούσε η πανηγυρική εκλογή του στη Δημαρχία Αθηναίων. Κοίταξε το χαρτί κι έβαλε αποφασιστικά την υπογραφή του, μονολογώντας «χρειάζεται να μπορείς να αρνηθείς ό,τι αγαπάς πιο πολύ, εάν είναι για το καλό του λαού». Και ήταν ο καλύτερος δήμαρχος Αθηναίων, γιατί είχε όραμα και απόφαση.
Διέσωσε και ανέδειξε τις υποβαθμισμένες συνοικίες του Ψυρρή και του Θησείου, έκανε παλλαϊκές μουσικές γιορτές με γνήσιο παλμό, με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο Σύνταγμα, κι όταν παραιτήθηκε από την πολιτική στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας της 21ης Μαρτίου 1997 κράτησε την πικρία του για τον εαυτό του. Τότε άρχισε να λέει ανέκδοτα. Και κάτι που δεν θα του το αναγνωρίσουν οι περιστασιακοί «βιογράφοι».
Ο Μιλτιάδης Εβερτ ήταν εκείνος που διοργάνωσε τις λαοθάλασσες στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, σ' όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο μπαλκόνι, περιστέρια και χειροκροτήματα, αποθέωση.
Ο Μιλτιάδης μέσα στο δωμάτιο να αφουγκράζεται τι θέλει ο λαός. Πραγματικά, τον χρειαζόμασταν τον Μιλτιάδη Εβερτ, την ευθύτητα και την υπευθυνότητά του. Και όχι μόνο τώρα, «στα δύσκολα», αλλά και πολύ πιο πριν, όταν είχε αποσυρθεί στο Πικέρμι, ενώ θα μπορούσε να κρατήσει σφιχτά τα γκέμια, πριν πλησιάσει ο γκρεμός...
Η τελευταία εικόνα που θα κρατήσω είναι τα δάκρυα που κύλησαν στο πρόσωπό του όταν ο Ραδιοφωνικός Σταθμός του Δήμου Αθηναίων, ο «9.84», το δημιούργημά του, προσφορά στην πολυφωνία, μετέδωσε τον Εθνικό Υμνο, στην πρώτη του λειτουργία, επάνω στην ταράτσα της Λιοσίων.
Ενας νεοδημοκράτης λεβέντης του καιρού μας, αυτός ήταν ο Μιλτιάδης Εβερτ.
Θα μας λείψει.
Αναρτήσεις
