Επιστρέφουν οι «διπλοθεσίτες» γιατροί!

Ο νόμος του πρώην υπουργού Υγείας Αλέκου Παπαδόπουλου για το ΕΣΥ είναι ξεκάθαρος: τέρμα η παράλληλη απασχόληση των πανεπιστημιακών γιατρών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο ξεκάθαρος είναι και ο νόμος της πρώην υπουργού Υγείας Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου: από 1η Ιανουαρίου, με την έναρξη της λειτουργίας των ολοήμερων νοσοκομείων, οι εν λόγω γιατροί θα κάνουν ιατρείο μόνο εντός του νοσοκομείου.

Εδώ και έναν μήνα όμως ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος προσπαθεί να «αδειάσει» τους… πρώην αφήνοντας στους γιατρούς περιθώριο λειτουργίας ιδιωτικού ιατρείου, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεισφέρουν στην ολοήμερη λειτουργία των νοσοκομείων του ΕΣΥ –που έτσι κι αλλιώς είναι υποχρεωμένοι βάσει του νόμου Ξενογιαννακοπούλου. Μέσα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο, η ηγεσία του υπουργείου Υγείας αλλάζει γνώμη. Το χειρότερο βέβαια όλων είναι ότι αλλάζει τους νόμους, με το σκεπτικό ότι δεν εφαρμόζονται, ξεχνώντας προφανώς ότι η εκτελεστική εξουσία –άρα και η εφαρμογή της νομοθεσίας- ασκείται από την κυβέρνηση! Σύμφωνα με την πρόταση που συζητείται τον τελευταίο καιρό στο υπουργείο Υγείας παρουσία και των προέδρων των Ιατρικών Σχολών της χώρας, οι πανεπιστημιακοί γιατροί θα μπορούν να εργάζονται δύο απογεύματα την εβδομάδα στο νοσοκομείο τους και άλλα δύο στο ιδιωτικό τους ιατρείο. Τρίτη και Τετάρτη, για παράδειγμα, ο ασφαλισμένος θα επισκέπτεται τον καθηγητή στο νοσοκομείο και θα πληρώνει μέσω του ταμείου του, βάσει της ολοήμερης λειτουργίας του νοσοκομείου, και Πέμπτη και Παρασκευή θα επισκέπτεται τον καθηγητή στο ιατρείο και θα πληρώνει από την τσέπη του 90 ευρώ.

