Υπάρχει μια απορία σχετικά με τα χθεσινά συμβάντα. Γιατί η Νεολαία του Συνασπισμού (και κάποια άλλα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς) αποφάσισαν να κάνουν τη δική τους ξεχωριστή διαδήλωση στις 4.00 το απόγευμα και δεν συμμετείχαν στο μαθητικό συλλαλητήριο που διοργάνωσαν οι ΕΛΜΕ στις 12.00 το μεσημέρι;Μια απάντηση είναι, γιατί θέλουν να γίνουν ΚΚΕ όταν μεγαλώσουν. Ως γνωστόν, το ΚΚΕ κάνει χρόνια τώρα καριέρα με τους χωριστούς «κοινωνικούς αγώνες». Μια δεύτερη απάντηση είναι ότι σ’ αυτό τον χώρο της Αριστεράς υπάρχουν πολλοί διανοούμενοι και όπως λέει το παλιό ρητό «η επανάσταση θα γίνει μεσημέρι, επειδή εκείνη την ώρα πεινάνε οι εργάτες και ξυπνούν οι διανοούμενοι». Μπορεί πάλι να παρερμηνεύσαμε τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Οταν έλεγε «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση» πιθανώς να εννοούσε μεγάλη σε χρονική διάρκεια. Και αφού τα καλόπαιδα δεν κατάφεραν να τα σπάσουν το μεσημέρι, πιθανόν να ήθελε να
τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία το απόγευμα για να πραγματώσουν την «ωραία κατάσταση».
Τον Δεκέμβριο του 2008 ήταν κατανοητή η οργή. Μπορεί τα αποτελέσματά της -οι εμπρησμοί, οι καταστροφές, οι επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα κ. λπ. - να ήταν αδικαιολόγητα, αλλά μπορούσε να διαισθανθεί κάποιος τον θυμό ενός μέρους της νεολαίας που χρειαζόταν μια αφορμή για να ξεσπάσει. Υπήρχε, αφενός, το σοκ από τον φόνο ενός δυνάμει συμμαθητή τους και, αφετέρου, η αβελτηρία των διωκτικών αρχών, που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας.
Αυτό που δεν διαμορφώθηκε μέσα από τις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις ήταν κάποιο κίνημα με σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά και συγκεκριμένο πολιτικό αίτημα για να το παλέψουν και για να ικανοποιηθεί. Ηταν μια μεταμοντέρνα ταραχή και στα συνθήματά της (π. χ. «ο σκύλος μου τρελάθηκε με γάτα ζευγαρώνει, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι») και στην απουσία κάποιου σκοπού. Το μήνυμα εκείνης της κινητοποίησης είναι χαμένο. Περιμέναμε όλους εκείνους που δηλώνουν γνώστες των αγώνων και της αγωνίας της νεολαίας να διατυπώσουν τη θεωρία και το αίτημα. Οχι ποιητικώς, του στυλ «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», αλλά συγκεκριμένα.
Δύο χρόνια μετά, αυτό το μήνυμα δεν υπήρξε. Απέμεινε μόνο η πίκρα για ένα κράτος που δεν μπορούσε να προστατεύσει ούτε ένα δεκαπεντάχρονο από τα όργανά του, αλλά ούτε τους πολίτες και τους καταστηματάρχες από την οργή πολλών νέων.
Αυτή η οργή, όπως είναι φυσιολογικό, έχει ξεθυμάνει, κάποιοι όμως θέλουν να την αναστήσουν. Γι’ αυτό και κάθε επέτειο του φονικού παίζουν την επανάσταση στους δρόμους. «Δύο χρόνια μετά τον Δεκέμβρη, ο πολιτικός ορίζοντας που άνοιξε η εξέγερση παραμένει εμπρός μας, δείχνοντας ότι η ανατροπή δεν είναι απλά σύνθημα, καθώς και ότι η ριζοσπαστική πράξη αποτελεί πρόταγμα ανάτασης και όχι μέθοδο για τη διαχείριση της μιζέριας», γράφει στην ανακοίνωση μία από τις συνιστώσες της απογευματινής διαδήλωσης στα Προπύλαια.
Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν κάποιες ομάδες της παράφρονος Αριστεράς που εκμεταλλεύονται πολιτικά με τον πιο χυδαίο τρόπο τον θάνατο ενός παιδιού. Συνεχίζουν να σκυλεύουν τη μνήμη του καίγοντας και καταστρέφοντας στο όνομά του. Και αυτοί πρέπει να απομονωθούν πρώτα πολιτικά.