ΟΙ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΙ, του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.

Είναι γεγονός πλέον πως οι λεγόμενοι ταγοί της ελληνικής κοινωνίας συνιστούν κίνδυνο για τον τόπο. Πολιτικές ηγεσίες, δημοσιογράφοι, σχολιαστές και αναλυτές (με λίγες εξαιρέσεις βέβαια πάντοτε) δείχνουν να μην καταλαβαίνουν την κατάσταση της χώρας και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Συνακόλουθα παρασύρουν πολύ κόσμο σε αντιλήψεις εξωπραγματικές και σε συμπεριφορές που δείχνουν να αγνοούν τους κινδύνους που μας περιστοιχίζουν.

Η κυβέρνηση έχει εκτιμήσει, σωστά η λάθος δεν έχει σημασία τώρα πλέον, πως η επιλογή του Μνημονίου ήταν ο μοναδικός δρόμος για να μην χρεοκοπήσει η χώρα και να μην διαλυθεί ολοκληρωτικά η

οικονομία μας. Με βάση το σκεπτικό αυτό έγινε (έγινε πράγματι;) μιά διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των δανειστών μας και συμφωνήθηκε μιά πολιτική που οφείλουμε να ακολουθήσουμε για να μπορούμε να χρηματοδοτηθούμε. Η συμφωνία αυτή εγκρίθηκε από την κυβέρνηση κι έγινε νόμος του κράτους με την ψήφο της ελληνικής Βουλής. Τώρα βλέπουμε πως η Υπουργός Εργασίας διαφωνεί με όρους του Μνημονίου και κατηγορεί τους δανειστές για επιμονή σε ανεδαφικές πολιτικές. Η Υπουργός μπορεί να έχει δίκιο η και άδικο. Δεν ενδιαφέρει αυτό όμως τώρα. Γιατί όμως δέχθηκε τους σχετικούς όρους όταν συμφωνήθηκε το πλαίσιο συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές της; Που ήταν στη διάρκεια των υποτιθέμενων διαπραγματεύσεων; Σε τελευταία ανάλυση, γιατί ψήφισε στη Βουλή μιά πολιτική που θεωρεί αναποτελεσματική και ίσως και επικίνδυνη;

Και ο πρωθυπουργός από την άλλη μεριά φέρεται ενοχλημένος. Αλλά ταυτόχρονα επιδιώκει, κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες που δεν διαψεύδονται όμως, μιά συμβιβαστική λύση ανάμεσα στην Υπουργό και τους δανειστές μας. Δηλαδή στην κυβέρνηση αυτή, σε μιά τόσο κρίσιμη φάση για τις τύχες του τόπου, ποιός ακριβώς αποφασίζει; Είναι δυνατόν Υπουργός ανοιχτά και δημόσια να αμφισβητεί την ακρογωνιαία στρατηγική του τόπου και να παραμένει στη θέση του; Ποιές αγορές, ποιοί πιστωτές και ποιοί, σε τελευταία ανάλυση, επενδυτές θα δείξουν εμπιστοσύνη σε μιά χώρα της οποίας η κυβέρνηση με κάθε τρόπο επιδιώξει να αποδείξει πως δεν έχει συνοχή, δεν έχει μπούσουλα και δεν ξέρει που ακριβώς επιθυμεί να οδηγήσει την χώρα.