Κάνουν τα στραβά μάτια
Από την εποχή ακόμα της μεταρρύθμισης στο ΕΣΥ από τον Αλέκο Παπαδόπουλο, πολλοί πανεπιστημιακοί γιατροί συνέχισαν να λειτουργούν τα ιδιωτικά τους ιατρεία, χωρίς να τους νοιάζει τι λέει η νομοθεσία. Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει πανεπιστημιακός γιατρός που να μην έχει ιατρείο. Κι αυτό επειδή κανένας δεν τους ελέγχει. Επί χρόνια είναι «διπλοθεσίτες» χωρίς να το κρύβουν. Οι διοικήσεις των νοσοκομείων, οι αρμόδιες να καλέσουν σε απολογία τον παρανομούντα γιατρό και να του θέσουν το δίλημμα «ή σταματάς το ιδιωτικό ιατρείο ή φεύγεις από το νοσοκομείο», δεν επιχείρησαν ποτέ να εφαρμόσουν τον νόμο. Τα στραβά μάτια έκανε και το υπουργείο Υγείας. Κανείς δεν έκανε καταγγελία, κι οι γιατροί έκαναν ό,τι ήθελαν. Η απαγόρευση της παράλληλης απασχόλησης ισχύει ακόμα και σήμερα. Ωστόσο, το υπουργείο αντί να εφαρμόσει το νόμο, προσπαθεί να… νομιμοποιήσει την παρανομία. «Υπάρχουν τρία είδη γιατρών: Αυτοί που δηλώνουν απλώς άγνοια του νόμου, αυτοί που άνοιξαν ιατρείο, λέγοντας ότι δεν υπήρχε επαρκής χώρος εντός νοσοκομείου για να δέχεται τους ασθενείς –μια δυνατότητα που δίνεται από τη νομοθεσία-, και αυτοί που εγκαταλείπουν το κλινικό τους έργο εντελώς» τονίζει στον «Η.Α.» ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και καθηγητής της Ψυχιατρικής Βενετσάνος Μαυρέας. Στα Γιάννενα δεν υπήρχαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις –σε αντίθεση με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη όπου η εξαίρεση ήταν ο κανόνας. Από τα 165 μέλη της Ιατρικής Σχολής Ιωαννίνων, πέντε είναι αυτοί που διατηρούν παράλληλα, εδώ και χρόνια, ιδιωτικό ιατρείο. Ο αριθμός των παρανομούντων είναι μικρός και σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Δουλεύοντας σε μικρές κοινωνίες, οι πανεπιστημιακοί γιατροί, με την έναρξη ισχύος του νόμου Παπαδόπουλου, έκλεισαν τα ιατρεία τους (ή δεν άνοιξαν) φοβούμενοι την καταγγελία.
Η πραγματικότητα αυτή δημιούργησε μια ανισότητα μεταξύ των πανεπιστημιακών γιατρών. «Μόνο οι πανεπιστημιακοί γιατροί της περιφέρειας τηρούν το νόμο. Της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης όχι. Εκεί υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις γιατρών που είναι διευθυντές σε πανεπιστημιακή κλινική και παράλληλα διευθυντές σε ιδιωτικές κλινικές, που κανονικά απαγορεύεται. Υπάρχει μια άνιση εργασιακή μεταχείριση των πανεπιστημιακών γιατρών» δηλώνει στον «Η.Α.» ο πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής Ιωαννίνων Γιάννης Γουδέβενος. Βέβαια, οι ιατρικές σχολές αντί να ζητήσουν την εφαρμογή του νόμου για όλους, ζήτησαν να αλλάξει ο νόμος. Είναι το αντάλλαγμα που ζητούν στην ουσία για την ομαλή λειτουργία του ολοήμερου νοσοκομείου. Ή αυτό ή περισσότερα χρήματα. Αν τελικά επιτραπεί το ιδιωτικό ιατρείο, ο κ. Γουδέβενος εκτιμά ότι θα είναι αρκετοί αυτοί που θα αξιοποιήσουν αυτή τη δυνατότητα, ενώ δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να υπάρξει κύμα φυγής από τα νοσοκομεία για ορισμένες ειδικότητες, όπως για τους οφθαλμίατρους.
Αντιδρά ο Ιατρικός Σύλλογος
Όπως είναι επόμενο και λογικό, τα όσα γίνονται τον τελευταίο μήνα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του υπουργείου Υγείας, έχουν προκαλέσει τις αντιδράσεις νοσοκομειακών γιατρών του ΕΣΥ (που δεν έχουν ανάλογο δικαίωμα) αλλά και ιδιωτών γιατρών. Την κάθετη αντίθεσή του με την παράλληλη λειτουργία ιδιωτικών ιατρείων από πανεπιστημιακούς γιατρούς εκφράζει στην εφημερίδα ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ιωαννίνων Κώστας Καρέντζος. «Κάποιοι δεν έγιναν καθηγητές ή διευθυντές για  να κάνουν ιδιωτικά ιατρεία. Επιπλέον είναι αθέμιτος ανταγωνισμός για όλους όσους δουλεύουν ως ιδιώτες γιατροί. Είναι απαράδεκτο για τους νέους γιατρούς, ιδίως» τονίζει.
Πριν από οκτώ χρόνια, όταν πέρασε από συνταγματικό έλεγχο ο νόμος Παπαδοπούλου, το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) ανέφερε στο σκεπτικό του ότι ο νόμος αποσκοπεί στο να διασφαλίσει ότι οι γιατροί θα είναι προσηλωμένοι στο λειτούργημά τους και απαλλαγμένοι από εξαρτήσεις τις οποίες συνεπάγεται η παράλληλη άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος. Οκτώ χρόνια μετά, το σκεπτικό αυτό ισοπεδώνεται από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου.