Θα έχετε όλοι παρατηρήσει πως οι γιατροί στο τμήμα επειγόντων περιστατικών δεν ξεπερνούν τα 30-35 έτη, στην πλειονότητα τους. Είναι γιατροί ειδικευόμενοι, γιατροί που εκπαιδεύονται στην ειδικότητα που έχουν επιλέξει. Οι εκπαιδευόμενοι αυτοί γιατροί τις περισσότερες φορές αναλαμβάνουν μόνοι τους εντελώς την αντιμετώπιση και διεκπεραίωση των περιστατικών. Η «τύχη» της υγείας των ασθενών βασίζεται στις γνώσεις, την όποια εμπειρία και την κριτική ικανότητα του ειδικευόμενου ιατρού πάνω στον οποίο θα «πέσει» ο ασθενής. Ο ειδικευμένος ιατρός τις περισσότερες φορές είναι απών από το χώρο των επειγόντων. Είναι …on call και ειδοποιείται από τον ειδικευόμενο για το περιστατικό που έχει αμφιβολία.
Ο ειδικευόμενος έχει μάθει να ζει με το άγχος της σωστής ή μη αντιμετώπισης των περιστατικών, με το άγχος αν πρέπει να διώξει για το σπίτι έναν ασθενή, με το άγχος αν θα ειδοποιήσει.. «τσάμπα» τον επιμελητή του για κάποιο περιστατικό μέσα στη νύχτα, με το άγχος για το πότε θα διδαχτεί σωστά πώς να αντιμετωπίζει τα επείγοντα περιστατικά. Συνήθως τη «διδασκαλία» και την εκπαίδευση, που ο Θεός να την κάνει εκπαίδευση, αναλαμβάνει ο παλαιότερος ειδικευόμενος που και αυτός διδάχτηκε από τον παλαιότερο πριν λίγα χρόνια κ.ο.κ.
Στις χειρουργικές ειδικότητες τα πράγματα είναι ακόμα πιο τραγικά για τους ειδικευόμενους ιατρούς. Η εκπαίδευση μέσα στο χειρουργείο έχει αποκτήσει χαρακτήρα τυχερού παιχνιδιού, κλήρωσης λαχείου και στοιχήματος… Ο σχεδιασμός πριν από κάθε επέμβαση στις περισσότερες κλινικές είναι υποτυπώδης, κρυμμένος στο μυαλό του εκάστοτε επιμελητή και κυρίως του εκάστοτε διευθυντή. Ο ειδικευόμενος τις περισσότερες φορές κρατάει άγκιστρα, «τρώει» πλάτη και στο τέλος μπορεί να ράψει το δέρμα…
Η κάθε ειδικότητα έχει συγκεκριμένο χρόνο εκπαίδευσης χωρισμένος σε διάφορα τμήματα τα οποία τις περισσότερες φορές συμπληρώνονται υποτυπωδώς. Ο χρόνος τέλεσης της κάθε ειδικότητας ορίζεται από το υπουργείο υγείας. Για παράδειγμα η παθολογία έξι χρόνια, η ωτορινολαρυγγολογία 5 χρόνια εκ των οποίων ο ένας γενική χειρουργική, η καρδιολογία 6 χρόνια εκ των οποίων τα 2 παθολογία κλπ. Αξίζει να αναφέρουμε πως και το ειδικό κομμάτι κάθε ειδικότητας χωρίζεται σε άλλα τμήματα τα οποία τελούνται σε τρίμηνα, εξάμηνα ή ακόμα και έτη. Όλα αυτά μέχρι εκεί όμως. Αν ψάξετε παραπάνω για το πώς εκπαιδεύεται ο ειδικευόμενος μέσα στην κάθε κλινική θα πέσετε από τα σύννεφα. Οι περισσότερες κλινικές στερούνται εκπαιδευτικού προγράμματος μαθημάτων και τις περισσότερες φορές καταθέτουν προγράμματα τα οποία δεν τηρούνται ποτέ.
Οι διάφορες εταιρείες, πανελλήνιου χαρακτήρα, όπως το κολλέγιο χειρουργών, η πνευμονολογική ή ορθοπαιδική εταιρεία είτε αφορούν παθολογους, αναισθησιολόγους κλπ ποτέ δεν έχουν εκδώσει πρόγραμμα εκπαίδευσης ειδικευομένων. Απορεί κανείς για το λόγο ύπαρξης τους ο οποίος περιορίζεται στην εκδήλωση συνεδρίων, στην απονομή τίτλων προέδρων και στην καλύτερη περίπτωση στη χορήγηση 1-2 υποτροφιών ετησίως. Πουθενά, όμως, λόγος για πρόγραμμα εκπαίδευσης ειδικευομένων. Να ξέρει από το πρώτο έτος εκπαίδευσής του τι πρέπει να κάνει και τι πρέπει να ξέρει. Ειδικά στις χειρουργικές ειδικότητες όπου η εκπαίδευση εξαρτάται κατά πολύ από τον ειδικευμένο ιατρό τα πράγματα είναι τελείως τραγικά. Τελειώνει την ειδικότητα ο γιατρός και όχι απλά έχει επιτελέσει αλλά ούτε παρακολουθήσει βασικά χειρουργεία. Απελπιστικά μόνος προσπαθεί να καλύψει τα κενά του, έστω σε θεωρητικό επίπεδο.
Αν προσθέσει κανείς τις μεγάλες αναμονές για έναρξη ειδικότητας μπορεί εύκολα να καταλάβει ο οποιοσδήποτε όχι μόνο την αγωνία αλλά και την απογοήτευση του έλληνα ειδικευόμενου ιατρού. Η μετανάστευση του νέου ιατρού αποκτά χαρακτήρα όχι μόνο επιβίωσης αλλά και απόκτησης πραγματικών γνώσεων. «Το μέλλον δεν είναι στην Ελλάδα», ισχυρίζονται οι περισσότεροι και όλο και πληθαίνουν οι γιατροί που φεύγουν στο εξωτερικό τόσο κατά τη διάρκεια της ειδικότητάς τους όσο και μετά την τέλεσή της.
ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ:
α)ΑΠΑΙΤΕΊΤΑΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
β)ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΣΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΑ ΕΤΟΣ, ΤΟΣΟ ΣΕ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ. γ)ΑΝ ΜΙΑ ΚΛΙΝΙΚΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΙ ΣΩΣΤΑ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ.-