Από την άλλη μεριά του λόφου τα πράγματα είναι ελαφρώς χειρότερα. Πολιτικοί μαθητευόμενοι μάγοι που εκπέμπουν απειρία και ελαφρότητα αντιστρατεύονται μιά πολιτική που είτε δεν καταλαβαίνουν είτε δεν ενδιαφέρονται στα σοβαρά να καταλάβουν. Και προτείνουν εναλλακτικές λύσεις που από τα πράγματα δεν μπορούν να σταθούν σε επίπεδο κάποιας σοβαρής κριτικής. Από την πρόταση να διορισθούν όλοι οι άνεργοι στο δημόσιο της θεωρητικά μετριοπαθέστερης Αριστεράς μέχρι την ανυπακοή στους νόμους του κράτους που εκπέμπει το ΚΚΕ (απαιτώντας όμως ταυτόχρονα την συμμόρφωση στους νόμους του αστικού κράτους του «ταξικού εχθρού» - κεφάλαιο – σε κάθε περίπτωση) η Αριστερά δείχνει να κινείται σε ένα δικό της κόσμο. Την «φιλελεύθερη» ΝΔ εκπροσωπεί συχνά σε ΜΜΕ κομματικός της αξιωματούχος που, φορτώνοντας κρατικούς φορείς της υπουργικής του εποπτείας με εκατοντάδες εκλογείς του, δεν δίστασε να υπερηφανευθεί σε εφημερίδα της περιοχής του πως κατόρθωσε να σπάσει επιτέλους το μονοπώλιο του ...κράτους των Αθηνών στις προσλήψεις! Ενώ η παράταξή του στο σύνολό της επιμένει σε λύσεις – μαγική εικόνα για την κρίση. Που αν πράγματι υπήρχαν οι εκφραστές τους θα μπορούσαν ευκολότερα να διεκδικήσουν το Νόμπελ οικονομίας παρά κάποιον ελληνικό κυβερνητικό θώκο.

Εύλογα οι πολίτες νοιώθουν ανασφαλείς. Ο κίνδυνος της κατάρρευσης κάτω από ηγεσίες αδύναμες να καταστρώσουν κάποιο σχέδιο διάσωσης η έστω επιβίωσης πανικοβάλλει τους πάντες. Και το γενικότερο πλαίσιο της ενημέρωσης δεν συμβάλλει στην εκτόνωση αυτών των φόβων. Οι ανακρίβειες και οι ασχετότητες που γράφονται και ακούγονται είναι απερίγραπτες. Για κάποιους για όλα φταίει το ευρώ, που είναι κατασκεύασμα «νεοφιλελεύθερων εγκεφάλων». Ολοι αυτοί δεν έχουν ακούσει προφανώς τίποτα για κάποια Μάργκαρετ Θάτσερ, πρώην Πρωθυπουργό της Βρετανίας, και φανατικό έχθρό του Μάαστριχ και του ενιαίου ευρωπαικού νομίσματος. Που επηρέασε ώστε τελικά η χώρα της να μείνει τελικά έξω από την ευρωζώνη. Ούτε βέβαια και τον Μίλτον Φρήντμαν έχουν ακούσει που για χρόνια προειδοποιούσε πως για την Ευρώπη το ενιαίο νόμισμα θα ήταν πραγματική καταστροφή. Εκτός πια κι αν αυτοί δεν ήσαν νεοφιλελεύθεροι, αλλά ...σοσιαλιστές!!

Ηρθε όμως και η περίπτωση της Ιρλανδίας για να διευκολύνει όσους επιμένουν να αναζητούν σωσίβια για τις ξεδοντιασμένες αριστερές τους επιλογές. Δεν ήταν το θαύμα της ελεύθερης αγοράς η Ιρλανδία, επιχαίρουν; Να, τώρα, κι αυτή κατέρρευσε. Μόνο που στην Ιρλανδία δεν κατέρρευσε το κράτος. Χρεοκόπησαν οι Τράπεζες. Που είχαν φορτωθεί στο ενεργητικό τους αμερικανικά ομόλογα. Κι’ όταν εκεί κατέρρευσε το τραπεζικό σύστημα βρέθηκαν και οι Ιρλανδικές Τράπεζες με τεράστια ανοίγματα. Που η κυβέρνηση – κακώς - χρεώθηκε υπερβολικά για να τα καλύψει...

Ο θεός να μας σώσει έτσι, και με αυτούς, που πάμε!!