Η λέξη «ντιντής» ενσωματώθηκε στην ελληνική αργκό στο τέλος της δεκαετίας του ’80. Πολύ πρόσφατα δηλαδή, για να την αναζητήσετε στο λεξικό Μπαμπινιώτη, όπου όμως περιλαμβάνονται παλαιότερες γλωσσικές κατασκευές με παρεμφερές νόημα, όπως π.χ. ο ιστορικός «κουραμπιές» ή ο πιο σύγχρονος «φλώρος». Θα την βρείτε σε στίχους σατιρικών μουσικών συγκροτημάτων, όπως τα «Ημισκούμπρια» και κατά κόρον στα σενάρια κωμικών τηλεοπτικών σειρών, όπως π.χ. στο «Καφέ της Χαράς».Το ότι ένας φιλιππικός εναντίον των «ντιντήδων» κατάφερε να αναστατώσει την αξιωματική αντιπολίτευση επί διήμερον έδωσε στην όλη υπόθεση ένα χαρακτήρα ευτράπελο. Το θέμα όμως δεν εξαντλείται εκεί, έχει και μια σοβαρή πλευρά.
Από το επίμαχο άρθρο -μέσα από την αντιδιαστολή του «αποϊδεολογικοποιημένου ντιντή», ο οποίος διακατέχεται από «μεσαιοχωρίτικο αυτισμό» με τον «ιδεολογικό μαχητή που απαιτούν οι καιροί»- αλλά και από τις εξηγήσεις που έδωσε στη συνέχεια ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης, φαίνεται ότι κάποιοι στη Ν.Δ. έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι «ο μεσαίος χώρος μάς έφερε εδώ που μας έφερε». Εμμέσως πλην όμως σαφώς, κάτι αντίστοιχο υπονοεί και ο Αντ. Σαμαράς, όταν επαναλαμβάνει στις ομιλίες του το πρόσταγμα «να μην κρύβουμε τις ιδέες μας».
Η άποψη ότι το ιδεολόγημα του «μεσαίου χώρου» υπήρξε η αιτία των δεινών για τη Ν.Δ. -και κατ’ επέκταση για τη χώρα- είναι δημοφιλές γιατί βολεύει και σε μια επιλεκτική ανάγνωση της ιστορίας, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο: μπορεί κανείς να το ταυτίσει με τον κ. Γ. Λούλη, στον οποίο εκχωρείται κατ’ αποκλειστικότητα η πατρότητα της ήττας του 2009, ενώ αγνοείται η συμβολή του στη νίκη του 2004, ή έστω με τον Α. Σπηλιωτόπουλο, στην οριακή ήττα του 2000. Και οι δύο είναι πρόσωπα που μπορούν να στοχοποιηθούν χωρίς εσωκομματικές αναταράξεις, ωστόσο αυτή η ανάγνωση είναι εσφαλμένη. Ο άνθρωπος που προώθησε με συνέπεια και συνέχεια τη στρατηγική του μεσαίου χώρου στη δεκαετία 1997-2007 ήταν ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής.
Στον πρώην πρωθυπουργό και στον τρόπο που κυβέρνησε τη χώρα ιδιαίτερα την περίοδο 2007-2009 μπορεί κανείς να προσάψει πολλά. Είναι όμως λάθος να διαβάζει κανείς την ιστορία μόνον από το τέλος. Για τον κ. Καραμανλή, ο μεσαίος χώρος υπήρξε το εργαλείο για να διευρύνει την απήχηση της παράταξης, να προσελκύσει ψηφοφόρους από όλους τους πολιτικούς χώρους, να αποδυναμώσει τις ιδεοληπτικές αντιστάσεις. Σε συμβολικό επίπεδο, επί των ημερών του η Ν.Δ. δεν έκλεινε την πόρτα σε κανέναν και δεν δημιουργούσε το αίσθημα του αποκλεισμού σε κανέναν. Αυτή η στρατηγική κέρδισε τις εκλογές το 20004 και το 2007.
Για το ότι η ρεαλιστική ατζέντα, την οποία παρουσίασε η Ν.Δ. στον λαό το 2004 δεν εφαρμόστηκε δεν ευθύνεται το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου. Οι πολίτες άλλωστε και αλλαγές ήθελαν τότε και μεταρρυθμίσεις. Και αν σε ιδεολογικό επίπεδο κάτι έφταιξε για την πορεία που πήραν τα πράγματα στη χώρα την τελευταία πενταετία, δεν ήταν ότι η Ν.Δ. έκρυβε τις «κοινωνικά φιλελεύθερες» απόψεις της, αλλά ότι δεν ήταν, όσο είχε ανάγκη ο τόπος, στην πράξη φιλελεύθερες, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς.